MAHKUM GELİN (TAMAMLANDI)

Bölüm.6

Evet uzun zaman sonra yeni bölüm yaza bildim.

biliyorum çok beklettim sizleri ama başıma gelmeyen de kalmadı önce ameliyat olmak zorunda kaldım sonrasında sesim kesildi ameliyattan ötürü iki hafta konuşamadım tam iğleştim dedm oğlum okula başladı onun dersleri derken şimdi de hamile olduğumu öğrendim yani herşey çok üst üste geldi bir türlü yazamadım bölüm ama sonunda zorda olsa yazdım kısa bir bölüm burda olduğumu unutmadığımı bilin istedim artık elimden geldiği kadar yeni bölüm yazmaya çalışacağım canlarım anlayışınız için çooook teşekkür ederim.

*****

Vote ve yorum yapmayı unutmayın canlarım ☺

Keyifli okumalar☺☺

*********

İkra

İki gün kalmıştı.
Kırk sekiz saat sonra o adam'ın resmen karısı olacaktım
Düşünüyordum belki de yapacak bir şey vardı ama benim aklıma gelmiyordu o şey ne olabilirdi?
Çünkü bu dünyada imkansız diye bir şey yoktu biliyordum insan isterse her şey yapabilirdi ama ben şu anda hiç bir şey yapamıyordum ve artık kader denen şeye boyun eğmeye mecbur hissediyordum kendimi.

Nefesim bile canımı acıtıyordu.
Artık ağlayamıyordum bile robottan farkım yoktu Abim Ablam Annem okadar çok üstüme düşüyorlardıki kendimi acınır halde hissediyordum
Zaten öyle bir durumda değilmiydim ben insanların acıdığı o mahkum gelin değilmiydim?

Bir ay olacak'tı neredeyse okula gitmeyeli
Nasılda özlemiştim sınıfımı hocalarımı dilem'le dersi kaynatmayı.
Okadar güzel bir hayatım varmış'ki değerini bilememişim okadar pişmandım ki
Keşke bir ay öncesine döne bilseydim o anları doyasıya yaşardım. nerden bile bilirdim ki böyle bir şeyin başıma geleceğini.

Hüzünle yataktan kalkıp iç çektim Dedem ve Anneannem bugün gelecekti düğün için duşa girip sonrasında hazırlanmam lazımdı beni böyle görmelerini istemiyordum zaten her gelişlerinde Annem'e bir ton laf edip öyle gidiyorlardı

Üstümde'ki kıyafetleri çıkarıp duşa girdim bedenimi soğuk suyun altına attım biraz üşümek bu kabustan uyanmama yardımcı olurdu belki.

Ekim ayındaydık ve artık havalar soğumuştu duvara yaslanıp nefes alıp vermeye başladım vucudum buz gibiydi ölü bir insanın vucudu gibi olduğum yere otutup dizlerimi karnıma çekip başımı dizlerime yasladım öylece duvara bakıyordum bomboş duvara kendimde değildim.
Ben. Ben değildim sanki üşüyen tenimi hissetmiyordum bile kalkmak istiyordum kalkamıyordum

İçimden dua etmeye başladım
"Allahım bu yük çok ağır ne olur yardım et bana. Ne olur çıkar bir yol göster ne olur" kapı aniden açılınca  gözlerimden akan yaşları sildim

"İkra!" başımı çevirip kapıya baktığımda Ablamı gördüm şok içinde bana bakıyordu kalkmak istiyordum ama vucudum işlevini yitirmiş gibiydi donup kalmıştım gözlerimi dikmiş öylece Ablama bakıyordum.

Ablam havluyu alıp yanıma yaklaştı gözleri dolmuştu elini uzatıp "kalk Ablacığım hadi hasta olacaksın"dedi sesi titriyordu.

Ablamım bana uzattığı elini tutup
"Abla!"diye fısıldadım
Sesim okadar aciz çıkmıştıki ben bile kendi halime acımıştım.

Ablam elimi sıkıca tutup
"Hadi ablacığım. Hadi güzelim kalk"diyip ıslak saçlarımı öptü.

Başımı Ablam'ın gögsüne yasladım
"Abla ben nefes alamıyorum"sesim okadar az çıkmıştıki ben bile zor duymuştum.

Ablam saçlarımı toplayıp omuzlarımdan geriye attı anlımdan öperek "ben senin nefesin olurum Ablam"diyip sıkıca sarıldı. gözyaşlarımı tutamıyordum haykırarak ağlıyordum ilk defa bu kadar çaresiz kalmıştım boğazımda bir düğüm vardı sanki nefesim bana yetmiyordu.