Παραδώσου στην Φωτια!

..FIRE..

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 33

Πέρασαν μέρες χωρίς να στο πω
"Το σ' αγαπώ δυο μόνο λέξεις..."
αγάπη μου, πως θα μ' αντέξεις,
που 'μαι παράξενο παιδί σκοτεινό.

πέρασαν μέρες χωρίς να σε δώ, 

κι αν σε πεθύμησα δεν ξέρεις 

"Κοντά μου πάντα θα υποφέρεις..",  σου το 'χα πει ένα πρωί βροχερό.

Θα σβήσω το φως κι όσα δε σου χω χαρίσει
σε ένα χάδι θα σου τα δώσω.
κι ύστερα πάλι θα σε προδώσω,
μες στου μυαλού μου το μαύρο βυθό. Θα κλάψεις ξανά που μόνη θα μείνεις κι εγώ πιο μόνος κι από μένα, μες σε δωμάτια κλεισμένα, το πρόσωπό σου θα ονειρευτώ, γιατί μες στο όνειρο μόνο ζω.Στα σοβαρά μη με παίρνεις ειν' το μυαλό μου θολό είναι και ο κόσμος μου αστείος. Κι όταν με βαρεθείς τελείως ψάξε αλλού να με βρεις όπως με θες.Και εγώ που αγάπησα πάλι την ιδέα σου μόνο και κάποιο στίχο που σου μοιάζει,κοιτάζω έξω και χαράζει... έγινε το αύριο πάλι χθες. Θα σβήσω .....

οι φωνες μεγαλωναν ολο και περισσοτερο κανοντας τις καρδιες τους να χτυπανε δυνατοτερα απο αγωνια..

<<θα θα μας σκοτωσουν σωστα? δε μπορουμε να βγουμε εξω μπραιαν>> τα χοντρα του δαχτυλα τα οποια ειχαν παθει σοβαρα εγκαυματα απ'την φωτια που ελιωνε το δερμα του,μπλεχτηκαν αναμεσα απο τα μαλλια της δίνοντας της την ανακουφιση που ζητουσε ,εκλεισε τα ματια του γεματα πονο,οσο περνουσε η ωρα ενιωθε να υποφερει..

<<ποτε σε αφησα να παθεις κακο για να παθεις και τωρα ? δε θα παθετε τιποτα,ουτε εσυ αλλα ουτε και η κορη μου>> το τρεμαμενο χερι του αγγιξε την κοιλια της νιωθοντας την να κλωτσαει..μα ,οταν εκεινη ενιωσε το τρεμουλο του σηκωσε το κεφαλι της ανοιγοντας τα ματια της διαπλατα..

<<ΜΠΡΑΙΑΝ!!!ΜΠΡΑΙΑΝ ΘΕΕ ΜΟΥ>>σπαζοντας σε δυνατους λυγμους Αγγιξε το μισο προσωπο του το οποιο ειχε καει απ'την φωτια που τον εκθεσαν

*υποφερω...*

<<ειμαι καλα κοιταξε με ,με φοβασαι?>> 

γεματη λυπη κοιταξε δειλα δειλα το εγκαυμα που ειχε περικυκλωσει το προσωπο του αφηνοντας τον λυπημενο αναστεναγμο της..

<<ποναει?>>

<<οχι,οχι αγαπη μου καθολου,σε λιγο καιρο θα εξαφανιστει και θα'μαι οπως με ερωτευτηκες>>