Just A Demigod | NL •HERSCHRIJVEN

• Hoofdstuk 1 •

'vandaag word een mega leuke dag mam!' ze ik popelend tegen mijn moeder.

Niet dat het haar überhaupt zou boeien. Ze geeft toch niks om mij.
Ze zat rustig zijn krant te lezen op de bank. Haar blonde haar hing voor haar gezicht dus ik kon niet goed inschatten of ze me wel had gehoord. Ik herhaalde het want ze had het waarschijnlijk niet eens gehoord. Anders gaat ze weer zeuren dat ik niks tegen haar vertelde over waar ik was en dan gaat ze een FBI agent doorvragen met wie ik was. Om vervolgens toch te concluderen dat ik bij een jongen was. Bij wie ik niet was.

'mam?' vroeg ik een beetje verontwaardigd. Ze zit zelf altijd te zeuren dat ik moet praten. Praat ik een keer, luistert ze niet. Hier werd ik zo chagrijnig van. Mijn moeder legde haar krant neer. En keek me boos aan. Haar groene ogen, net zoals die van mij, staarde me doordringend aan.

'jaja, ik hoorde je wel.. je hoeft niet zo te schreeuwen stom kind.' mompelde ze
Ik zuchtte luid door haar stomme opmerking. Zoals altijd. Ze keek weer naar haar krant. Ze was een postbezorger maar las zelf altijd een krant die ze van de stapel had gestolen.

'Ik wil een keertje naar Olympus gaan, tenminste als ik nog iemand tegen kom zoals ik. En misschien komen we wel mij vader tegen...' zei ik, niet wetend wat voor een reactie moet verwachten.

Normaal weten Demigoden niet dat ze er een zijn, of weten het pas rond hen 12e. Maar mijn moeder had me al verhalen verteld sinds ik jong was. Het was nog al logisch dat mijn goddelijke ouder een man zou zijn, maar ik weet alleen niet welke. Mijn moeder had het over een plek waar ze heen wou sturen zodat ik goed opgevoed zou worden. Maar dat wou ze alleen omdat ze van me af wou. Ik was een zwarte donkere vlek in haar o geweldige leven als postbezorger.

'En jij denk dat je zomaar Olympus binnen kan vallen, omdat je je vader wilt zien. zo werkt dat niet. Ben je achterlijk ofzo?' zei mijn moeder geïrriteerd. 'Hij gaat echt geen tijd voor je vrij maken hoor. Iris, ga nou niet meer problemen veroorzaken. Je bent al zo een stom kind die alles verpest voor mij.' een laagje verdriet ging door haar gezicht.

Ze miste mijn vader zo erg. zolang als ik mijn moeder al ken drinkt ze bier. Omdat ze hem zo erg mist is ze ook in een zware depressie gegaan. Ook worden haar woede aanvallen alleen maar erger. Gelukkig begon ze weer met krant lezen. Normaal scheld ze zoveel, gelukkig vandaag niet heel erg.

Nadat ik het huis was uitgelopen keek ik op mijn mobiel. Shit mijn bus vertrekt bijna!
Hoewel ik misschien een half god was, moest ik van mijn moeder nog steeds naar een normale school.
Ik rende zo hard als ik kon naar het bushalte, gelukkig had ik hem net op tijd gehaald. Het was drukker dan normaal. Ik zocht met moeite een klein plekje. Normaal stond ik altijd maar daar had ik nu even geen zin in echt.

Het duurde me te lang, school. Ik was nu al 13, vreemd genoeg vond ik het wel dat er nog nooit echt monsters op me af zijn gekomen. Maar mijn moeder vertelde dat ze op sterkere geuren af kwamen, dus op zich heb ik wel geluk. Dat betekend dat mijn vader niet een belangrijke god is. Sorry pap.

Ik hoorde achterin de bus wat gemekker. Een jongen uit mijn klas Jordy Gilberts zat verderop een ander paar 1e jaars te plagen. Door propjes te gooien. Wij zaten nu ook in het 2e leerjaar maar niemand deed echt wat tegen pesten. Maar ik liet het gaan. Ik had even geen zin in problemen. Vooral niet met pestkop, Jordy. Hij is gewoon echt niet aardig. Hij had bruin haar en groene ogen. Hij was veel kleiner dan mij en veel dunner, en toch durfde hij tegen iedereen en alles op.

