MAHKUM GELİN (TAMAMLANDI)

Bölüm.41

İkra

Araba Konağın önünde durunca Bedirhan elimi tutup "söz veriyorum güzelim herşey eskisinden daha güzel olacak"diyip saçlarımı okşadı ve cebinden çıkardığı yüzüğü parmağıma takıp "ölüm bizi ayırana kadar bu yüzüğü asla çıkarma parmağından güzelim bunu bir daha bana yaşatma"dedi

Hiç bir şey söylemeden arabadan inip konağın kapısına doğru ilerledim

Kapıda duran adamlardan biri yanıma gelip "Hanım ağam Arslan Ağam heryerde sizi arıyor ben iyi olduğunuzu haber vereyim"diyip cebinden telefonu çıkarıp Abimi aradı
Başımı tamam anlamında sallayıp  arkamı dönüp sevdiğim adama baktım öylece bana bakıyordu derin bir nefes alıp başımı çevirdim karşıdan gelen Baranı görünce hızla ona doğru yürüdüm "kurtulamayacakmıyız biz senden hala hangi yüzle geliyorsun buraya"

Perişan halde olan Baran ayağını sürükleyerek bana doğru yürüdü ve "Hirayla konuşmam lazım ne olur yardım et İkra"dedi yalvarırca bakıyordu

Bedirhan yanımıza gelip "Abi Hiranın sakinleşmesini bekle biraz zaman geçsin konuşursun"dedi

Baran ağlayarak "zaman yok Bedirhan, artık zaman yok aslanım Hirayla konuşmam lazım"dedi

Konaktakiler sesimizi duymuş olacakki hepsi dışarıya çıktı Babam öfkeyle Baranın yakasından tutup bağırdı "ulan namussuz sen hangi cürretle haneme gelirsin ha"

Bedirhan araya girip onları ayırmaya çalışsada Babam Baranın yakasından ellerini çekmiyordu öfkesi herkesi yerle bir edecek gibiydi

Ablam araya girerek "değmez bırak gitsin Baba"diyip Babamın ellerini Baranın yakasından çekti

Babam öfkeyle bağırınca bütün Adamlar etrafımızı sarmıştı Bedirhan Baranı götürmek için uğraşsada Baran yerinden kımıldamıyordu hiç kimseyi duymuyor gibiydi

"Hira ben seni canımdan çok seviyorum ne olur inan bana"diyip Ablama doğru yaklaştı

"Baran" Abimin sesi olacakların habercisi gibi yankılanmıştı kulaklarımda arkamı dönüp Abime baktım arabanın kapısını kapatıp belinden silahını çıkarttı ve Barana doğrultup "yaşattıklarının bedelini ödeyeceksin şerefsiz bacıma yaşattığın herşeyin hesabını vereceksin"diye haykırdı

Ardından iki el silah sesi ve sonsuz bir sessizlik...

*****

Bedirhan

Arslanın silahı Abime doğrulttuğunu görünce Abimi korumak için ona siper olmuştum ilk kurşun abime isabet etmişti ikinci kurşununda bedenimde olduğunu hissede biliyordum ölüm sessizliği sarmıştı heryeri sanki. gögsümdeki sıcaklığa elimi götürüp nefes almaya çalıştım.
Yere yığılırken gözlerim sevdiğim kadını aradı

"Bedirhan!"

Sevdiğim kadının Sesini duyunca yutkunup sesin geldiği yöne baktım
Bana doğru koşup baş ucumda oturmuştu başımı dizlerine koyup yüzümü avuçladı "ne olur bırakma beni Bedirhan. ne olur. söz verdin bana mutlu olacağız biz"

Sevdiğim kadına dokunmak için elimi zorukla kaldırdım elimdeki kanı görünce yüzüne dokunamadan elimi geri çektim tenine kanımın değmesini istemiyordum

Ellerimden tutup yüzüne götürdü  "söz verdin bana Bedirhan,  beni bırakamazsın kıyamazsın bana biliyorum hadi konuş benimle ne olur konuş bırakmam de bir şey söyle"

Yutkunarak konuşmaya çalıştım  "ben seni bırakmam bırakamam güzelim iyiyim ben sakin ol tamam mı iyiyim"
Konuştuğum her kelimede genzim yanıyordu nefes alamıyordum gözlerim kararıyordu