Bölüm #5
Gonca ' ya bir şans vermeye karar veren Mehtap kararını bir şekilde uyguladı . Sudan sebepler silsilesinden bir sebep seçti. Konuşmayı başlattı . Nefis güvensizce dudak büküyor , İris burukça gülümsüyordu kırgınlıklarından fırsat buldukça. Urufu ' nun dediği gibi tekrar güvenmesi kolay olmadı. Aylarını değil , yılını verdi. Affettim dese de ukdesi kaldı . Bazen kendini aptal gibi hissetti. Şans istemeyen birine şans vermiş , af talep etmeyen birine affettim demişti . Hak etti mi ki sorusu zihnini meşgul etti bir süre . Ama içsel çatışmalarına Gonca da yaptıklarıyla tuz biber eklemedi. Yaptığına pişman etmedi. Ne bu konuda ne başka bir konuda onu yaralamadı . Ve yavaş yavaş Mehtap olayın ayrıntılarını silkeledi üzerinden. Ayrıntılar silindikçe öfkesi dindi. Unutmanın ne büyük nimet olduğunu ikrar etti içinden. Sevgisinin saplantı mı olduğu eleştirisi geldi çevresindekilerden . Gonca ' yı bırakmamasında inadı da etkili olmuştu , bırakmayacaktı işte . Bu saplantı mıydı ? Belki de öyleydi . Sevince çok sahiplenirdi , aman sende . Doya doya sahiplenmeyeceksen , tutkuyla sevmeyeceksen , korumak için gözünü karartmayacaksan o ilişkiye arkadaşlık mı denirdi ? Ama kabul ediyordu . Gonca ' ya düşkündü biraz. Ucundan , ufacıktan.
Ve 2 yıl kadar sonra sordu yansımalarına .
Değdi mi ?
Hepbir ağızdan
Çok güzel değdi .
Dediler.
Son .
Mehtap kitabın kapağını yavaşça kapattı . Gözleri nemlenmişti.
" Nostalji oldu bana da. " diye mırıldandı . Pencereye yürüdü . Açtığı camdan içeri süzülen rüzgar saçlarını dalgalandırdı . Sağ eliyle tuttuğu kitabı göğsüne bastırdı. Zaman geçip gidiyordu gerçekten. Gözlerini yumdu , bir süre rüzgarın serinliğinden nasiplendi . Üşüdüğünü hissedince pencereyi kapattı . Camın kenarına iliştirilmiş çerçeveye takıldı gözleri. Kim koymuştu ki bunu buraya ? Sol eliyle çerçeveyi kaldırdı. İçindekini görünce ufak bir kahkaha kaçırdı ağzından . Gonca ve kendisi vardı fotoğrafta . Kadraja tek kaşlarını kaldırıp serseri bir tavırla bakmışlardı .
- Bunu kim koydu buraya ya .
Mehtap dudaklarında hala kahkahasının kırıntıları varken dışarıya baktı.
Etrafa hoş bir pembelik yayılmıştı. Güneş doğuyordu.
●●●
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Zihnimin Kıvrımlarında
SpiritualitéBen zihninin kıvrımlarında yaşayan çocuk. Kendi şekillendirdiğim dünyamda yalnız kalmamak adına yansımalara hayat verdim. İçimdeki çocuk neşesi başka insanlardan beklediğim şefkatle harmanlandı. Yansımam Arco İris (gökkuşağı) doğdu. Hayat zorlaşınca...
