Just A Demigod | NL •HERSCHRIJVEN

Hoofdstuk 15

We waren nu al een paar dagen door de staat te rijden. Op naar Kamp, als we daar tenminste toegelaten werden. Vandaag was het mijn verjaardag. Ik was vandaag 14 geworden en was eindelijk even oud als de rest. Nu was ongeveer rond de 14 jaar oud. Behalve Charles en de tweeling. Ik had het aan niemand verteld. Het was toch niet van belang. En anders gingen ze waarschijnlijk voor me zingen en daar had ik op een of andere manier echt, echt, echt geen zin in.

Voor de rest was er niet veel gebeurd, nou oké misschien waren we wel een paar keer aangevallen, maar we leven nog steeds. Dat is een plus punt toch? Ah, gister kwamen een paar gorgonen, echt vervelende dingen. Ze wouden maar niet stoppen met aanvallen. Telkens maar roepen ''Jullie zullen dood gaan!'' maar tevergeefs lukte hun het niet. Charles had van een van de gorgonen het hoofd eraf gehakt met het zwaard die we van Nathan hadden gestolen. Mandy had haar magische bijl gebruikt om vervolgens de hele rug van de gorgoon open te snijden, bah. Hailey en Hunter hadden ook mee gevecht en ik moest op Adriana en Ben passen. Het was echt heel oneerlijk dat ik als oppas werd gezien. En ja, ik had geen magische ketting bijl, zoals Mandy of ik kon niet in elke leeftijd veranderen net als Charles. Ik had niet zulke magische handen als Hunter OF ik had ook geen tover stem, zoals Hailey had. Maar ik kon zeker wel vechten, dat had ik namelijk vaak gedaan op school. Vooral met mensen die mij pesten. Zoals Lynn, ze had zo een hekel aan mij dat ze me moest pesten op de kleuterschool. Man wat haat ik haar, zelfs nadat ze verhuisde.

Maar over de situatie nu, Mandy lag half onbewust op een van de stapelbedden. Door een gorgoon waarvan Charles later het hoofd van had af gehakt. Charles reed de auto en hij keek recht voor uit, waarschijnlijk was hij aan het kijken naar de borden welke kant naar Long Island. Ben, Adriana en Hunter zaten te praten aan tafel. Hailey zat Mandy te verzorgen, Ook al zag ze er zelf heel slecht uit. Haar haar hing slap langs haar schouders. Haar haar glansde niet zoals een jaar geleden. Haar ogen stonden vermoeid, niet glinsterend. Alsof al het leven van haar weg was gegaan. Wat moet ik doen. Wat kon ik doen om het beter te maken voor deze mensen, voor mijn vrienden.

'Wat gaan we eten, beter gezegd wat wil jij eten?' vroeg ik aan Hailey. Misschien maakt eten haar blij, mij altijd wel tenminste.

'Ik hoef niks te eten.' er zat een vleugje verdriet in haar stem, ze had niet veel gepraat de laatste tijd. Ze dacht dat ze nog steeds fout was om Nathan in zijn voet te steken. Ze voelde zich schuldig, de hele tijd. Ook werd ze de laatste tijd schreeuwend wakker, haar ogen schoten altijd bezorgd elke kant op, het leek alsof e haar rust niet meer kon hebben. Maar even Reëel, welke halfbloed heeft nou wel volkomen rust?

'oh' was mijn enige antwoord op Hailey antwoord. Ik was best teleurgesteld dat ze zo sip was maar er was letterlijk geen ene weg om haar vrolijk te maken.

Ik keek naar buiten en ik zag in een mooie grijze auto een moeder aan het stuur en een dochter naast haar. Ze zongen beide gezellig mee met de muziek. Iets wat ik nooit heb kunnen doen. Voor een seconden ging mijn gedachten naar mijn moeder.

Hoe zou ze zijn? Verdrietig, omdat ik weg ben? Of zou ze juist blij zijn. Iedergeval, ik hoop dat het goed gaat met haar. Ze is zo geworden door mijn vader. Goden geven ook alleen maar om zichzelf.

Jordy. Hoe zou Jordy zijn? Ik greep in mijn zak van m'n jasje. Het gekreukelde briefje met Jordy's nummer had ik nog. Verrassend genoeg. Ik had m'n mobielje niet meer. De enige die een telefoon nog had was Charles, en die weigerde om de telefoon aan iemand te geven. Dus veel kon ik ook niet doen.

Hoe zou Jordy eigenlijk zijn dan? Niet dat ik om hem geef ofz, we haten elkaar. Maar gewoon uit nieuwsgierigheid. Ik geef echt niet om hem, echt niet. Ik weiger het, we hebben elkaar zo lang gehaatte, je kan niet ineens om elkaar gaan geven. Zo werkt dat niet. Maar toch wou ik weten hoe hij was. Ik had hem nu al een jaar niet meer gezien. Een jaar geleden toen ik mijn leven gewoon nog aan het leiden was. En nu zit ik hier, in een busje samen met een paar half goden. Onderweg naar een mythisch kamp.

Het was al donker geworden, Charles stopte op een parkeer plaats ergens bij een tank station dicht bij een dorpje. Charles was binnen een paar seconden in slaap, eigenlijk iedereen. Ik kon niet slapen, mijn gedachten vlogen over al heen. Van mijn moeder, jordy tot mijn vader die ik niet eens ken. Ik moest mijn gedachten luchten, dus ik besloot om een eindje te gaan lopen in het stadje.

In het stadje was er een gek festival bezig, iedereen was verkleed. Iedereen werd heen en weer geduwd door veel mensen en in de hoofdstraat, die niet heel lang of groot was, stond je heel krap op elkaar. Perfecte situatie, monsters zouden mij nu niet snel kunnen vinden. Ik zag een gast die aan het kloten was met zijn vrienden en mensen express duwen. ik heb m'n doelwit gevonden. "Perongeluk" botste ik tegen hem aan, het was eigenlijk niet perongeluk maar dat zeg ik niet.
'Sorry.' zei ik nog snel. Ik hield mijn hoofd naar beneden zodat hij mijn gezicht niet zou herkennen.
Hij ging weer verder met zijn groepje aan het klooten.

Niet slecht, ik had nu een iPod met oortjes erom heen gewikkeld en ik mijn andere hand 10 dollar en een horloge. Nice.
Ik deed mijn capuchon van mijn hoodie over mijn hoofd en de oortjes in. Die domme zak had nog niet eens een wachtwoord op de iPod gezet dus ik was meteen binnen. Ik zette zijn playlist op en meteen merkte ik dat het shit muziek was, maar beter dan niks. Ik deed de horloge om mijn linker pols en propte de tien euro in mijn zak.