~

Toen school begon was ging ik meteen naar de eerste les gegaan. Griekse Mythologie. Ja ik heb dat gekozen omdat ik er toch al alles van af weet. En aangezien dit gymnasium is heb ik dat vak. Toen we in de les zaten zat ik naast een bekende genaamd Emily. Ik had niet echt vrienden maar meer bekende. we praatte wel eens maar ze had haar eigen groepje. Voor ons zaten Jordy Gilberts met een jongen genaamd Rick Riord... nogwattes? Ik had nooit echt met hem gepraat.

Opeens kwam onze inval leraar binnen. Hij had zwart haar en doordringende bruine ogen. Toch was het raarste aan hem dat hij op krukken liep, iets in mij schreeuwde dat hij gewoon normaal kon lopen maar het niet wou laten zien. Het eerste waar hij naar keek was mij en daarna Jordy. Wat ik al verdacht genoeg vond. Misschien was hij een monster. Maar waarom zou hij dan naar Jordy kijken.

'Hallo allemaal. Ik ben meneer Albertson en ik geef jullie vandaag Griekse mythologie. En om met de deur in huis te vallen.. wie weet er allemaal een paar Griekse goden opgenoemen?' Iedereen was stil.

Ik wou wel antwoorden maar dan lijkt het alsof ik een nerd ben. Toen ik klein was heeft mijn moeder me er alles over verteld. Hoe geweldig ze zijn en hoe leuk. maar toen ik ongeveer 7 was stopte ze. Ze praatte alleen maar over hoe egoïstisch de goden zijn. Ze heeft echt veel pijn doordat mijn vader hem verlaten heeft. Maar ze had ook niet echt veel keuze. Van af toen haat de goden. Een hekel dat heeft ze aan de goden heeft is niet normaal.

'Iris Evans, toch? ken je een paar goden?' vroeg Albertson aandachtig, hij keek me aan met een aandringende blik.

'ik weet wie Athena is?' zei ik twijfelend. Athena was zeker niet mijn moeder, ik was niet zo slim en creatief als haar. Plus, ik had al een menselijke moeder. Hoewel ze me echt cool leek.

'mhm' hij knikte en liep terug. 'Dan hebben we het deze les over Athena' zei hij vastbesloten.

Ik had het gevoel dat hij mij express had uitgekozen. Waarom wist ik niet, maar een goed gevoel had ik er niet bij. Doordringd keek hij mij aan. Hij zei niks speciaal tegen mij maar ik wist dat hij elke beweging die ik maakte in de gaten hield.
De rest van de les praatte hij maar door over dingen die ik al wist.

'In de Griekse mythologie is Athena even rein als de lucht. Zij is vooral bekend als de godin van de wijsheid en godin van de kunst. Daarnaast wordt ze vaak genoemd als godin van de krijgskunst en vrede.' hij praatte verder maar ik lette niet eens meer op.
Tot ik Jordy Gilbert iets hoorde zeggen.

'wow, ze is f*cking knap kijk dan. ik zou haar best willen naaien als ze niet 50 duizend jaar geleden leefde ofz.' zegt hij en grapte verder met zijn vriend. Hij keek de man extra uitdagend aan. Wat een stomme, domme opmerking van hem! Blijkbaar had Jordy het iets te hard gezegd want de meneer had het gehoord.

'En dat mr. Gilberts, is waarom jij nog geen vriendin hebt, serieus man zo ga je niet om met vrouwen, we zitten al in de eenentwintigste eeuw. Laat staan goden. Jij gaat nablijven mr. Gilberts.' zei de inval leraar met een kleine grijns.

De hele klas lachte en uit het niets praatte Emily tegen mij.

'Voor een inval leraar is hij best knap toch?' giechelde ze.

'opzich' was het enige wat is zei. Opzich? dat is een slecht antwoord. Ga eens een normaal antwoorden. ALs een normaal tiener meisje van 13 Dacht ik in mijzelf. Dit is waarom ik geen vrienden heb, ben niet zo droog.

'ja, zeker en hij heeft Jordy net f*cking hard gerekt.'' zei ik neplachend erbij. Volgens mij had het een beetje raar geklonken want Emily glimlachte gespannen. Mooi. Weer een "had-gekunt-als-je-niet-zo-sociaal-incapabel-was" vriendschap.

Helaas had de inval leeraar mijn neplach blijkbaar gehoord.

'Dat word nablijven, mevr. Evans' hij keek me streng aan. Maar hij wachtte hier waarschijnlijk al op. Ik zag het in zijn ogen. Iets in die man beviel me niet. Nu zou ik moeten nablijven samen met Jordy. Dat is nog erger dan de inval leeraar die mij zo aankijkt.