"Sparklin' Weasley"- Wemel Tweeling

H30. I wonder

'Hazel? waarom lig je op de bank?' Mijn ogen gingen langzaam open en ik merkte dat ik niet in mijn hemelbed lag. Ik ging overeind zitten en keek in de ogen van River. 'ow.' Ik keek haar verward aan. ze knikte naast me, en ik keek opzij.

oh ja, bijna vergeten. George lag nog vredig naast me te slapen. ik raakte in paniek toen ik voetstappen hoorde op de trap naar de meisjesslaapzalen. Anne verscheen. Ze keek me even verward aan, tot ze George zag liggen. 'Hazel? Waarom ligt George naast je op de bank?' Ik slikte. 'Je gaat toch niet menen dat- Oh nee dit meen je niet!' 'Anne wacht!' Ik stond op en probeerde haar arm te grijpen, maar ze was al door het portretgat geklommen. Ik rende achter haar aan. 'Anne!' Ze sprintte de hoek om, en ze was uit mijn zicht.

ik voelde dat er iemand naast me ging staan. 'Het spijt me Hazel.' Ik schudde mijn hoofd. 'Het maakt niet uit, het is alleen, eerst had ik ruzie met jou en nu is dat weer goed, maar heb ik ruzie met Anne.' George sloeg een arm om mijn schouder. 'Het is echt niet jou schuld, je kunt niet kiezen van wie je houdt.' Ik snikte, terwijl ik vocht tegen mijn tranen. 'Laat haar maar even, het is ook niet niks om er zo achter te komen.' Ik draaide me om en liep terug naar de leerlingenkamer, waar het nu al wat drukker was met leerlingen die genoten van hun vrije weekend. Fred was met een grote glimlach op zijn gezicht met River aan het praten. Ik zag ook Harry, Ron en Hermelien, die een serieus gesprek leken te hebben. 'Ga even zitten.' Ik ging op dezelfde bank zitten waar ik ook op had geslapen, en George ging voor mij op zijn hurken zitten.

'Wat wil je?' Vroeg hij een beetje nerveus. Ik haalde mijn schouders op. 'Dat ik en met jou kan zijn, en vrienden kan blijven met Anne.' Ik wist heus wel dat dat een verloren zaak was, en dat ik zou moeten kiezen, maar voor wie? Anne is mijn beste vriendin, maar ik heb River ook nog. En geen relatie met George betekend niet dat we geen vrienden kunnen blijven, of we doen het stiekem. En wat dacht je van mijn ouders? ALs die er achter komt dat ik iets heb met een bloedverader onterven ze me gelijk. Niet dat ik dat zo erg zou vinden. Maar ik wist oprecht niet of ik zonder George of Anne kon leven.

'Het spijt me.' Ik stond op, George keek me verward aan terwijl ik richting mijn slaapzaal liep. Ik had tijd nodig om na te denken. Lamlendig liet ik me op mijn hemelbed vallen. Als Anne er niet op deze manier achter was gekomen, had ik het haar dan wel durven te vertellen? Had ik wel de kracht gehad om haar tegemoet te komen, en haar te confronteren met haar ergste schrikbeeld?

Ik dacht terug aan een van mijn eerste ontmoetingen met Anne, hoe ze me had verteld dat ik niet voor de charmes van de tweeling moest vallen, hoe ze me zouden gebruiken. Natuurlijk wist ik dat ze dat een half jaar later niet meer durfde te zeggen, aangezien ze beide helemaal geen scharrels hebben gehad. Zo wist ik ook al een hele tijd dat Fred een oogje had op Anne, en ik heb al die tijd niks tegen haar gezegd, wetend dat zij hem eigenlijk ook wel leuk vind. Ze zou het zelf niet toelaten; daten met haar ex.

Ik dacht ook terug aan mijn tijden op Beauxbatons. Het was daar saai en ongezellig, maar er was ook geen drama's. in ieder geval geen waar ik bij betrokken was. Ik had er een paar zeer goede vrienden, ook een paar vijanden, natuurlijk. Ik was altijd goed bevriend geweest met Gabrielle Delacour, een prachtig meisje dat bijna twee jaar jonger was dan ik. Haar zus daarentegen, Fleur, heeft me nooit kunnen uitstaan. Af en toe sturen we elkaar nog brieven, maar we hebben elkaar al niet meer gezien sinds ik ben verhuisd. Ik ben in bijna iedere vakantie bij de familie Delacour geweest, en ik was dan ook best bekend bij Gabrielle's ouders. Altijd als ik bij hen was bakten ze de lekkerste gerechten.

Was het wel verstandig om ooit bevriend te worden met deze mensen? Als mijn ouders er achter komen, vervloeken ze ons. En dan heb ik het nog niet eens over hoe ze zouden reageren als ze er achter komen dat George en ik wat hebben. Mijn ouders zijn sowieso wel bekend met de familie Wemel, ze kennen bovendien iedere puurbloed familie uit hun hoofd.

'Hey,' Ik keek op, 'ik dacht, laat ik even kijken hoe het met je gaat, George heeft ons alles verteld.' River kwam naast me zitten. 'I-Ik weet niet wat ik moet.' River sloeg een arm om me heen. 'Snap ik, het is ook niet niks.' Ik beet hard op mijn lip.

'Is het niet beter zo?' Vroeg ik nerveus. River keek me verward aan. 'Ik bedoel, Fred en George komen uit een familie met bloed verraders en Anne komt uit een dreuzelgezin, wat denk je dat mijn ouders daar van zullen vinden?' River stond op en ging voor me staan. Met een boze blik keek ze me aan.

'Screw jouw ouders, boeiend wat ze van je vinden! Jij moet gewoon doen wat voor jou goed voelt.' Zo makkelijk was dat niet, en dat wist River zelf ook wel. 'Sorry, i-ik bedoelde het niet gemeen.' Ik schudde mijn hoofd. 'Weet ik, maar, ik denk dat het echt beter is zo.'

River keek me met open mond aan. 'J-je meent het echt?' Ik knikte, vechtend tegen mijn tranen. 'Jij gaat deze vriendschap nu opgeven, alleen omdat je bang bent voor wat je ouders ervan zullen zeggen?' Opnieuw knikte ik. 'Je bedoelt dat, na alles wat we voor elkaar hebben gedaan, je van ons verwacht dat we je zo maar laten gaan?' Fred ging naast me zitten.

Ik hield mijn handen voor mijn gezicht. 'Ja, dat is precies wat ik bedoel.' Fred en River keken me gekwetst aan. 'En als jullie me nu willen excuseren, ik moet even naar de bibliotheek.'

Heyoo! Ik heb net even wat besloten. Als het vijfde jaar van Hazel af is, neem ik een korte pauze. De pauze is vooral om nieuwe ideeën te krijgen over haar zesde jaar en om verder vooruit te werken. En nu zijn we dus al bijna aan het einde. Ik heb dit idee al een tijdje en wilde het al wel graag even mededelen. In ieder geval nog een fijne week en tot de volgende keer!

Xxx MH