MAHKUM GELİN (TAMAMLANDI)

Bölüm.21

İkra

Yaşamak nasıl bir duyguydu?
Gülmek eğlenmek mutlu olmak nasıl bir histi?
Nefes almak bile anlamını yitirmişti artık benim için.
ölüm kurtuluşum olacaktı belki' ama o gün ölüm bile yazılmamıştı kaderime...

O gün eve dönmemin hata olduğunu Abim'le Bedirhan' birbirine silah  doğrulttuğunda anlamıştım' herşeye dayanıp Ait olmadığım ama kalmaya mecbur olduğum yerde kalmalıydım neden Abim'le dönmüştüm'ki ne bekliyordum Bedirhan'ın güle güle git diyip evinde oturacağınımı

O gün Abim Bedirhan'ı vurmuş olsaydı şimdi Herşey çok kötü bir hal almış olacaktı belki'de Bedirhan ölmüş olacaktı.

Bunların olmaması için
Abim'i kurtarmak için Bedirhan'ın önüne geçmiştim benim ölümüm Bedirhan'ın ölümünden çok daha iyi olurdu kimse hesap sormazdı kimse Abim'in yakasını tutup kan davası diye tutturmazdı.
Düşünmekten beynim uyuşmuştu artık gözlerimi açtığım anda  sorular beynime hücüm etmişti.
Düşüncelerin İçinden çıkamıyordum bir türlü. sanki sonu olmayan bir yoldaydım da yürümekten yorulmuş helak olmuştum ama o yol bitmiyordu o yoldan geri'de dönemiyordum.

Annem'in sesiyle olduğum karanlıkta kaybolmaktan kurtulmuştum başımı çevirip kapıya baktım Annem girmemişti içeriye kapının önünde biriyle tartışıyordu.

Annem "ben kızım'ın tırnağını keserken bile canını acıttımı diye  düşünüp içi yanan bir Anne'yim.

Peki ya sen! Sen kimsin onun hayatına kasteden bir Abi.
Ne kadar da çok seviyorsun kardeşini. kızım şimdi okulunda arkadaşlarıyla olması gerekirken senin yüzünden ne halde.

Bunlar yetmezmiş gibi birde hastanede canıyla cebelleşti.
Şimdi git' git koruma kızımı istemiyorum kızlarımdan uzak dur artık git"diye bağırdı

Anladığım kadarıyla Abim gelmişti
Annem Abim'i nasıl suçlardı böyle anlamıyordum Abim beni korumak kurtarmak istiyordu Annem nasıl bunları düşünürdü.

Yerimden kalkıp doğrulmak istedim ama gögsüme saplanan sancıyla nefesim kesildi inleyerek kendimi yatağa bıraktım nefes'im bile canımı acıtıyordu.

Abim'in sesi gelince tekrar doğrulmak istedim daha çok canım yanmıştı acıdan gözlerim dolmuştu nefes alamıyordum her nefeste kalbim parçalanıyordu sanki.

Abim "İkra'yı kurtarmak istedim ben İkra'nın böyle bir şey yapacağını bilmiyordum bilsem o tetiğe basarmıydım Annem. Bilsem yaparmıydım? keşke elim kırılsaydı keşke ölseydim de o gün onları yaşamasaydık"dedi

Gögsümdeki acıyı es geçerek kendimi zorladım doğrulup yatakta oturdum nefesimi düzenlemeye çalışıyordum ama olmuyordu.

yavaşça ayağa kalktım kapıya yöneldim alçıyı istemediğim için dün çıkarmışlardı ama bileğim hala sızlıyordu.

Annem'in sesi gittikçe yükseliyordu "defol git!  koruma bizi  senden gelen hiç bir şeyi istemiyoruz uzak dur bizden uzak dur kızlarımdan uzak dur"

Kapıyı açtığımda Annem Abim'in yakasını tutmuş hırpalıyordu
Bunların hepsi ben Abim'le eve döndüğüm için yaşanıyordu Ailem dağılıyordu gözlerimin önünde kapıya tutunuyordum düşmemek için
"Anne"dedim sessizce Annem beni fark edince Abim'in yakasını bırakıp hızla yanıma geldi "kuzum"dedi şefkatle

O şefkatin zerresini Abim'e göstermiyordu şu an benim yüzümden'di Annem Abim'i yere göge sığdıramazken şimdi ne haldelerdi
Ağlayarak "yapma Anne"dedim

Annem koluma girip "hadi yatağına geç yavrum sen bunları düşünme"dedi

Abim'e baktım öyle bir haldeydi'ki
Ağlayarak elimi uzattım Abim'e