Engjelli Im I Lumturise

30

- Marrrii!! Me ne fund! I miss you!!
- I miss you too! Cfare ka ? Je mire?
- Aq mire sa mund te jem.
- Ke folur me Aldin?
- Po, por gjithmone biseda perfundon duke u zene. U lodha. Nuk dua te zihem me te.
- Ehhh. Po me Erin?
Kendi u step. Nuk donte t'i tregonte qe Eri e kercenoi se do nxirrte fotot e saja.
- Me thuaj ,- i foli serish Mari.
- Asgje.
- Cfare po me fsheh?
- Asgje pra,- iu pergjigj Kendi.
- Kendi te njoh shume mire. Me thuaj te verteten.
- Ne acarim e siper Eri me tha se nese e percaja me Aldin ai do nxirrte foto e tua.
- Cfareee??!!!
- Nuk ka guxim pa merak. Une nuk do e lejoj. Plus qe edhe une kam msg e tij, keshtu qe ai nuk do mund te beje asgje.
- Debili. Edhe thoshte se me donte. E urrej!
- Mos u merzit. Ai nuk mund te te beje me asgje.
- Mua nuk me intereson. Mund t'i nxjerri po te doje. Degjo mos mendo per mua. Bej ate qe ndjen. Nxirrja fytyren e vertete perpara Aldit.
- Do e bej po pa te rrezikuar ty.
- Ta shohi se cfare do te thote te duash te dashuren e shokun dhe nderkohe te merresh me motren e saj,- tha me gjysem zeri Mari.
- Cfaree theee??!!
- Akoma nuk e ke kuptuar.
- Cfare?
- Eri e beri per ty. Ai nuk me deshi kurre mua. Sa here me thoshte te dua ne mendje te ka pasur ty. Te ndau nga Aldi dhe me pas me beri mua te ndahesha nga ai. Te dy te lire pastaj.
- Jo jo jo. Nuk ka mundesi. Ai me tha se e beri se nuk donte qe une te genjehesha se me kishte si moter.
- Po pra po. Ai te do.
- Po ti nga e di?
- Dallohej qe ne fillim
- Pse ndenje e lidhur me te atehere?
- Per ty. Per ty dhe ate idiotin qe do ti.
- Mar
- Mua nuk me intereson. Une vetem nje njeri kam dashur ne jeten time dhe ate dua akoma. Lufto per Aldin nese vertet e do. Mos lejo nje si Eri te te shkaterroje jeten.
- Do e bej. Do luftoj, por ti..
- Une do jem perkrah teje.
- Faleminderit zemer,- i tha Kendi dhe e perqafoi.

"Nuk mund ta besoj. Ajo e beri per mua dhe ai ... ooo do e vras. Si guxoi?! Do e paguaje Mar, te premtoj! "

                                ***

Te nesermen ne shkolle.

- Sona eja me mua.
Ajo filloi t'i shpjegonte gjithcka.
- Seriozishtt?! Ca njeriu!!
- Po. Tani duhet te bej dicka per ta vertetuar nese ai e ka bere se me do apo ca. Nuk arrij ta besoj.
- As une. Po cfare do besh??
- Do afrohem me te. Ndoshta do thote dicka si i nxituar qe eshte. Po dua te me ndihmosh te perfshihem ne muhabet. Kete e kam te veshtire.
- Okj pa merak. Sot eshte edhe aktiviteti me veshjet popullore dhe do jete me e lehte.
- Shpresoj. Eja ikim.

Duhet te zbulonte te verteten. Nuk donte ta besonte se Eri e kishte ndare nga Aldi per ate arsye. I dukej shume gje e ulet, egoiste.
Zbriten poshte. Eri do merrte pjese ne aktivitet. Ai ishte veshur me kostum popullor.
- Sa te shkoka kostumi mo Eri,- i tha Sona dhe i shkeli syrin Kendit.
- Po pra ,- e mbeshteti Kendi.
- Nuk me keni pare akoma te kercej,- u mburr Eri.
- Ee ja se do te te shohim,- i thane vajzat.
- Kush do ma mbaje pak celularin mua nga ju te dyja?- pyeti Eri.
- Jepja Kendit se une nuk kam xhepa,- i tha Sona.
- Ma jep,- foli Kendi.
- Merre po do ma japesh prape pastaj se do bej foto me zyshen.
- Jo s'do te ta jap fare ,- iu kthye Kendi.
Nese ajo do llastohej pak, Eri do dilte jashte vetes. E njihte shume mire. Lidhjen e tij me Marin e kishte ndjekur hap pas hapi dhe dinte shume gjera.

U ul te holli ne pritje te aktivitetit. Oni u ul prane saj dhe Aldi pas tij. Ishin aq prane dhe njekohesisht aq larg. Eri po vinte drejt saj.

"Me fal Ald! Kete po e bej per ne."

- Ma jep pak celularin,- i thote Eri.
- Jo more. Pse ku jemi ketu ne qe te ta jap e ta mbaj kur te duash ti?! S'ta jap,- iu pergjigj Kendi.
- Ma jep moj se eshte i miri, - i thote Eri dhe mundohet t'ia marre. Qendronte pothuajse siper saj dhe e shihte ne sy, pa i interesuar as qe shoku i tij ishte aty prane.

"Mari kishte te drejte." - tha me vete Kendi dhe zemra i dhimbte qe Aldit i duhej te shihte nje situate te tille.

- A do besh foto me zyshen? Ja ku eshte. Eja t'jua bej une,- i tha Erit dhe e largoi nga vetja. I beri fotot dhe shkoi ne klase. Te gjithe kishin zbritur. Ndodhej e vetme. U afrua te dritarja dhe nisi te qante.

"Te urrej!! Te urrej!! Te urrej !! " - vazhdonte te perseriste keto fjale me vete dhe lotet nuk i ndalnin.

- Kend cfare ke?- pyeti menjehere Sona sapo e pa ne ate gjendje.
- Mari kishte te drejte. Ai po shihte sikur... ai me ndau prej Aldit. Nuk mund ta besoj. Si dreqin i besova?! Si?!!
- Shhh.. mjaft tani! Mos qaj!
- E humba Sona, e humba . Humba te vetmin njeri qe me besonte verberisht. E humbaaa.

Nuk kishte humbur vetem nje njeri. Kishte humbur gjithcka. Ai ishte gjithcka.

E lenduar, shkoi ne shtepi pa mbaruar aktiviteti. U mbyll ne dhomen e saj, vendosi kufjet dhe mori fleten te vizatonte. Cdo vije qe hidhte ne leter dukej si nje cope shpirti e shkeputur prej saj. Dhe perfundimi.. ishte Ai. Dora e saj kishte prikturuar serish ate. Copat e shpirtit ishin mbledhur dhe kishin formuar imazhin e tij.
"Nuk do ia fal kurre vetes. Kete dhimbje do e rrenjos thelle ne shpirt dhe nuk do e le te largohet. Nese do thahet do thahet bashke me mua dhe dashurine time per ty. "

Kishte gabuar dhe ishte e gatshme te paguante pasojat. Nuk i interesonte me asgje, as vetja. Vetes nuk do ia falte kurre, por per faljen e tij ishte e gatshme te bente gjithcka. Gjithmone kishte pasur nje arsye per te jetuar. Tashme arsyeja ishte Ai.