Πως Να Ξεχάσεις {HTF}|✓

[32]~ Σκοτάδι... ~

| How To Forget |

| Your kiss |

6 days before...

«Σίγουρα θα είσαι καλά;» ρώτησε ο Ορφέας και εγνευσα καταφατικά.

Του ζήτησα να με αφήσει ένα τετράγωνο πριν το σπίτι διότι υποτίθεται ότι θέλω να περπατήσω ως το σπίτι.

Βγήκα έξω και περίμενα μέχρι να φύγει.

Αφότου έφυγε, άρχισα να περπατώ προς την αντίθετη κατεύθυνση με γρήγορα βήματα.

Μετά από λίγα λεπτά, έφτασα έξω από το νεκροταφείο και περπάτησα μεχρι τον ξεχασμένο τάφο της μητέρας μου.(μην πει κανείς ότι τους βγάζουν τους νεκρούς, το ξέρω;))

«Γεια σου μαμά... Πέρασε καιρός από την τελευταία φορά που ήρθα εδώ.» άρχισα να λέω κοιτάζοντας την φωτογραφία της. «Δεν είμαι ο εαυτός μου μαμά. Ποτέ μου δεν ήθελα αυτά τα λεφτά που έχει ο πατέρας μου. Ήθελα απλώς να έχω αυτή την ελευθερία που είχα μεχρι τα δεκαέξι μου. Θέλω να γυρίσω το χρόνο πίσω και να νιώθω τον Αχιλλέα να κοιμάται μαζί μου. Το ξέρω ότι είμαι πολύ εγωιστρια αλλά συγγνώμη. Συγγνώμη συγγνώμη συγγνώμη...» φώναξα και ένιωσα τον εαυτό μου να καταρρέει.

Έβγαλα το κινητό μου από την τσάντα μου και του απάντησα στο προηγούμενο μήνυμα.

«Πράγματι άλλαξα..»

Πληκτρολόγησα και έπιασα τον εαυτό μου να τον σκέπτεται ξανά.

Τις σκέψεις μου διέκοψε το τηλέφωνο και όταν το έπιασα στα χέρια μου άρχισα να πονώ.

Το σήκωσα και χαμογέλασα αμήχανα.

«Παρακαλώ;» ρώτησα μα δεν ακουγόταν τίποτα.

«Το ξέρω ότι είσαι εσύ... Ευχομουν να με πάρεις τηλέφωνο. Και ξέρω ότι εγώ έφυγα, Αχιλλέα. Έφυγα γιατί νόμιζα πως όλα θα ήταν μια χαρά. Όμως έχω χάσει τον εαυτό μου, Αχιλλέα. Που είναι η Εμίλια σου που δεν ήθελε να φάει;.. Που είναι η Εμίλια σου που κοιμόταν σε ένα μικρό κρεβάτι που ήταν έτοιμο να χαλάσει;.. Που είναι η Εμίλια σου που δεν υπολόγιζε τα χρήματα;.. Δεν είμαι ο εαυτός μου και πονάει να με ψάχνω στο παρελθόν. Προχώρησα μα τίποτα δεν θα με φέρει πίσω. Θέλω να γυρίσω πίσω στην ηλικία των δεκαέξι. Και ας ήσουν βίαιος. Σημασία θα έχει ότι θα μπορώ να σε βλέπω, έστω και με την Μαριτίνα.(που είναι αυτή η ψυχή ρε σεις;) Μου λείπεις!» φώναξα και την τελευταία πρόταση την ψιθύρισα, ενώ άκουγα την φωνή του από την άλλη πλευρά του τηλεφώνου.

«Και μένα μου έλειψες Εμίλια!» είπε και ένα δακρυ κύλησε στο μάγουλο μου.

Το επόμενο λεπτό το τηλέφωνο είχε κλείσει και έκλαιγα πλέον με λυγμούς.

«Είσαι καλά;» ρώτησε ο Ορφέας και άνοιξα τα μάτια μου, κοιτάζοντας τον περίεργα.

«Που... Είμαι;» ρώτησα ενώ έτριψα τα μάτια μου και εκείνος χαμογέλασε.

«Πάμε προς το σπίτι σου.» είπε και του έπιασα το χέρι.

«Μπορούμε να πάμε στο σπίτι σου σήμερα;» ρώτησα και εκείνος γέλασε.

«Όπως θέλεις, αγάπη μου.» είπε με ενθουσιασμό και χαμογέλασα και γω μαζί του.

{.......}

«Πώς και έτσι;» ρώτησε, δίνοντας μου το ποτήρι με το κρασί και τον κοίταξα που ήρθε δίπλα μου.

«Απλά ήθελα να κοιμηθούμε μαζί. Άλλωστε είμαστε μαζί πέντε χρόνια και ο καθένας κοιμάται σε ξεχωριστό κρεβάτι.» είπα και εκείνος με φίλησε στο μάγουλο.

Άφησα το κρασί μου μαζί με το κρασί του στο τραπέζι και άρχισα να του δίνω φιλιά στον λαιμό.

«Εμμ-ιλια..» ψέλλισε εκείνος και εγώ μούγκρισα.

«Νομίζω πως είναι πολύ νωρίς ακόμα και έχουμε πιεί πολύ κρασί. Δεν πάμε για ύπνο;» ρώτησε και εγώ ξενερωμενη, ανέβηκα τον πάνω όροφο και ευχόμενη να τα ξεχάσω όλα.

-----------------------------------------------------------

Δεν περνάνε οι ριμαδες οι μέρες εδώ 😂 Στο ένα και στο μηδέν ξέρω τι να γράψω 😂

Όταν δεν έχεις εμπνευση 😅