สถานีรถไฟฟ้าใต้ดินสถานีเดิม เวลาเดิม และผู้ชายคนเดิมที่เขามักจะมายืนอยู่ตรงข้ามผมในตำแหน่งเดิม ๆ ผมไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะความบังเอิญหรือเพราะอะไรกันแน่ที่ทำให้เราเจอกันในสถานการณ์แบบนี้ทุก ๆ วัน และที่ผ่านมามันก็เป็นเวลานานมากพอที่ความรู้สึกบางอย่างของผมเปลี่ยนไป
ผมเคยตั้งคำถามกับตัวเองว่าตั้งแต่เมื่อไรกันที่ผมเริ่มมองเขาด้วยความรู้สึกที่เป็นมากกว่าคนแปลกหน้าที่เจอกันบนรถไฟฟ้า
ผมพบว่าผมตอบตัวเองไม่ได้...ไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำว่ามีเขาเข้ามาในหัวใจตั้งแต่ตอนไหน
บางทีอาจเป็นวันแรกที่เราบังเอิญสบตากันเพียงเสี้ยววินาทีเดียวที่เขาละสายตาจากหนังสือในมือแล้วเงยหน้าขึ้นมามองป้ายสถานีที่อยู่ข้างบนหัวผม
หรือบางทีก็อาจเป็นตอนที่เราเดินสวนกันตรงชานชลาสถานีต้นทางที่เราขึ้นด้วยกัน
แต่เรื่องนั้นก็คงไม่สำคัญเท่ากับการที่ตอนนี้ผมรู้สึก...ชอบเขาคนนั้นไปแล้ว
วันนี้ก็เป็นวันน่าเบื่อเหมือนกับทุกวัน มีเพียงช่วงเวลาเดินทางกลับบ้านเท่านั้นที่ทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองต้องมีชีวิตต่อไปเพื่อเจอหน้าเขา ช่วงหลังมานี้ผมนับเวลารอแทบจะเรียกได้ว่าวิต่อวิเพื่อดูเวลา ภาวนาให้ถึงเวลาเลิกงานเร็วๆ จากนั้นก็จะรีบกวาดของทุกอย่างลงกระเป๋า แล้วรีบไปสถานีรถไฟฟ้าให้เร็วที่สุดเพื่อให้ทันรถไฟรอบห้าโมงสิบนาที
มาทันเวลาพอดี—ผมร้องขึ้นในใจเมื่อขาทั้งสองข้างพาผมเข้ามาในขบวนรถไฟฟ้าทันก่อนหน้าสัญญาณปิดประตูจะดังไม่ถึงนาที เรียกได้ว่ารอดตายจากการโดนประตูอัตโนมัติหนีบมาอย่างหวุดหวิด
YOU ARE READING
Sing Street Fanfiction
Fanfiction"Hello Guys, We're Sing Street from Dublin" คลังรวมฟิคด้อม Sing Street สั้นบ้าง ยาวบ้าง ตามฟีลลิ่งนะครับผม Love U All X.
