Back To You / Harlena

2.3

2 hafta sonra

"Demek evleniyorsunuz." dedi annem telefonun öteki tarafından, gülerek. "Bu güzel bir haber, kızım."

"Evet öyle." dedim. "Bu akşam Zayn'in ailesiyle tanışacağım ve onlara açıklayacağız anne, çok heyecanlıyım."

"Heyecanlanma." dedi annem. "Eminim bayan Malik Anne gibi aksi ve geçimsiz değildir, kimse onun gibi olamaz."

Büyük bir kahkaha attım. "Zayn'in evinde olacağız, sence ne giymeliyim?"

"Trisha ne giydiğine çok dikkat etmeyecektir, tatlım." dedi annem gülerek. "Sadece gülümse yeter."

Bunun üzerine telefonu kapatıp odama çıktım ve ördüğüm saçlarımın dalgalı bir şekilde omuzlarıma dökülmesine izin verdim. Dolabımdan kendime giyecek bir şeyler çıkardım, aceleyle giyindikten sonra hafif bir makyaj yaptım ve aşağı tekrar indim. Orada fazla kaçırmamak için evde bir şeyler atıştırmam gerekiyordu ki Malik'lere obur görünmeyeyim?

İyi de, sen hamilesin, ne yersen ye.

"Doğru ya." dedim. "Çok yemek yersem bebeğin acıktığını söylerim."

Aklıma gelen fikre güldüm, oldukça saçmaydı ama ne yapabilirdim ki?

Birkaç lokmadan sonra kapı çaldı, ağzımdakini çiğneyerek kapıyı açtığımda Zayn bana şaşkınlıkla baktı. "Bana yemeğe geldiğinden haberin var, değil mi?" diye sordu kaşlarını çatarak. "Ne yiyorsun sen bakalım?"

"Çok acıktım." dedim bir elimde hala duran ekmeği ağzıma atarak. Boştaki elimi karnıma yerleştirdiğimde güldü.

"O zaman bu akşam herkesten fazla yemen gerekecek, ne dersin?" dedi yanıma gelirken. Sol elini belime yerleştirdi, sağ eli karnımın üzerinde gezinmeye başladığında bütün vücudumun ısındığını hissettim. "Bebeğimizin aç kalmasını istemeyiz."

"Doğru." dedim yutkunduğumda, dudaklarımı öptü.

Geçen süre bizi birbirimize adam akıllı yakınlaştırmıştı, bana hissettikleri bariz bir gerçekti ve bense tekrar, tekrar ona dönmekle hata yapmadığımdan bu kez emindim. Evden çıktığımızda el eleydik, onun evine kadar kısa bir yürüyüşten sonra kapının önüne geldiğimizde oldukça heyecanlıydım.

"Hazır mısın?" dedi gülerek. Başımı salladığımda kapıyı çaldı, açılan kapının ardında neredeyse yirmili yaşlarda bir genç kız duruyordu. "Doniya." dedi Zayn ona sarılarak, buraya geldiklerinde karşılaşmamış gibilerdi.

Kadın ona sıcak bir şekilde sarıldı. Geri çekildikten sonra aynı samimiyetle bana da sarılırken kendini tanıttı. "Doniya, Zayn'in ablasıyım."

"Selena." dedim tebessüm ederek. "Memnun oldum."

İçeri ilerlediğimizde koltuklarda oturan iki kızı daha gördüm. "Waliyha." dedi Doniya büyük olanı göstererek. "Zayn'in bir küçüğü."

"Ben küçük değilim." dedi Waliyha. "On iki yaşındayım."

Doniya güldü. "Bu da Safaa, dokuz yaşında."

Ufaklıkların yaş takıntıları beni güldürürken onlara el salladım ama Safaa bana korkunç bakıyordu. Sebebini ayağa kalkıp Zayn'in beline sıkıca sarıldığında anladığımı söyleyebilirdim.

Trisha mutfaktan çıkıp yanımıza yürürken, sıcak gülüşü ve samimiyeti bütün odayı ısıtmaya yetmişti. Annemin dediği kadar var, diye düşünürken gelip bana sarıldı ve o kadar sıkı sarıldı ki ağzımdan dökülen iniltili sese engel olamadım. "Anne." dedi Zayn. "İstersen kemiklerini kırma, ya da bebeğimizi kusmasına sebep olma?"

Trisha güldü. "Hoş geldin canım." dedi saçlarımı koşarken. Yanaklarıma birer öpücük bıraktığında onun ne kadar sevgi ve şefkat dolu bir anne olduğunu düşünmeden edemedim.

Waliyha ve Safaa -özellikle Safaa- delici bir şekilde bana bakarken Zayn kolunu belime koydu ve Doniya'ya dönerek konuştu. "Şey, biz çok açız." dediğinde utanç bütün vücudumu sarmıştı, şaşkınca ona döktüm.

"Zayn." dedim sadece.

"Ne?" dedi. "Doniya, Selena acıkmamış sanırım, ama ben ve bebeğim açız."

"Evet, ben açım." dedi Safaa, Zayn'in bebeğim derken onu kastettiğini düşünerek.

Doniya güldü. "Aslında yemekler hazır, sizi bekliyorduk." dedi.

"Harika." dedim gülümseyerek. "Masayı hazırlayalım o za..."

"Yo, hayır, sen otur." dedi Trisha. "Doniya ve ben her şeyi halledeceğiz."

Bana doğru bir adım atıp elini omzuma koyduğunda konuştu. "Bebek taşımanın nasıl yorduğunu bilirim, bu yüzden, sorun değil."

bölümler hazır ama atmayı unutuyorum 🤭