Όλα περνούν τίποτα σταθερό δε μένει Κι αν είμαστε σ’ άγρια μοίρα εμείς δεμένοι Σαν ξένοι απ’ την απόσταση, σα ρημαγμένοι Είμαστε όμως εμείς σφιχτά ερωτευμένοι. Κι αν είναι ακόμα η θάλασσα για μας θλιμμένη Πολύς δε θα ’ναι ο καιρός που απομένει Θα ’ρθει, στ’ ορκίζομαι, η στιγμή που ’ναι κρυμμένη Να ’μαστε, αγάπη μου, σφιχτά ερωτευμένοι. Όποιος θα πει τίποτα δεν καταλαβαίνει Πως είναι αδιέξοδο και πουθενά δε βγαίνει Δεν αγαπάει, μικρό μου, εκείνος δεν πεθαίνει, Όπως εγώ κι εσύ, σφιχτά ερωτευμένοι. Δεν έχει ανάσα την ανάσα να γλυκαίνει Ξύπνιος τα όνειρα δεν ξέρει ν’ ανασταίνει. Κι αν πρέπει μόνοι ν’ απομείνουμε χαμένοι Θα ’μαστε εγώ κι εσύ σφιχτά ερωτευμένοι- ποιηματα για μιαν αγαπη..
Την εβλεπα ποσο προσηλωμένη ήταν στην ταινια,ποσο πεινασμενα ετρωγε το φαγητό της σαν ενα μικρο αδεξιο κοριτσακι και δε ήξερα πως έπρεπε να της φερθω...σαν να'ναι ένας ερωτας ή ενα παιδι; δεν ηξερα πως να τα συνδυάσω,δεν ηξερα πως αγαπάνε,και οσο και αν λαχταρουσα να απολαύσω την στιγμη εκεινη εγω σκεφτομουν τον Πατερα μου που εξαφανίστηκε δίχως λόγο απο την ζωη μας,και το ένστικτο μου ελεγε πως ήταν υπαίτιος για πολλα,αλλα δεν θελω να χαλάσωτη στιγμή που ζω,το παρελθον εμεινε πισω και τωρα μου απεμεινε μονο εκείνη να με αγαπαει..
Ξαφνικά απροσμενα δάκρυα αρχισαν να πέφτουν απο τα μεγάλα και ελαφισια ματια της ,τα φρυδια μου έσμιξαν και βγηκα ολόκληρος απο την εικονική φαντασία στην οποία ζούσα,εκεινη εβλεπε την οθονη και εγω την παρατηρουσα τοσο προσεκτικά που δεν παρατήρησα τι εγινε μεσα στο εργο,δεν προσεξα καν την πλοκή..
Φορουσε ένα λευκό φορεμα το οποιο ήταν πλεκτό,τα ποδια της τα ειχε μαζεμένα μπροστά σε μια ευθεία σαν να ντρεπόταν,ενώ το χερι της ηταν αφημένο στο τραπεζακι του καναπε διπλα μου,ετσι και εγω το μετακινησα με τροπο αγγίζοντας το τρυφερα..
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
