In My Mind In My Head // Destiel

Rodział 13 Czego Chcesz?

Do rodziału polecam piosenkę :)

Kiedy Dean w poniedziałek przyszedł do szkoły z szerokim uśmiechem na ustach Cas wiedział że jego randka się udała, mimo wszystko chciał spytać.

-Cześć Cas

-Cześć Dean, jak tam twoja randka?

Winchester uśmiechnął się jeszce szerzej a Cas nie miał już żadnych wątpliwości.

-Było super, ona jest... Świetna.

Brunet pokiwał głową.

-Cieszę się.

Dean miał zapytać jak minął mu weekend ale zadzwonił dzwonek, więc postanowił przełożyć to na przerwę.

****

Cas stał przy szafce zastanawiając się czy przeżyje dzisiejszy dzień.

Kilkanaście metrów dalej stał Dean i zdecydowanie za blisko jak na przyjaciółkę Emma.

Rozmawiali, śmiali się, i trzymali za ręce.

Cas nie mógł na to patrzeć więc szybko poszedł pod klasę.

****

Było tylko gorzej, Dean coraz więcej czasu spędzał z Emmą.

Siadał z nią na lekcjach.

Na przerwach gdzieś znikali.

W weekendy Dean nie miał czasu.

Aż w końcu doszło do tego że przez cały dzień powiedzieli dobie tylko głupie cześć.

Kiedy Cas któregoś dnia miał dość, poszedł do miejsca gdzie jeszcze nie tak dawno spędzał czas z Deanem.

I to właśnie tam zastał Deana... calujacego się ze swoją dziewczyną...

W ich miejscu...

Odwrócił się, i nie powstrzymując łez poszedł do domu, ani mu się śniło wracać na lekcje.

Zatrzasnął drzwi do pokoju i oparł się o nie plecami.

Przecież miało być inaczej.

Miał nigdy się od niego nie odwrócić.

Złapał za naszyjnik który miał na szyi, prezent od Deana.

Poszedł i spojrzał na ścianę.

Dobranic Cas :)

Nie zmazał tego.

Położył się do łóżka chcąc ukryć się przed światem.

Kiedyś Dean wypisywałby do niego gdzie jest.

A teraz? Żadnej wiadomości.

Być może nawet nie zauważył że go nie ma.

Chyba jest zbyt zajęty, kimś innym.

Prawda była taka że Dean ma go w dupie.

Przynajmniej Cas tak myślał.

Odwrócił się na drugi bok.

Koniec z tym!

Nie będzie się kulić jak pies, jeszcze pokaże Winchesterowi, że nie jest przegrywem.

Jutro przyjdzie do szkoły z wysoko uniesioną głową i uśmiechem na ustach.

Niech wie co traci.

Bo niby co on sam miał do stracenia?

Nic.

*****