Polis Şakaya Gelmez

Isırık (7)

Duydum ki bunalımdaymışsınız, hep birlikte keyiflenelim o zaman!

İg: merveegnr_

Tw: mervegnr_

**

"Hadi herkes kimliklerini çıkarsın!"

Evet, buyurun cenaze namazıma.

Hareketli çalan şarkı yerini, uğultulara bıraktı. Üniformalı ve sivil polisler tek tek kimliklere bakmaya başlarken ben nefesimi tutmuş bir şekilde saçlarımı önüme doğru attım. Tenimin renginin çekildiğini hissediyordum. Dudaklarım da solmuş olmalıydı.

Kalbim korkudan üç buçuk atarken ne yapacağım, dercesine Bahar'a baktım. Ve o an aklıma, buraya ilk geldiğimizde keşfettiğim arka kapı geldi. Pek gizli bir alan değildi fakat nedensiz bir şekilde polislerin bilmeyeceğini düşünüyordum.

"Buranın arka kapısı vardı değil mi?" diye sordum emin olmak amacıyla. Fakat zaten emin olduğum için Bahar'ın cevabını beklemeden "Benim oradan çıkmam lazım," dedim aceleci bir tavırla.

"Saçmalama Beril, suçlu gibi kaçacak mısın?"

Bir daha karşıma çıkarsan bu kez elimden kurtulamayacaksın, demesinin üzerinden sadece bir gün geçmişti. Ve ben bunu bana söyledikten sonra ona orta parmağımı kaldırmıştım.

Hala bana karşı sinirli olduğuna emindim.

"Kimliğim yok Bahar," dedim aldığım derin nefes eşliğinde.

Allah aşkına tabii ki de suçlu gibi kaçacaktım. Kimliğim yok diye, vatan haini diye beni içeri tıkayabilirdi. Ondan beklerdim.

"Alt tarafı para cezası yersin, bu kadar büyütme."

İçimde dalgalanan korkuyu görse, büyütmediğimi görebilirdi. Ya da benim geçen gün başkomiser bozuntusuna yaptıklarımı bilse, bu kadar sakin kalmazdı. Beni korumak için yollar dener, beni bu lanet olası kulüpten çıkarmak için elinden geleni ardına koymazdı.

Ama şimdi bana sakin olmak için telkinlerde bulunuyordu. Sakinleşmeye ihtiyacım yoktu aksine, benim bir suç ortağına ihtiyacım vardı.

"Ceza kimin umurunda," dedim. Başımı gergin bir şekilde omzumun üzerinden onu en son gördüğüm yöne doğru çevirdim. Devekuşunun korktuğunda kafasını toprağa gömmesi gibi, bende saçlarımı yüzümün ona bakan tarafına getirerek gizlenmiştim.

Onu en son olduğu yönde göremeyince içimdeki korku dozajını arttırdı.

"Nerede o? Nerede?" dedim gergin bir şekilde, Bahar'a doğru dönerken.

Kalbim boğazımda atıyordu, şah damarımda, alnımda, her yerimde... Daha önce bu kadar stres yaptığımı hatırlamıyordum.

Bir gün önce ona alayla el işareti çekerken ki yüz ifadesi, bakışlarındaki koyulaşma, kaşlarındaki katılaşma, çenesinde ki kasılma bir bir zihnimde belirdi ve ben artık yerimde duramayacak kadar korkmaya başladım.

Kuruyan dudaklarımı dilimle ıslatırken Bahar'ın o adamı bulması için uzaklarda dolaşan bakışlarını görmek isterdim fakat gözleri tam olarak benim arkamda kitlenmişti.

Lütfen, bizimkilerden biri olsun.

"Kimlikler?"

Duyduğum keskin ses tonuyla, yerime çakıldım.