"Sparklin' Weasley"- Wemel Tweeling

H28. Fight

'Anne!? Kom mee!' Ik pakte haar bij haar arm en sleurde haar naar een boom dichtbij. 'Wat is er?' Ik haalde mijn schouders op. 'Het gaat om George.' Ik slikte.

'Ja?' River beet op haar lip. 'Hij raakte een beetje in paniek toen jij in de lucht vloog. Hij begon te huilen van angst, net als een paar meisjes.' Ik rolde met mijn ogen. 'So what? Hij is nog steeds een klootzak.' 'Hier moet ik Hazel gelijk geven.' Anne grinnikte zachtjes. 'Klopt, maar toch moet je een keer rustig met hem praten, volgens mij heeft hij echt spijt.' River schudde haar hoofd. 'Hij heeft het zelf verpest, dan mag hij het ook zelf weer rechtzetten.' een zucht verliet mijn mond, terwijl ik me tegen de grote eik naast het meer liet vallen. Anne en River volgden me.

'Ik snap het ook wel hoor, het is alleen, je kunt een vriendschap niet zomaar opgeven na één ruzie.'

'Luister, ik kan hem dit gewoon niet vergeven, dat weten jullie ook. Hij is gewoon verschrikkelijk hypocriet, en daar kan ik niet tegen.' Ik haalde even diep adem.

'Wacht maar tot hij hoort dat mijn ouders Dooddoeners zijn.' Fluisterde ik, bijna onhoorbaar.

Anne keek me een beetje verbaasd aan, en River vooral medelijdend. Het was er eindelijk uit, na bijna een heel schooljaar, had ik mijn beste vriendinnen verteld wat voor een rot ouders ik had.

De armen van River bereikten mijn lichaam opnieuw, gevolg door die van Anne. 'Zoals we al zeiden, het maakt ons geen ene reet uit wie je familie is.'

Ik zat weer in de bibliotheek, deze keer in mijn eentje, en ik bladerde ongeïnteresseerd door mijn Toverdranken boek. 'Hey, mag ik er bij komen zitten?' Ik keek op, een roodharig figuur stond voor me, ik wilde bijna boos uitvallen, toen ik zag dat het Fred was.

'Ja, tuurlijk.' Hij ging naast me zitten en pakte ook een boek. 'Hoe gaat het met je?' Vroeg Fred voorzichtig. 'Wat denk je zelf? Sinds ik jullie heb verteld over Sneep, weet iedereen er van.' Fred sloeg een arm om mijn schouder. 'Dat is hoe het hier eigenlijk altijd gaat, leer het te negeren, als jij het negeert vergeten anderen het ook snel genoeg.'

'Het is nu al twee weken geleden Fred, denk je niet dat het al lang vergeten was als het om iemand anders zou gaan? Ik kom hier nieuw op school, sta al in de belangstelling, komen al die kinderen er ook nog eens achter dat Sneep mijn oom is.' Hij schudde zijn hoofd. 'Je moet niet zo denken Hay, leef, je hebt tenslotte maar één leven, en die kun je niet verspillen aan ruzies en roddels. Het is immers voorbij voordat je het weet.' ik glimlachte triest. 'Ik weet niet wat ik zonder je zou moeten Fred, dankjewel.' Hij sloeg zijn armen om me heen, en ik begroef mijn gezicht in zijn nek. 'Ik zou ook nergens zijn zonder jou, hoor. Altijd als ik problemen heb, heb jij me geholpen.' Tranen vormden in mijn ooghoeken. 'En nu niet gaan huilen, dan ga ik ook huilen!' Ik stond op. 'Ik ga naar de Leerlingenkamer, ik heb het koud.' Ik pakte mijn boeken bij elkaar en stopte ze in mijn tas. Ik zag Fred alweer over zijn boek gebogen zitten.

'Fortuna Major.' Het portretgat vloog open, en warmte kwam mijn kant op. De hele weg van de bibliotheek naar de leerlingenkamer had ik mijn armen over elkaar heen geslagen. Ik ging in een dikke hoge stoel zitten, dicht bij het haardvuur. Ik begon te lezen in Een Beknopte Beschrijving Van Zweinstein. Ik was al bijna het hele jaar bezig, en ik had het boek bijna uit. Ik was veel te weten te komen over Zweinstein. voor zover ik wist was er in Griffoendor verder maar één iemand die dit hele boek had uitgelezen; Hermelien. Ik moest nog ongeveer vijftig pagina's, die ik wel uit zou lezen voor het einde van het schooljaar.

Ik voelde twee ogen in mijn rug branden. Ik probeerde het te negeren, wetend dat het George was. Het was vrij druk in de leerlingen kamer, maar toch was zijn aanwezigheid het meest voelbaar.

Ik kon me niet meer echt concentreren op het boek, en legde het daarom ook naast me neer. Ik keek het vuur in. Het was aan het dansen rondom het hout, de warmte dat het vuur verspreidde voelde aangenaam op mijn huid, maar toch voelde ik me oncomfortabel met George die me de hele tijd aankeek. Ik nam een risico, door om te kijken. Hij keek snel weg, toen ik hem diep en kil in zijn bruine ogen aankeek.

Hij stond op, een beweging die ik niet had verwacht, en hij liep naar me toe. 'Wat wil je, Spark?' Hij keek op me neer, dus ik stond op. 'Jij keek mij aan, dus ik keek terug.' Hij rolde met zijn ogen. 'Laat maar dan.' Hij draaide om en wilde weglopen. 'Wacht.' Hij draaide zich weer naar me toe. Wat ik nu wilde zeggen ging hem pijn doen, en dat wist ik. 'Ik heb spijt dat we ooit vrienden zijn geworden, en ik ben blij dat ik je nu niet meer onder ogen hoef te komen.' Dat was een leugen, ik was altijd gelukkig als ik bij Fred en George was. Die opmerking gaf wel het gewenste effect, en ik zag in George ogen dat het hem pijn deed. 'Insgelijks.' Ik besloot om in de aanval te gaan. 'Ik vraag me alleen af, waarom accepteerde je River wel en mij niet?' Hij zuchtte. 'Waarom wilde jij eerst geen vrienden met mij zijn en daarna wel?' Reageerde George. 'Omdat je me fucking had geholpen toen ik bijna dood ging!'

het was opeens muisstil in de leerlingenkamer van Griffoendor. een paar ouderejaars stuurden eerste- en tweedejaars naar boven. Opeens begon George te schreeuwen. 'EN DAAR HEB IK NU VERDOMME VEEL SPIJT VAN!' Ik zette geschrokken en stap achteruit. 'J-je zei nog dat mij nooit meer iets zou overkomen.' Zei ik kil, met een scherpe stem. 'Dat heb je gehoord?' Ik knikte en draaide me om. de hele leerlingenkamer was, op ons na, leeg. 'Wacht!' Ik schudde mijn hoofd.

'Nee George, Niet meer!'

Dit hoofdstuk was echt een pain I'm the ass om te schrijven, maar ik ben blij met het resultaat. En sinds mijn uploadritme echt verschrikkelijk is, is dit waarschijnlijk het laatste deel dat ik in 2018 online gooi. Dus alvast een heel fijne kerst en een ongelooflijk gelukkig 2019 ♡♡♡

Xxx MH