Just A Demigod | NL •HERSCHRIJVEN

• Hoofdstuk 3 •

Volgende ochtend.

'MAM! Ik ga daar niet heen!' schreeuwde ik uit woede naar mijn moeder. Ook al was het ochtend. Het boeide me niet. Het schreeuwen. Het was net zaterdag dus ik hoefde ook niet naar school.

'jawel zo leer je wat het is zoals ik het doe. Ik zat vroeger ook op een kostschool. Het is precies hetzelfde! En zo een tyfus kind zoals jij moet gedrag leren te tonen. Joh kut kind. Je bent niks vergeleken met mij! NIKS! Dus wat probeer je nou, je gaat hier echt niet onderuit komen, kut wijf! Omdat je zo bent gun ik je helemaal niks.  Tot even op in tartarus, joh. Tyfus wijf!' schreeuwde mijn moeder terug.

Oh wacht ik zal jullie even inlichten dat... mijn moeder een complete klootzak is! Ze wil mij sturen naar een boardingschool in gatesville ofz? Maar weetje wat er gebeurt op die boardingschool alle demi-goden die daarheen zijn gestuurd worden getraind om niet meer een half God te zijn. Ik bedoel van.. wie geloof zulke oplichterij nou weer? Dat zou niet eens kunnen! Je kan niet mijn half-god deel uitzetten ofzo? Het zit in je bloed of niet!

'je gaat naar die school. Doe nou eens niet zo eigenwijs. Punt uit!' haar stem verharde van 1 naar 100 in een hele korte tijd. 'WAT MOET IK NOU WEER MET ZO EEN STOM, DOM, TYFUS KIND ALS JIJ. IK HOOP DAT JE OP DIE KOSTSCHOOL MANIEREN LEERT EN ANDERS MAG JE NAAR DE TYFUS. ' schreeuwde ze. Ze sloeg hard op mijn wang. Ik greep uit pijn naar mijn wang. Ik rende naar een spiegel en zag dat mijn hele wang hardstikke rood was. Ik rende terug naar die stomme moeder van me. Misschien was ik hier toch liever wel weg.

'IK HAAT JOU!' schreeuwde ik terug. De tranen sprongen bijna uit mijn ogen. Maar ik hield ze in. Ik moest sterk zijn. Ik mocht voor mezelf opkomen. Ze ging me niet nog een keer klein maken. Ik was, en voelde me ene keer beter dan haar.

'Nou misschien heb ik toch liever dat ik weg van hier ga!' herpakte ik mijzelf. Ze leek even te schrikken van mijn reactie maar knikte toen.

'Mooi want het vliegtuig vertrekt over een uurtje, en wees dat je klaar bent want anders stuur ik je wel in een krat. Dat zou eigenlijk sowieso al moeten want meer ben je niet waard.' Ik keek haar ongelofelijk aan.

'SCHIET OP DAN KUT KIND!' Dit kan ze niet maken. Mijn bloed eigen moeder ging mij sturen no matter what. Ik pakte met plezier mijn koffer in. Alleen de noodzakelijke dingen. Een paar kledingstukken en tandenborstel enz. Mobiel natuurlijk. En oplader. Ik had mijn vlucht nog net gehaald. De rit naar het vliegveld was niet zo leuk. Mijn moeder dramde door over wat voor een stom kind was en dat ik niks waard was. Maar meer in mijn leven had ik ook niet gehoord. Ik zat in het vliegtuig en keek naar buiten. Het was nog wel in hetzelfde land gelukkig. Alleenmaar aan de andere kant van het land.

Het was net avond toen ik aankwam in het dorpje. Nadat ik het vliegtuig had gepakt nam ik nog een Uber. Ik kwam aan bij een flat. In het vliegtuig zat ik te spelen met mijn zakmesje. Die had ik gekregen van mijn moeder voor mijn 7e verjaardag. Eigenlijk was het niet echt een cadeau, want ze had het gestolen uit een winkel. Op mijn zakmesje stond IRE. Dat was omdat mijn volledige naam Iris Rose Evans. Mijn moeder hield zeker veel van bloemen aan mijn naam gezien.

Bij aankomst stond een vrouw in witte kleding. 'Hallo. Miss Evans. Ik verwachtte je al' ze glimlachte breed dat het eng werd.

Ze gaf me een rondleiding.
Het was een gebouw met een witte muur. Het huis stond best afgelegen en in het bos. Er zaten allemaal bosjes rond het gebouw en een brandtrap. Altijd handig. Ze vertelde me dat ik de 50e leerling was op hen school. Ik kwam in de klas die als tweede werd gemaakt. In elke klas ongeveer 25 kinderen van alle leeftijden. Er zijn 2 verdiepingen. 1 tot en met 25 en 26 tot en met 50. Ik kwam in appartement 50 mooi.

Na de toer ging ik naar mijn kamertje.
Toen ik in mijn kamertje aankwam was het enige wat er in mijn kamertje stond: 1 bed. 1 bureau. En 1 kast. Ik plaatste al mijn kleding die ik mee had in de kast.
Opeens galmde er door het hele gebouw 2 bellen. O nee het brandalarm. Ik ga dood. Ik moet naar de brandtrap komen. Ik gilde en kwam mijn kamer uit.
Iedereen keek me raar aan.

Een of andere jongen riep iets: 'kijk briefje............. Bureau........' de rest kon ik niet verstaan. Maar het enige wat ik maar kon doen is naar mijn bureau kijken voor een briefje. En het was waar.Ik keek op het briefje op mijn bureau.

Voorkant: regels.
Achterkant: lessen.
Ik keek maar negens zag ik wat over de bellen. Oh wacht. In hele kleine lettertjes stond.
1 bel- les verwisseling.
2 bellen- eten. Avond; ochtend;
3 bellen - noodgeval. (Brand.)
Oke duidelijk.

Ik pakte een simpele hoody een makkelijke broek. Ik deed een hand muts op en mijn leren handschoentjes. Ik donderde de trap af. Iedereen stond netjes in een rij voor eten. Ik voegde me maar toe. De jongen voor me was een stuk grooter. Ik zag een mobieltje in zn achterzak en wachtte geen moment. Zonder hij het door had pakte ik het uit zijn zak. We kregen een stukje vlees en brood. En een stukje brokkoli maar dat kreeg speciaal ik weer niet. Volgens mij mocht de kantine vrouw mij niet echt. Want dat was enige groente die ik lekker vond. Brokkoli.

Ik besloot alleen aan een tafel te gaan zitten. En begon met eten terwijl ik de boel aan het bestuderen was. Daar hebben we de mensen nog meer mensen en ..... mensen die denken dat ze stoer zijn. Plotseling moest ik denken aan Jordy. Die denkt ook dat hij stoer is maar eigenlijk is hij best aardig. Zal ik hem een appje sturen? Nee hij zei alleen een appje sturen als je naar CHB gaat. Dat is al over twee weken. Ik ga hieruit komen, uit deze hel. Beloofde ik mezelf.

Ik zag een meisje staan te praten met een jongen. Al niet snel kwamen ze op mij aflopen.
Dit word mijn eind.....