Sing Street Fanfiction

Smile

Note : for Novelber , for P'Jmile
อันเดียวกับที่แคปลงทวิตไปแต่ขอเอามาลงเก็บไว้ในคลังค่ะ + เพิ่มประโยคนิดหน่อย 555

----------

น่าเบื่อ...คำจำกัดความสั้น ๆ ง่าย ๆ สำหรับชีวิตช่วงนี้ของผม สีหน้าเรียบเฉยปราศจากรอยยิ้มคือหน้ากากที่ผมสวมใส่ออกไปเรียนในแต่ละวัน มรสุมงานมากมาย โปรเจกต์ไฟนอล หรืออะไรก็ตามแต่ที่ควรจะทำให้ผมเกิดอาการหงุดหงิดกับชีวิตที่เริ่มยุ่งยาก ควรจะโมโหกับงานกลุ่มที่ไม่ได้ดั่งใจ แต่ไม่เลย สิ่งเหล่านั้นไม่เกิดขึ้นกับผม ห้วงอารมณ์เดียวที่ผมมีก็คือความเบื่อหน่ายโลกอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

แน่นอนว่ามันไม่มีสาเหตุด้วย...หรือเปล่า?

"มาร์ค ช่วงนี้แกเป็นอะไรไปวะ ทำท่าเหมือนจะตายลงสักวัน" โจนาธานเพื่อนสนิทผมถามขึ้นระหว่างเรากำลังนั่งเขี่ยข้าวกลางวัน ไม่สิ--เป็นผมคนเดียวที่เขี่ยข้าวไปมาประหนึ่งว่ามันคือความสนุกเพียงอย่างเดียวของชีวิต ผมเงยหน้าขึ้นจากจานข้าว เหลือบสายตามองหน้าคนถามก่อนจะก้มลงมามองจานข้าวตัวเองใหม่ ขยับมือเขี่ยข้าวเล่นเหมือนเดิมพร้อมขยับปากพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"ก็แค่เบื่อ" เบื่อจนรู้สึกอยากให้โลกแตก ๆ ไปสักที --ผมต่อประโยคหลังนั่นในใจ ไม่พูดออกไปเพราะคิดว่าเจ้าเพื่อนขี้ตื่นตูมของผมคงจะเอาไปคิดมากแน่นอน

"ทำไมวะ แฟนเด็กของนายไม่ทำการบ้านหรือไง"

"..." หมอนั่นพูดแทงใจดำชะมัด แต่เออ...นี่อาจจะเป็นสาเหตุของอาการเหมือนคนกำลังจะละทางโลกที่ผมเป็นอยู่ก็ได้ ไม่ใช่เพราะเรื่องอย่างว่า แต่เป็นเพราะผมไม่เจอเฟอร์เดียมาจะเดือนนึงแล้วซึ่งตรงกับช่วงที่ผมเกิดอาการเบื่อนี่พอดิบพอดี

ทำไมผมถึงไม่เคยคิดถึงประเด็นนี้เลยนะ

แล้วเฟอร์เดียหายหัวไปไหน...

ผมนึกสงสัย แต่ก็คงได้แต่สงสัยต่อไป คงไม่ได้คำตอบจากคนที่อยู่ดี ๆ ก็หายหัวกันไปแบบนี้หรอก ถามว่าทำไมผมไม่แมจเสจไปหา หรือโทรไปก็ได้ คำตอบก็คือโทรศัพท์เฮงซวยของผมมันเจ๊งไปตั้งนานแล้วน่ะสิ และผมก็ยังยืนยันว่าจะไม่ซื้อเครื่องใหม่เร็ว ๆ นี้