Back To You / Harlena

1.9

Yapayalnız geçirdiğim ikinci hafta. Herkesten uzakta, düşünmek için evin kapısını bile nadiren açtığım ikinci hafta. Harry'i ve Zayn'i görmeden geçen, sadece annemle konuştuğum ikinci hafta ve sonunda annem bana gelmeye karar vermişti.

Sonunda eve gelen birisini içeri almaya karar verdiğimde bunun annem olduğundan emin olmak için kapıdaki dürbünden dışarıyı gözetledim ve hemen kapıyı açtım. "Anne!" dedim büyük bir mutluluk aynı zamanda gözyaşları içinde.

"Bebeğim." dedi, "Sen iyi misin?"

"Hayır." dedim onu içeri alırken. "Anne, çok önemli şeyler oldu ama bana lütfen kızma..."

"Hayır Selena," dedi koltuğa oturduğumuzda. Elini dizime koyup bana verdiği desteği belli ettiğinde konuşmaya başladım.

"Harry'den sonra, biliyorsun ben ve Zayn, bizim aramızda bir şeyler oldu ama bir sabah uyandığımda onu yanımda bulamadım."

Saçlarımı kulaklarımın arkasına ittirdim. Annemin kaşları çatılsa da yüzü hala şefkatle doluydu. "Onun yerine bana bıraktığı bir not ve para vardı, ve o kadar büyük yıkıldım ki iki haftamı tıpkı şimdiki gibi her şeyden kaçarak geçirdim, sonra Harry geldi ve ben öyle bir boşluktaydım ki desteğe ihtiyacım vardı, huzuru yine onda aradım ama öyle büyük hata etmişim ki."

"Sana yine ne yaptı?" dedi annem, ellerimi kendi elleri arasına alarak.

"Bir gün gelip Zayn benimle konuştu ve Harry'nin onu o sabah zorla gelip götürdüğünü, benimle konuşmaması için beni hiç yalnız bırakmadığını söyledi, başlarda inanmadım ama sonradan gördüm ki tüm olanlar gerçek. Ve anne, bunu bir hastane odasında öğrendim,"

"Ne oldu?" dedi annem. Telaşı yüzünden okunuyordu.

"Haftalardır karnıma ağrılar saplanıyordu, sonunda Zayn benimle konuşmaya geldiğinde oldu ve onunla hastaneye gittik- doktor bana..."

"Neyin var kızım?" dedi annem. Benim gözyaşlarım hala durmadığı gibi onunkiler de akmaya başlamıştı.

"Anne ben iki aylık hamileyim." dedim, ağlamam daha da şiddetlenmişti ve omuzlarım sarsılıyordu. "Ve ne yapacağımı hiç bilmiyorum."

Birkaç dakika sonra ikimiz de sakinleştiğimizde annem konuştu. "Bebeğim," dedi saçlarımı okşarken. "babandan bir çocuğum olduğunda on dokuz yaşındaydım, aklım bir karış havadaydı ve bunu hiç beklemiyordum." dedi.

o çocuk bendim.

"Seni aldırmayı düşündüm ama düşünene kadar bir de baktım ki dördüncü ayım bitmiş bile."

Güldü. Elimin tersiyle gözyaşlarımı silip ben de güldüm. "Baban yanımda olmadı ama büyükannen her zaman benimleydi, böylece ondan ve senden başka kimseye ihtiyacım olmadığını da fark ettim. Timothy'le evlendim, evet, yine de ihtiyacım yoktu ona, ama sevmiştim."

Timothy benim üvey babamdı ama kendimi bildim bileli bizimleydi ve biyolojik babamın yapmadığı her şeyi yapmıştı benim ve annemin iyiliği için.

"Ne olursa olsun, Zayn seninle olsa da olmasa da, bizim seninle olacağımızı bil ve bu tatlı bebeğin hayatına ona göre karar ver."

"Zayn yanımda olacağını söyledi, anne." dedim geri çekilip. "Beni seviyor, bunu biliyorum."

"Peki sen?" dedi. "Sen onu seviyor musun?"