Πως Να Ξεχάσεις {HTF}|✓

[40]~ "Φοβαμαι..." ~

Η ανάσα μου κόφτη. Τα μάτια μου βουρκωμενα.

Το βλέμμα που περιπλανήθηκε στο δωμάτιο και ο λαιμός μου ξεράθηκε μεμιάς.

Κάθε βράδυ κοιμόμουν στον καναπέ για να μην βλέπω εφιάλτες.

Εκείνη μου έπιασε σφιχτά το χέρι και έβαλε το κεφάλι της στον ώμο μου.

«Εδώ κοιμόσουν μικρός;» ρώτησε και χαμογέλασα άχνα στην θύμηση του πατέρα μου να μου διαβάζει παραμύθια.

«Δεν φαίνεται;» ρώτησα, κοιτάζοντας την και εκείνη ξεροβηξε ενώ απομακρύνθηκε από κοντά μου.

Κατευθύνθηκε προς το μικρό ντουλαπάκι, όπου υπήρχε απέναντι από το κρεβάτι και άνοιξε το πρώτο συρτάρι.

Ήταν λες και προσπαθούσε να βρει τον μικρό μου εαυτό που χρόνια έκρυβα μέσα μου. Λες και δεν της έφτανε αυτό που μόλις είχε συμβεί πριν λίγα λεπτά.

Έβγαλε από το συρτάρι μια μπλούζα μου και έπειτα με κοίταξε. «Θα σου πήγαινε πολύ!» είπε, κάνοντας με να χαχανισω.

Κοίταξα τριγύρω μου και παρατήρησα σπιθαμή προς σπιθαμή, το δωμάτιο.

Η ματιά μου έπεσε πάνω σε μια φωτογραφία και έπειτα κοίταξα εκείνη.

Μπορεί να μην είναι εδώ η Κατερίνα, αλλά η ζωή μου έφερε εκείνη που θα ενώσει σιγά σιγά τα σπασμένα μου κομμάτια.

Εκείνη έφερε την μπλούζα, κοντά της και άρχισε να την μυρίζει. Τα μάτια της έκλεισαν και την ένιωσα να ηρεμεί.

«Να φοβάμαι πως θα μου κλέψεις όλα τα παιδικά μου μπλουζάκια;» ρώτησα πλησιάζοντας την και εκείνη χαχάνισε.

«Λες και θα μου φανούν χρήσιμα...» ψιθύρισε, ενώ άφησε το μπλουζάκι στην θέση του, κλείνοντας το συρτάρι και με πλησίασε.

«Αφού είσαι δίπλα μου, δεν μου χρειάζονται αυτά.» είπε και ένωσα τα κουτελα μας.

«Είσαι τόσο όμορφη...» ψέλλισα και εκείνη χαμογέλασε σαν ηλιαχτίδα.

«Έχεις γίνει τόσο.. γλυκός!» παρατήρησε και της έπιασα το χέρι, πηγαίνοντας την προς τον ξενώνα.

«Γλυκός ήμουν και πιο παλιά, αλλά εσύ δεν το έβλεπες.» σχολίασα και γέλασε.

«Ασχολιαστο..» είπε και ξάπλωσε, όταν την σταμάτησα, βγάζοντας την μπλούζα μου.

«Δεν θα κοιμηθείς με αυτό το φόρεμα!» ψέλλισα και με κοίταξε περίεργα.

«Γιατί, τι έχει το φόρεμα;» ρώτησε και χαχάνισα.

«Αν θέλεις να το πάμε σιγά σιγά το πράγμα, θα πρέπει απλά να αλλάξεις.» είπα, δίνοντας της την μπλούζα μου.

«Δεύτερη πόρτα δεξιά.» της είπα και εκείνη χαχάνισε, παίρνοντας την στα χέρια της.

«Άντε, γιατί πολύ άντεξα!» ψέλλισα μα ήδη είχε φύγει από το δωμάτιο.

{.......}

Τα κρύα της χέρια, άγγιζαν το ζεστό μου σώμα και με έκαναν να ανατριχιαζω με κάθε της κίνηση.

Βόλεψε το κεφάλι της στο στέρνο μου ενώ εγώ άγγιζα την λεπτή της μέση.

«Ξέρεις τι σκεφτόμουν τα τελευταία πέντε χρόνια;» έσπασε την σιωπή, ρωτώντας με και της ενεψα να συνεχίσει, καρφώνοντας την με τα μάτια μου.

«Ήθελα να σε ξεχάσω γιατί ένιωθα ότι αγαπούσα για δύο. Ένιωθα ότι βρήκες σε κάποια άλλη αυτά που έβρισκες σε εμένα και έπειτα με παρατησες. Είχα βαρεθεί τα πάντα τριγύρω μου και ήθελα να φύγω από όλους. Όμως οι αναμνήσεις του παλιού Αχιλλέα με στοιχειώνουν από την μέρα που έφυγα. Ήταν δύσκολο να φύγω μακριά σου, Αχιλλέα αλλά πίστευα πως θα ήταν καλύτερα έτσι.» άρχισε να λέει και της χάιδεψα τα μαλλιά.

«Αγάπη μου μην τα σκέφτεσαι αυτά τώρα..» ψιθύρισα στο αυτί της και γύρισε να με κοιτάξει με μάτια βουρκωμενα.

Ωωω διαολε, μην αφήσεις τα δακρυα σου μωρό μου.

«Φοβαμαι...» ψιθύρισε και την αγκάλιασα πιο σφιχτά, τώρα.

«Είμαι εγώ τώρα.Είμαι εδώ μαζί σου...» είπα και τα χείλη μου ακούμπησαν τα δικά της, σε ένα ήρεμο φιλί.

«Μου υποσχεσαι ότι αυτή την φορά δεν θα ξανά φύγεις;» ρώτησα και εκείνη με κοίταξε με δακρυα στα μάτια.

«Αστειεύεσαι;.. Δεν θα φύγω αν δεν φύγεις εσύ πρώτος.» είπε και μείναμε εκεί αγκαλιασμένοι, να αγναντεύουμε το άπειρο, με άγκυρα την καρδιά και βλέποντας το μέλλον μου, μέσα από τα μάτια της.