Just A Demigod | NL •HERSCHRIJVEN

Hoofdstuk 18

In de nacht had ik een droom een hele gekke. Niet over de man, maar wel over Jordy. Hij was nogsteeds dood, hij had nog steeds een snee in zijn nek.
Eerst zei een vrouw met rood krullerige haren iets vreemds.
'Een zal het kwaad zijn weg laten vinden terwijl dat de anderen zal verslinden. Een kind van een god zal sneuvelen in strijd. Terwijl het de andere veel pijn lijdt. Het zal niet lang meer duren, voor het de halfbloed zal bezuren.'

Iets in mij rilde bij die zinnen. Wat zou het betekenen. Het dode lichaam die nog levend leek te zijn in mijn droom van Jordy die keek me recht aan. Denk iris, denk. Dat is niet je sterkste vak, maar denk na. Over wie hebben ze het. Ik wacht op je in kamp. Hoorde ik Jordy's stem echoën.

De volgende dag waren we weer gestopt, ze hadden me niet verteld waarom maar ik vond het prima.
Die ochtend had ik nog verteld aan de rest wat voor een rare voorspelling had gehoord in mijn droom. We hadden met z'n alle hard na gedacht maar niemand wist waar het op sloeg.

Nu zijn ik voorin in de stoel, gewoon een beetje naar buiten kijken en denken over de voorspelling die ik in mijn droom had gehoord, maar ik kon er niet achter komen wie de mensen in de voorspelling waren. Verder was er niemand meer in de camper. Alleen ik.

Adriana en Ben kwamen naar binnen, ik wou ze gaan begroeten maar ik hoorde iets waarbij ik dacht dat ik beter gewoon even stil kon zijn en luisteren.

'Adri, misschien moeten we de man toch maar wel bellen. Hailey heeft ook naar hem geluisterd waarom wij niet. Hij wou ons helpen.' zei ben.

Adriana duwde hem en keek hem ongelooflijk aan. 'Nee ben! Dat is fout. Ook al heeft de man gevraagd om ze naar hem toe te leiden en hem op de hoogte houden door bellen met Charles telefoon maar het kan niet, dat doen vrienden niet! En trouwens met die telefoon waarmee we moeten bellen van die man die trekt alleen maar monsters aan.' zei ze fel.

Ben leek wel onder de indruk maar was het er niet mee eens. Hij keek vragend in het rond alsof hij bang was dat iemand hun had gehoord. Nou Ben, daar is het nu een beetje te laat mee. Adriana ging door om hem duidelijk te maken dat ons verraden niet goed was.

'Nee ben ze gaan ons gebruiken en ons daarna ook vermoorden.' zei Adriana, voor een 12 jarig meisje had ze al wel goed door hoe slecht mensen konden zijn.

Ben antwoorden:'Oke, ik wil alleen dat jij veilig bent.' Adriana keek hem liefjes aan,ze had een hele brede glimlach op haar gezicht en gaf haar tweeling broer een knuffel. Ze liepen daarna gewoon naar buiten alsof Ben ons zonet niet wou verraden en aan die enge man geven.

Ik zat stil, wat, wat had ik nou zonet gehoord? Ben wou ons verraden maar hij gaat dat niet doen omdat Adriana hem had gezegd dat hij het niet had moeten doen. De voorspelling... zou het over hun gaan? Nee, wij zijn niet zo belangrijk, waarom zouden ze ons willen hebben?

Nadat iedereen weer binnen was, waren we meteen weer onderweg gegaan. Het zou niet lang meer duren voordat we bij kamp halfbloed aan waren gekomen. Charles was nog aan het rijden en ik zat naast hem.

'Charles, hoe ben je eigenlijk aan deze camper gekomen?' vroeg ik uit nieuwsgierigheid.

'Oh gestolen, maar ik had een andere leeftijd. Een gave die ik heb gekregen, andere leeftijden aan nemen.'

'Gestolen?!' riep Mandy hard. Ze leek blijkbaar niet heel blij. 'Wat als de politie komt?!' hoorde we Mandy schreeuwen van achter in de camper.

'Er is iets, een andere gast op die kostschool gaf het aan mij. Het is een soort spray waardoor alles gewoon lijk voor de normale mensen. Dus nu zien ze gewoon een gezin en niet een stelletje tieners die wegrennen.'

'Wacht Charles. Ik vind het goed dat je het gestolen hebt maar eh is dat wel jou ding? Ik bedoel, als een professionele zakkenroller dat ik ben moet ik zeggen dat het mij nog nooit gelukt is om een hele camper te steken. Proficiat mijn maat.' zei ik droog.
Hij lachte even waardoor zijn glimlach goed te zien was vanaf mijn plaats. Ho, hij lachte, Charles lachte. Ik had hem nog nooit horen lachen. Dit was nieuw, hij zag er jong en knap uit. Als een supermodel, maar dan een mannelijke versie. Voor het eerst leek hij niet arrogant maar gewoon knap. Als Mandy hem vaker zo zag dan begreep ik wel waarom ze voor hem viel.

Ik keek naar de horloge. Waarom had ik deze nog? Wat heb jij er mee te maken? mompelde ik in mijzelf. Er stonden twee letters in gekerfd A.W. Wie is dat? Adriana? nee, ze herkende deze horloge ook niet. Maar ze hadden ook gelogen dat ze de man nooit hadden gezien. Ik weet niet of ik ze nu nog kan geloven.
Er is een iemand in de voorspelling die het kwaad oproept denk ik? Zou dat Ben zijn? Ik weet het niet, nee Ben is echt te jong. Een zal veel pijn leiden en een zal sneuvelen in de strijd. Welke strijd? En wie gaat sneuvelen?

Terwijl ik rustig zat na te denken over alle shit die nu in mijn leven speelt knalde ik bijna door het voorruit. Charles had zonder twijfel de rem in gedrukt en als ik mijn gordel niet om had, tja..

'Charles!' riep ik hard. 'Wat is er?'