light of his life

ostatnie dni

-Idziesz?- z zamyśleń wyrywa mnie jej głos i dopiero teraz zdaje sobie sprawę, że zatrzymałem się w połowie drogi bez większego powodu, wpatrując się tępo w przestrzeń.

-Tak.- mówię i uśmiecham się do niej.- Nie ruszaj się.- dodaje i robię jej zdjęcie aparatem, który trzymam w dłoni. Wydaje się jakbym zawsze miał go przy sobie.

Stoimy po środku polany, niedaleko mojego domu, ale pośród kwiatów i zachodzącego słońca to ona jest najpiękniejsza.

-Już?- pyta, śmiejąc się.

-Jeszcze chwila.- kontynuuje swoją pracę, a ona zmienia pozycje. Staje w miejscu pomiędzy dwoma drzewami, które znajdują się tuż przy drodze, a słońce pada na jej twarz.

Błyszczy się.

Świeci.

Rozświetla moje życie.

-Wystarczy.- zasłania dłonią twarz i podchodzi do mnie, aby zabrać aparat z mojej dłoni i teraz rolę się odwracają.

A gdy słońce już niemal znika z naszego pola widzenia, nie mogę się powstrzymać i złączam nasze dłonie. Ten nie do końca kontrolowany gest, zawsze jakby był gdzieś w moim wnętrzu.

Doszukuje się sprzeciwu, czy choćby zaskoczenia w jej zielonych oczach ale niczego takiego w nich nie znajduje.

Przez te wszystkie lata przywykła do mojego dotyku i teraz nie zauważa, gdy staram się stać dla niej kimś więcej.

Nie wiem jak stać się kimś więcej.

-O czym tak myślisz?- pyta, siadając na trawie, przyciągając mnie na miejsce obok siebie.

Patrzę na nią i naprawdę zastanawiam się czy jej powiedzieć ale wtedy przypominam sobie, jak bardzo skomplikowałoby to nasze życia.

-O tym, że za tydzień stąd wyjeżdżamy.- biorę głęboki oddech.- o tym, że już nie będzie tak jak było do teraz.- dorosłość mnie przeraża, wyjazd z domu mnie przeraża.

Uśmiecha się i przysuwa w moja stronę, jest na tyle blisko, że nasze ramiona niemal się stykają. Gdybym zgiął rękę w łokciu, mógłbym ponownie dotknąć jej skóry.

-Będziemy tam razem.- pociesza mnie i odwraca głowę w moja stronę.

-Będę tęsknić za domem.- przyznaję w końcu, po raz pierwszy.

-A ja nie.- mówi cicho.

-Naprawdę?- pytam, przyglądając się jej.

-Naprawdę.- potwierdza.- Ty też nie powinieneś.- dodaje, unosząc się na łokciach i teraz już wpatruje się w niebo.

W rzeczywistości będę tęsknić za tym, że nie będziemy już dla siebie jedyni.

W rzeczywiści to ona jest moim domem, moim miejscem na ziemi.

-Wracamy?- pytam jej, gdy wiatr wydaje się być chłodniejszy, a kilka gwiazd pojawia się na niebie.

-Jeszcze chwila.- odpowiada.- Za tym będę tęsknić.- mówi zamykając oczy, a ja się uśmiecham bo w jakimś nie do końca jasny sposób, ma na myśli także mnie.