Just A Demigod | NL •HERSCHRIJVEN

• Hoofdstuk 7 •

bijna een jaar later....
2 weken voor de zomervakantie.
Ze zijn nu ongeveer rond de Iris is nu 14.

Ik heb het officieel nog niet opgegeven. Ik moest en zou hier weg komen. Nadat Jordy me niet wou helpen had ik mezelf wel belooft dat ik het nog een beetje leuk zou maken voor mezelf dus toen ben ik maar vrienden geworden met de mensen die ik hier het eerst had ontmoet.

Elke nacht gingen we daar zitten en een beetje oefenen met vechten. Het was altijd heel gezellig en de banden met deze kinderen werden beter.

De tweeling ben en Adriana voelde als mijn eigen zusje en broertje die ik nooit had. Ze waren nu 12 jaar oud. Daarmee waren ze ook de jongste van ons allemaal. Ze hadden speciale ogen. Bij bijde van hen was een oog blauw en de ander bruin. Alsof ze van een oog hadden gewisseld. Maar het was uniek en het stond wel bij hun bruine haar.

Charles was nog steeds hetzelfde maar ik denk dat hij mij wel mocht. Zijn licht blonde, bijna witte, haar zat alsof hij de liefste jonge ter wereld was. Mijn zijn ogen stonden op storm. Niemand wist hoe oud hij precies was, behalve Mandy. En zij weigerde het te vertellen. We zagen Charles niet heel vaak. Meestal was hij in de klas van de ouderen en meer gedwongen werk aan het doen dan ons. Hij was dus wel ouder dan 18.

Mandy mocht mij niet zo heel erg, had ik het gevoel. Ze was ook heel veel dunner geworden in het jaar en ook meer gespierder. Haar zwarte haar zat altijd in een lage staart strak achter op haar hoofd. Mandy was nu nog 15. Hailey had verteld dat ze wel al bijna 16 word. Ze zou dat worden voor de zomer.

Nathan was zeer afwisselend, het lag eraan met wie hij was. Oh hij me mocht of niet. Toch leek hij me niet helemaal te vertrouwen. Nathan had iets van een gothic uitstraling. Toch had hij licht bruin haar waardoor hij er weer niet als een goth uitzag. Het was verwarrend. Nathan was nu ook 15. Een jaar ouder dan zijn vriendin Hailey.

En Hailey, Hailey was mijn beste vriendin daar. Ze stond altijd voor me klaar en ik voor haar. Alleen naast haar leek ik een aard appel zak. Ik was wel eens waar niet dik maar zij was net een foto model. Haar blonde haar sprong altijd vrolijk mee waar ze heel ging en haar blauwe ogen leken iedereens aandacht te vangen. Ook al was ze even oud als mij ze was een dikke 10 cm langer dan mij.

En als laatste Hunter.... *Zwijmelt weg in gedachten* Hunter is mijn crush. Maar hij ziet mij als een hele goede vriendin. Hij was net 15 geworden. En ik zou nog lang geen 15 worden.

Vandaag zou de weer een dag zijn dat ik les kreeg op deze school. Ik verwacht niet dat het leuk zou worden. Ik keek naar de boeken en naar het rooster. Engels, literatuur, wiskunde, geschiedenis enzovoort. Ik pakte de boeken en propte ze in mijn tas.

Ik had natuurlijk gedacht dat dit een instituut voor gekken zou zijn dus ik heb niet gerekend op school spullen. En ik mocht niet weg dus ik kon ze ook niet kopen... Dus ik ging penloos Engels binnen. Wat geen goed idee was was er werd boos naar mij geroepen en na een minuutje was ik het klaslokaal al weer uit. Nieuw record. Wauw, ben trots op mezelf. Ik was niet zo erg teleurgesteld dat ik Engels werd uitgestuurd. Ik had volgens deze mensen toch "dyslexie" kuch kuch. (Voor de mensen die het nog niet weten. Het brein van ons demi-goden is ingesteld op automatisch griekslezen en niet het Engels van tegenwoordig.)

Na de andere lessen kwamen we bij de laatste. Geschiedenis. Hierbij zat ik bij Mandy en Hailey. In de les ging ik naast Hailey zitten, waar Mandy niet al te blij mee leek te zijn. Mandy en ik konden echt niet normaal tegen elkaar doen, we bekvochten wel over alles en niets. Ik had nog steeds het gevoel dat ze me niet mocht, waar ik nu vrij zeker van was.

