a wszystko przez te włosy I drarry

-xv

Draco zdecydował, bez żadnej pomocy Pansy, która i tak była bezużyteczna, że będzie ignorował Pottera. Facet był najwyraźniej niezainteresowany.

Plan działał genialnie przez jakiś tydzień.

Draco siedział przy biurku, udając, że robi coś produktywnego, ale w rzeczywistości rysował sprośne obrazki, przedstawiające jego i Pottera w kompromitujących pozycjach, kiedy usłyszał przenikliwy krzyk dobiegający z rogu jego gabinetu. Poderwał głowę i zobaczył lecącą prosto na niego mantykorę. Odchylił się gwałtownie, wywracając do tyłu, kiedy stworzenie wylądowało na jego biurku, pazurami drąc w strzępy jego rysunki.

- Uważaj! - zawołał Potter bezsensownie, jakby Draco wcale nie zdawał sobie sprawy z obecności mantykory. Podszedł do niego, machając różdżką, a bestia padła z głuchym odgłosem na biurko. - Już wszystko w porządku - powiedział zadowolony z siebie Potter. - Przytulić cię?

Draco patrzył się na niego bez słowa. To było tak, jakby Potter, tuż po przerażającym ataku mantykory, nazwał go słabeuszem.

- Jak, do diabła, mantykora dostała się do środka? - zapytał zamiast odpowiedzieć na pytanie i podniósł się z krzesła.

- Nie wiem... przez okno? - odparł Potter, rumieniąc się z jakiegoś niewytłumaczalnego powodu.

- Czyli latała sobie tak po prostu po Londynie i nagle zdecydowała, że wleci przez otwarte okno do ministerstwa? - zapytał Draco, sarkastycznym tonem starając się zamaskować swoją reakcję na rumieńce Pottera.

- Mogło tak być - burknął Potter.

Draco stwierdził, że nastrój Gryfona zmienia się raczej alarmująco szybko, chociaż w pewnym sensie to było też seksowne.

- Zaczynam się o ciebie trochę martwić, Potter - stwierdził, przyglądając się mu nieufnie. Potter tylko się w niego wpatrywał. Draco nie mógł znieść tej natężonej uwagi, więc wyrwał plik swoich sprośnych rysunków spod mantykory i uciekł.

Do cholery z nim, z jego zielonymi oczami, opaloną skórą i niekończącą się odwagą.

Niech go piekło pochłonie.