[02]~ Σταμάτα τις αταξίες ~

4.4K 360 284
                                    

| How To Forget |

| Fake friends|

-----------------------

59 days before...

«Εσύ είσαι η Εμίλια...» είπε η κυρία Ειρήνη, όπως μου είπε η κυριουλα που με είχε παραλάβει πριν.

«Εγώ είμαι.» είπα παίζοντας με το βραχιολάκι που φορούσα και εκείνη μου χαμόγελασε.

«Είμαι η κυρία Ειρήνη,η διευθύντρια του Ιδρύματος.» είπε εκείνη και εγνευσα καταφατικά.

Δεν ήθελα να μείνω εδώ.
Αλλά η μητέρα μου με είχε αφήσει.

Έφυγε...

«Ιωάννα μας αφήνεις μόνες;» είπε στην κυρία δίπλα μου και εκείνη με γρήγορα βήματα, βγήκε έξω από το δωμάτιο, κλείνοντας την πόρτα.

«Λοιπόν, Εμίλια...» άρχισε να λέει η κυρία Ειρήνη και σήκωσα το βλέμμα μου, κοιτάζοντας την.

Είχε μελι μάτια ενώ τα κάστανα μαλλιά της ήταν πιασμένα σε έναν ευπρεπή κότσο.

«Εδώ η μητέρα σου σε έφερε για να είσαι ασφαλής.Ομως υπάρχουν και κάποιοι κανόνες που πρέπει να τηρείς.» είπε και σηκώθηκε από την καρέκλα,κάνοντας τον κύκλο του γραφείου και φτάνοντας μπροστα μου.

«Θα κοιμάσαι μαζί με άλλα κοριτσάκια και θα τηρείς το πρόγραμμα που θα σου δωθεί.Αν κάνεις και την παραμικρή αταξία,θα υποστείς τις συνέπειες των πράξεων σου.» είπε και ξανά έκατσε στην θέση της.

Αφού μου έδωσε το ‘πρόγραμμα’, η κυρία Ιωάννα μου έδωσε την στολή που θα πρέπει να φοράω και μου εξήγησε κάποια πράγματα.

«Και τώρα θα πάμε στο δωμάτιο.» είπε και άνοιξε την πόρτα, μπαίνοντας μέσα στο δωμάτιο.

Οι ματιές όλων των κοριτσιών έπεσαν πάνω μου και άρχισα να νιώθω άβολα.

Τι άποψη θα σχηματίσουν για μένα;!

Ήμουν άλλο ένα παιδί που οι γονείς του το παράτησαν.

«Κορίτσια,από δω είναι η Εμίλια.» είπε και καμιά δεν μου μίλησε.

«Λοιπόν Εμίλια,το κρεβάτι σου είναι δίπλα στην μπαλκονόπορτα.Τωρα σας αφήνω να γνωριστείτε.» είπε εκείνη και βγήκε βιαστικά έξω από το δωμάτιο λες και κάποιος την κυνηγούσε.

{.....}

Πάντοτε τα βράδια,όταν ήμουν ακόμη στο σπίτι,τα περνούσα κοιτάζοντας τα αστέρια. Μένοντας στο ίδρυμα,πολλά πράγματα δεν μπορούσαν να γίνουν.

Καθε μέρα έπρεπε να σηκωνόμαστε από τις εφτά και να ετοιμαζόμαστε για το μάθημα,το οποίο τελείωνε κατά τις δώδεκα,όπου και παίρναμε το μεσημεριανό μας.

Κατά τις δύο,κάναμε κάποιες δραστηριότητες μέχρι τις τέσσερις και μετά ξεκουραζόμασταν ή κάναμε τις ασκήσεις που μας έβαζαν, μέχρι της οχτώ όπου τρώγαμε το βραδινό.

Τα φώτα έκλειναν κατά της δέκα.

«Η ώρα είναι οχτώ.» είπε ένα κορίτσι που κοιμόταν απέναντι μου και όλα τα κορίτσια που κοιμόταν στο δωμάτιο,άρχισαν να βγαίνουν έξω από το δωμάτιο.

Ξαφνικα,καθώς κατέβαινα τα σκαλοπάτια,παραπάτησα και έπεσα πάνω σε ένα κορίτσι.

«Πρόσεχε που πας, ηλίθια!» είπε εκείνη και οι φίλες της από δίπλα με αγριοκοίταξαν.

Ολη η υπόλοιπη ώρα κύλισε ήρεμα.

Έκατσα στο πιο απομακρυσμένο τραπέζι ενώ ούτε καν άγγιξα το φαγητό.

Ένιωθα ότι δεν πεινούσα.
Ήθελα την μητέρα μου..

Ήθελα να ήμουν σπίτι και να κοιτούσα τα αστέρια από το παράθυρο του δωματίου μου.

Ήθελα να παίξω με την μπάλα στην αυλή.

Ήθελα,ήθελα,ήθελα...

Την ηρεμία έσπασε ένας θόρυβος που ακούστηκε στο κέντρο του εστιατορίου.

Ένα αγοράκι είχε ρίξει το φαγητό του στο πάτωμα.

Οι κυρίες πήγαν κοντά του και άρχισαν να τον μαλώνουν.

«Σταμάτα τις αταξίες!» φώναξε η κυρία Ιωάννα και το χέρι της προσγειώθηκε στο πρόσωπο του.

Μα πως τολμάει;!

«Αμέσως στην διευθύντρια...» είπε μια άλλη κυρία και τον έσυραν μέχρι το γραφείο της κυρίας Ειρήνης.

Πώς τολμάνε να του φέρονται με έναν τέτοιον τρόπο;! Δεν υποτίθεται ότι μας φέρνουν οι γονείς μας εδώ για ασφάλεια;

Χωρίς καθόλου όρεξη για φαγητό πλέον, κατευθύνθηκα προς το δωμάτιο μου,πριν η φωνή του παιδιού με σταματήσει.

«Αφήστε μεεε!» φώναζε και η φωνή του μαρτυρούσε πόνο.

Ποιος θα σου πάρει τον πόνο;!

Πως Να Ξεχάσεις {HTF}|✓Onde histórias criam vida. Descubra agora