'wanneer is de les afgelopen? Ik ga nog eerder dood door saaiheid dan door monsters' vroeg ik aan Hailey.

Ze giechelde even. 'Om 13:00 volgens mij, hoe zouden monsters uit zien?'

Ik knikte, negeerde de domme vraag en probeerde wat te tekenen in mijn schift. Tot door de luidspreker een kakelige vrouwenstem te horen was. De stem van de vrouw die mij had ontvangen op deze school. Haar stem kraakte en deed pijn aan mijn oren. Sommige kinderen grepen zelf naar hun oren.

'Willen de leerlingen Nathan Smith, Iris Evans, Mandy Wilson, Hailey Davis, Charles Whiters en Ben en Adriana Gezelley, bij mijn kantoor zich melden. De rest volg jullie volgende lessen.'

Shit. Wat heb ik nou weer gedaan. Met die gedachten ging ik met Hailey en Mandy naar het kantoortje waar de rest al zat. Ik keek Nathan vragend aan maar hij haalde zijn schouders op. Maar aan het groepje te zien was het waarschijnlijk voor het weg slippen in de nacht. Maar, waar is Hunter?
Ik zie hem niet zitten. Wat ik vreemd vind, waarom was iedereen van de nacht hier maar HIJ uitgerekend niet.
'Neem plaats.' zei ze kakelig.
Ze keek ons aan met vuur in haar ogen.

'Ik hoorde van onbekende bronnen dat jullie in de nacht wegsluipen. Dit word niet getolereerd door de school.' Ik zag de afgunst in haar ogen.
'Weet je waarom? Waarom hier mogen we helemaal niks. We mogen niet eens naar buiten. Logisch dat we dan weggaan sluipen.' verdedigde ik ons. Ze leek niet eens moeite te doen aan wat ik zei want ze praatje daarna gewoon door.

'jullie mogen je straf uitzitten. Ieder een uur in de kelder. En vertrek nu weer naar je eigenlessen.'
'Nee...' piepte Adriana. 'Niet de kelder. Ik wil niet dood.' Hoewel ik er niks van begreep Suste ik haar.
'Het komt goed. Het is oké.' ik draaide me naar de vrouw. 'waarom doet u dit? En wat is "de kelder"?' sprak ik haar na met een gekke stem.

'Stuur ze weg.' beveelde ze aan een bewaker.
'wat nee.'
'ja' kakelde ze terug.
We stonden buiten haar kamertje. Terwijl iedereen stil was. Maar ik verbrak die stilte.
'Wat is de kelder? En waarom zijn jullie er zo bang voor?' vroeg ik.
Ik keek naar Mandy aan. Hopend op een antwoord. Maar ze bleef staren. In het niets.
'In...' Charles stopte maar herpakte zichzelf weer. 'in de kelder word je opgesloten voor een uur. Met je...je...' hij stopte.
'Grootste angst' maakt Hailey hem af, ze leek de angst weg kunnen duwen want ze leek niet zo heel bang, maar ik wist dat ze dat was.

'Het is zo erg. Een jongetje was er een Maand voor jij hier kwam aan een hart aanval overleden. Zijn lichaam is daarna niet gezien. Maar er zijn meerdere kinderen die plotseling verdwijnen. Er gaat ook wel een verhaal rond dat ze ons allemaal gaan verkopen...' vertelde Nathan.
Ik durfde het bijna niet te vragen maar verzamelde al mijn moed bij elkaar.
'Aan wie?' vroeg ik zacht.
'Monsters. Kwade mensen. Weten we niet. Maar ik geloof er wel in.' antwoorden hij.

Plotseling dacht ik aan Hunter. Zou hij ons verraden hebben. Of zou hij meegenomen zijn zoals in de verhalen.
Nathan keek hulpeloos naar mij. Ik moet ze helpen. Het zijn mijn vrienden.
Maar toen schoot me een prachtig idee te binnen. Ze wouden toch al weggaan van hier. Waarom doen we het niet gewoon. Ik zal ze zeggen dat ze na de lessen naar de wc moeten komen. Van de meisjes. Overal anders hangen camera's dus de wc zou de enige plek zijn.
Ik kneep Nathan express hard in zijn arm.

'Wc na school. Spread the word' mompelde ik.
Toen hij het hoorde was hij helemaal er weer helemaal bij.
We volgde de laatste 2 lessen die we nog hadden en daarna smeerde we hem naar de meiden wc. Het plan moest werken...