Harrmione - Inaczej

VIII FLEGMA I WYNIKI

Przez kilka dni po akcji przywrócenia dawnego znajomego profesora Dumbledor'a na stanowisko nauczyciela nic ciekawego się nie działo.  No może prócz tego, że do domu rodzinnego przyjechał Bill Weasley wraz z Fleur Dealacour. Akurat, gdy przyjechali Złota Trójca siedziała w pokoju chłopaków i gadała o mało istotnych rzeczach. Drzwi się otworzyły i stanęła w nich dziewczyna o tak zapierającej urodzie, że w pokoju zrobiło się duszno. Była wysoka i smukła, miała długie blond włosy i zdawała się promieniować delikatną poświatą. Na Harrym nie zrobiło to żadnego wrażenia, jedynie ciche westchnięcie wyszło z zbroi zagłuszone przez hełm. ,, Będą kłopoty...". Natomiast Ron wpatrywał się w nią maślanymi oczami.

- 'Arry – powiedziała gardłowym głosem. – Taki dlugi czas!

Po tych słowach podeszła i ucałowała go w policzki/boki hełmu- Tak tęskniła, aby jego zobaczyć. Pamięta moi siostra, Gabriela? Ona zawsze mówi o 'Arry Potter. Tak się ucieszy, kiedy go znowu zobaczy.

- Och... ona też tu jest? – wychrypiał Harry.

- Nie, nie, glupi chłopak – odpowiedziała Fleur, wybuchając perlistym śmiechem – Następne lato, kiedy my... ale ty nie wiesz?

Jej wielkie oczy zrobiły się jeszcze większe, kiedy spojrzała z wyrzutem za Rona i Hermione, która powiedziała:

- Jeszcze nie zdążyliśmy mu tego powiedzieć.

Fleur znowu odwróciła się się, do Harry'ego, zamiatając swoimi srebrzystymi włosami, tak że chlasnęły Rona po twarzy.

- Bill i ja chcemy się pobraci!

- Och – wyjąkał Harry – Łau. Eee... gratulacje!

Pochyliła się nad nim i znowu pocałowała go w hełm.

- Bill jest teraz bardzo zajęty, bardzo pracuji, a ja tylko na niecali etat u gringott, żeby poprawici moi angielksi, on mnie tu przywozi, żeby ja poznała lepi jego rodzinę. No, to zobaczenia, 'Arry!

Po tych słowach odwróciła się z wdziękiem i wyfrunęła z pokoju, zamykając za sobą cicho drzwi. Po jej wyjściu Ron nadal wyglądał jakby nie miał kontaktu z światem, natomiast Hermiona oparła się o ścianę, założyła ręce na piersiach i zmierzyła Rona pogardliwym spojrzeniem.

- Ron, to żałosne – stwierdziła z złością Hermiona – To narzeczona twojego brata, a ty zawsze się ślinisz i tracisz kontakt jak ona jest w pobliżu.

- Nieprawda, co ja na to poradzę, że jest willą i tak na mnie oddziałuje hmm?

- Popatrz na Harry'ego on jakoś się tak nie zachowuje. Siedzi spokojnie i nie wygląda jak jakiś zboczuch.

Harry czuł się dziwnie z powodu ich kłótni, domyślał się czym jest spowodowana złość Hermiony, ale nie chciał się wtrącać. Miałoby to złe skutki. Chcąc zakończyć spór postanowił wstać co równało się z głośnym chrzęstem elementów zbroi. Harry nadal nie mógł się do tego przyzwyczaić, ale biorąc wszystkie za i przeciw zbroja zamiast ciała nie była taka zła.

Hermiona i Ron na widok górującej nad nimi zbroi ucichli.

- Proponuję udać się na kolację, pani Weasley pewnie już na nas czeka i coraz bardziej się denerwuje.

Ron, gdy to usłyszał od razu się zerwał i poleciał na dół do kuchni. Wtedy Hermiona pierwszy raz po przemianie usłyszała śmiech Harry'ego który jeszcze był w pokoju. Był taki inny, bardziej mroczny.

– Cały Ron, wystarczy powiedzieć jedzenie i już włącza mu się tryb speed. Chodź na dół, bo Ron wszystko zje.

Mówiąc to podał rękę Hermionie by pomóc jej wstać z łóżka, na co ona podziękowała delikatnym uśmiechem.