The Mafia's Slave Part 1 & 2

-51-

Wala na lang po pa lang Epilogue/Prologue Hahaha.

Shout-out nga pala sa mga readers ng MNMCR at DR na nagbabasa rin dito!!! XOXO

~Author-sama

M A R S H A N

"AAAAAAHHHHHHHHH!!!!"  I screamed as hard I could ng biglang sumabog ang abandonadong factory. "MAAAAXXXXEEEEENNNNNEEEEEE!!!" I screamed my heart out. 

"Anong ginagawa niyo?!! Nasusunog na yung factory! Tumawag kayo ng bumbero! We can still save them!!!" I screamed but they kept on pulling me away hanggang sa masubsob ako sa lupa. Halos hindi ako makabangon sa sobrang panghihina at sobrang pag-iyak.

Sino nga bang niloloko ko?! We're in a remote area. Nasa isang abandonadong isla kami! Paano makakarating dito ang mga bombero?!! 

Raven brought me unto his arms and hugged me tight. He was telling me something pero hindi ko na siya maintindihan dahil sa sobrang paghagulgol ko. 

Napaluhod na lang sa lupa si Waldrin punching the ground at agad naman siyang inawat ni Christian. He was crying loudly, too. We are all crying here, maging ang mga tauhan namin ay hindi na napigilan ang kanilang mga luha. 

How could this be too painful? How could she smile like that before dying?! That smile is totally inculcated in my brain!!!

"AAAHHH!!!" I hissed ng biglang sumakit ang sentido ko. I closed my eyes at sumandal sa swivel chair ko. It has been 4 long years at hanggang ngayon, nakikita ko pa ang mga ngiti ni Maxene sakin bago siya mawala. 

Napatingin ako sa iPad ko ng may mag-pop up na message. It's from Lolo, reminding me of their family dinner later. As much as I hate to join them, hindi naman ako makahindi kay Lolo and I know Paeng would need me to be there. Kaming dalawa na lang ang magkasangga ngayon. 

"Ma'am RFP po for the incoming company ball." I glanced at my secretary nung ilapag niya yung document sa table ko. I am the CFO of McNeils Group of Companies. Si Lolo and president and Chairman of the Board, si Tito Wilson ang CEO at si Waldrin ang COO. 

Muli akong sumandal sa swivel chair ko pagkatapos kong permahan yung document. I turned my chair para makaharap ako sa view dito sa opisina ko. I checked my wrist watch and it's almost quarter to 3. Mamayang 6 pm ang dinner. 

"Jenny, early out ako today." I told my secretary as I start fixing my stuffs. 

"Okay po ma'am." She smiled at me but I didn't smile back. 

Simula ng mamatay ng Maxene, my life has never been easy. Malaking parte ng pagkatao ko ang kasama niyang nawala. I even lost my will to live, I even tried to take my own life so many times, pero kapag naalala ko ang lahat ng mga sakripisyo ni Maxene, naduduwag ako.