Back To You / Harlena

2.6

Doktor karnıma jeli sürdüğünde belirgin göbeğime baktım. Bebeğim gittikçe büyüyordu ve artık dört aylıktı, bir önceki kontrolde cinsiyetini öğrenememiştik ama artık vakti tamamen gelmişti.

Aradan geçen bir buçuk ayda Zayn'le küçük ve sadece ailelerimizin katıldığı basit bir nikahla evlenmiştik. Evimin kapısına kilit vurmuş, onun yanına taşınmıştım, böylece onu büyütürken attığım her adımda bana eşlik edecekti. "Bayan Malik," dedi doktor cihazı karnıma yerleştirdiğinde. "hazır mısınız?"

Gözlerimi kapattım ve başımı salladım. Zayn elimi sıkıca tutmaya devam ediyordu, eğilip saçlarımı öptüğünde gülümsedim ona. Hayatımın en güzel günleri değil de neydi? Yine de bildiğim bir şey vardı ki o da bebeğimizi kucağıma aldıktan sonra daha mutlu günlerimizin de olacağıydı.

"Aman Tanrım." dedi Zayn. "Aman Tanrım."

"Ne oldu?" dedim gözlerimi açıp. "Ne oldu, bir sorun mu var?"

"Hayır, her şey yolunda." dedi Zayn, doktor cihazı kapatıp karnımı silmem için bana birkaç peçete verdiğinde.

"Ne oldu Zayn?" dedim karnımı silip. "Söyle artık."

Ayağa kalktığımda karşıma dikildi ve alnımı öptü. "Bir kızımız olacak." dedi.

Şaşkınlıkla elimi ağzımın üstüne kapattım. "Zayn," dedim. "bizim kızımız."

"Tebrik ederim." dedi doktor, Zayn onun varlığını hatırlamış gibi benden ayrıldı ve yaşlı sayılabilecek adama sarılıp yanaklarını öptü.

"Şey," dedi gülerek. "afedersiniz, ben sadece..."

"Unut gitsin evlat." dedi doktor onun sırtını sıvazlarken. "Bir keresinde bir hastamın eşi yanlışlıkla dudağımı öptü, bu yüzden unut gitsin."

Bir kahkaha attığımda mutluluğumun dışıma taştığını hissettim. "Teşekkürler." dedim koltuğun üzerine bıraktığım çantamı alırken. Doktor bize gülümserken Zayn elimi sıkıca tuttu, birlikte odadan çıktıktan sonra ödemeyi yaptık ve eve doğru kısa bir yürüyüş için yola koyulduk. Hayatımın hiç bu kadar güzel kaydığını hatırlamıyordum, sahiden.

Hayatım kaydı diye düşünürken birden her şeyin bu kadar güzel ilerlemesi beni korkutmuyor değildi zira mutluluk kaybetmekten en çok korktuğum şeylerden biriydi, her seferinde ona sahip olduğumu düşünüp aldanmam beni bir hayli hüsrana uğratmıştı kabul, bu yüzden de yine ellerimin arasından kayıp gidecek diye korkuyordum işte.

"Bana bir çocuk verdin." dedi birden beni kendine çekerek. "Sana dünyaları versem herhalde bunun yerini dolduramam, öyle değil mi?"

"Sadece sen ve kızımız olsun, dünyalara gerek yok."