Sexy Manager

9

               Tydzień później

Jin starał się unormować swój przyspieszony oddech. Dłońmi kurczowo trzymał się pościeli, nie mogąc wykonać żadnego ruchu. Tępo patrzył w sufit załzawionymi oczami jakby szukał odpowiedzi. Już dawno przestał myśleć o śnie przez który wpadł w taki stan, jednak teraz uderzyła w niego rzeczywistość. Tydzień bez Namjoona był jak cała wieczność bez powietrza. Nie było go w studiu, a telefon ciągle był wyłączony. Każdy z którym chciał o tym porozmawiać zbywał go mówiąc, że młodszy ma zbyt dużo pracy. Jin miał przed swoimi oczami milion scenariuszy. Co jeśli stała mu się krzywda? Co jeśli wybrał Haemin i nigdy więcej nie pojawi się w jego życiu?

Przetarł oczy wstając z łóżka. Kolejny raz nie spał w nocy, ta niepewność go wykańczała. Zszedł na dół i zapalił światło w kuchni. Wszystko było puste i zupełnie bez sensu. Zdał sobie sprawę, że każdego dnia budził się z dobrym humorem dzięki Namjoonowi. Oczekiwał kolejnego spotkania, pocałunku i długiego przytulania, ale teraz gdy myślał, że więcej tego nie poczuje nie miał rzeczy, dla której mógłby się uśmiechnąć.

Głośno westchnął i wyjął czystą szklankę z górnej szafki, którą napełnił gazowaną wodą. Drżącymi dłońmi przyłożył szklankę do ust i od razu wypił całą jej zawartość. Sięgnął po telefon i wybrał numer swojego kochanka. Niepewnie przyłożył smartfona do ucha i zamknął oczy modląc się, aby ten jednak odebrał.

~Abonament poza zasięgiem...

Rzucił telefon na kuchenny stół i bez celu udał się do łóżka. Okrył się kołdrą i zamknął oczy. Już prawie udało mu się zasnąć, lecz kolejny raz wybuchnął płaczem.

-Dlaczego się nie odzywasz?- wyszeptał sam do siebie, kolejną noc zalewając się łzami tęsknoty za swoim kochankiem.

                               *
Obracał swój telefon w dłoni i przeczesał jedną ręką przydługie blond włosy. Namjoon przez kolejny dzień nie dał znaku życia. Starszy miał już coraz mniej nadziei, że ten kiedykolwiek jeszcze pojawi się w jego życiu. Odblokował telefon i usunął wiadomość, którą chciał wysłać kochankowi. Wysyłanie wiadomości było dla niego bez sensu. Jeśli by chciał sam znalazłby sposób, aby jakkolwiek skontaktować się z kochankiem.          

-Jin, pozwól na chwilę- blondyn wstał i ruszył za szefem w stronę jego biura. Miał nadzieję, że chociaż on powie mu co dzieje się z Namjoonem. -Zaszły małe zmiany w studiu- westchnął i usiadł na krześle, a Jin zrobił to samo.

-To znaczy?- zmarszczył brwi patrząc na starszego mężczyznę. Z jego twarzy nie wyczuwał niczego dobrego.

-Od dzisiaj twoim menadżerem jest Jiwon...- Jin przez chwilę patrzył na mężczyznę oczekując dalszej wypowiedzi. Momentalnie zaczęło być mu gorąco, a łzy zaczęły zbierać się w kącikach jego oczu. Nie potrafił zrozumieć, dlaczego Namjoon od tak zniknął z jego życia.

-Co z Namjoonem?- starał się opanować drżący głos, jednak nie do końca mu to wychodziło. Zacisnął swoje dłonie i nerwowo przygryzł wargę.

-Zwolnił się- mężczyzna odpowiedział obojętnie.

-Dlaczego nic mi nie powiedział?- oczy chłopaka zaszły łzami, spuścił wzrok, aby mężczyzna tego nie zauważył. Nie chciał, aby ktokolwiek widział jego łzy.

-Nie chciał mówić ci tego sam, dlatego zrobiłem to za niego. Dostał lepszą propozycję pracy..- Jin tylko skinął głową i przymknął oczy, aby opanować chęć płaczu. Ręce drżały tak samo jak jego usta, a w głowie zaczął nienawidzić swojego kochanka.

-Rozumiem, pójdę już- odpowiedział cicho i wstał ze swojego miejsca.

-Do widzenia Jin.

-Do widzenia- ukłonił się i szybkim krokiem wyszedł z biura.

Stał na korytarzu nie widząc co ze sobą zrobić. Całe jego ciało drżało, a on przestał powstrzymywać łzy. Kilka osób patrzyło na niego i szeptało coś między sobą, a on miał ochotę zniknąć. To co usłyszał złamało go. Namjoon dobrze wiedział jak jego kochanek jest wrażliwy, dlatego Jin nie umiał zrozumieć, dlaczego zachował się tak wobec niego.

Zaczął biec w stronę wyjścia wpadając przez przypadek na ludzi. Przez łzy jego obraz zaczął się rozmazywać, a chłodny wiatr jaki w niego uderzył jeszcze to pogorszył. Nie wiedział co ze sobą zrobić. Wszystko wydawało się tak mało realne. Chciał się obudzić, aby to wszystko okazało się snem. Był bezsilny, a jedyne co mogł zrobić to pojechać do domu Namjoona i oczekiwać wyjaśnień.

Pobiegł w stronę przystanku i wsiadł w autobus, który zatrzymywał się najbliżej domu Namjoona. Nie chciał, aby ktokolwiek go rozpoznał, dlatego założył kaptur na głowę i spuścił wzrok. Wytarł łzy i głośno westchnął patrząc przez okno. Nie myślał nad tym czy robi dobrze, chciał usłyszeć wyjaśnień od Namjoona, nawet jeśli miałaby to być najgorsza prawda.