Czasami życie, nie kończy się na śmierci. Czasami życie, rozpoczyna się dopiero po niej.
Gdyby złamane serce, mogło przybrać postać ludzką, byłoby Jasonem.
Jason Wilson, to chłopak którego od początku doświadczało życie. Nigdy nie miał drogi us...
Kto umie czekać, wszystkiego się doczeka. ~ William Shakespeare
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ludzie mówią, że po burzy, przychodzą lepsze dni. Po deszczu wstaje słońce, a po wietrznym wieczorze, rano wita nas spokojem. Ludzie mówią również, że każdego spotykają gorsze chwile, by w końcu mogły pojawić się te lepsze. Każdy z nas kiedyś przeżywał lub dopiero przeżyje załamanie. Będzie chciał zniknąć z powierzchni ziemi, znienawidzi samego siebie. Jednak, później nadchodzi lepszy czas, czas szczęścia i radości.
Ja uważam, że najważniejsze jest, aby czekać na lepsze dni. Cierpliwie czekać...
Niestety nikt mnie nie poinformował, że później będzie już, tylko gorzej.
– Jason, współpracuj – mówię do chłopaka, gdy wtaczam go do mojej małej toyoty aygo.
– Strasznie tu... – Przerywa mu pijacka czkawka. – Ciasno.
Układam jego długie i nogi z dala od drzwi, aż w końcu je zamykam. W tym samym momencie jego głowa ląduje na szybie.
Auć, to musiało boleć.
Wsiadam na miejsce kierowcy.
– Zapnij pas, Jason.
Podnosi na mnie ciężkie powieki i uśmiecha się krzywo. Gmera za głowo w poszukiwaniu czarnego pasa.
– Ktoś ci je urznął.
I znów czka. Przewracam oczami i pochylam się nad nim.
– Nie mówi się urznął, tylko uciął. – Zapinam go i w końcu odpalam silnik.
Chłopak łapie moją dłoń, którą teraz trzymam na hamulcu ręcznym i przenosi ją sobie na klatkę piersiową. Jego serce mocno bije. Tylko ono jest w nim prawdziwie żywe.
Uchyla swoje powieki i patrzy prosto w moje oczy. Jego ciemna głębia doprowadza mnie do szaleństwa.
Ból.
Strata.
Cierpienie.
Śmierć.
Ciemność.
Strach.
Te wszystkie uczucia, jarzą się w ciemnych jak węgiel tęczówkach.
– Kristen, dlaczego to tak boli?
Łapię głośno powietrze i przyglądam się mu uważnie.
– Nie potrafię sobie bez ciebie poradzić – łka.
Nie wylewa morza łez. Samotna kropla toczy się teraz po jego brodzie. Obcieram ją i głaszczę chłopaka po włosach. Jego niesforne pukle, są tak miękkie w dotyku. W moim ciele budzi się coś do życia.
