BİZİM ŞARKIMIZ

4.BÖLÜM

Defne-Yiğit

BİZİM ŞARKIMIZ

4.BÖLÜM

Aniden yerinden sıçrayıp doğrulduğunda fena halde terlediğini farketmişti Defne.Birazcık uyumak ve dinlenmek istemişti ancak diken üstünde olunca bu pek mümkün olmamıştı.  Kafası rahat olmadığı sürece uyku çekemeyecekti herhalde.

Üstelik burada kalmak istemiyordu Mehmetten fena halde rahatsız olmuştu. Yıllar geçmesine rağmen garip garip bakması hoşuma gitmemişti.Zil çalınca yataktan doğrulup ayağa kalktı. Üst üste çalmaya devam edince kapının kilidini açıp odadan çıktı Mehmet'in kapıyı açacağını düşünmüştü ancak Mehmet ortalarda görünmüyordu.Kapıyı usulca açtığında karşısında delice bakan mavi gözleri bulmuştu.

"Yiğit bey?Siz nasıl buldunuz beni?"

Yiğit gözlerini önce Defnede ardından evin içine doğru gezdirmişti.Burası kimin eviydi ve Defne'nin burada işi neydi?
"Nasıl bulduğumun bir önemi yok. İçeriye almayacak mısın beni?"

Söylediği onca şeyden sonra Yiğit Erdem'in buraya gelmesini asla beklememişti.Hatta bir daha yüzüne bakmayacağına bile emindi.

"Tabi buyrun geçin"

Yiğit içeriye girdiğinde geniş salonu yavaş yavaş inceledi.Merakla kıza bakarken ağzında ki baklayı sonunda çıkarmıştı. "Kimin evi burası?" diyerek gözlerini kahve gözlere dikti.

"Bir arkadaşımın evi geçici olarak burada kalacağım." Böyle eski bir salona böyle büst gibi bir adam öyle fazla duruyordu ki eski olan bu eşyalar Yiğit sayesinde güzelleşiyordu sanki.

"Madem arkadaşının evi vardı neden otelde kalıyordun?"

Bu durumu nasıl açıklayacağını bilmiyordu genç kız.Mehmet eskiden beni seviyordu hatta takıntılıydı o yüzden kalmadım diyemezdi "Çünkü çok yakın bir arkadaşım değil.Mecbur kaldığım için buraya geldim zaten"diyerek nefesini verdi ve birkaç adım daha yaklaşıp eliyle koltuğu işaret etti.

"Otursanıza size söylemek istediğim şeyler var"

Dağılmış uzun kahve saçlarıyla ve sıfır makyaj doğal haliyle sanki küçük bir kız çocuğu gibi duruyordu.Hem çok tatlı ve çocuk gibiydi hem de tuhaf bir şekilde çekici ve hoştu. Sanki  tüm özellikler bu kızda toplanmış gibiydi.Yiğit bu düşünceleri kafasından atıp koltuğa oturduğunda Defnede yanına oturmuştu.

"Ben sizinle o şekilde konuşmak istememiştim yani söylediğim sözler ağırdı, kusura bakmayın"

Masum masum kendisinden özür dileyen bu küçük kız karşısında gülümsemeden edememişti Yiğit.Sahiden bu baş belası hayatına girdiğinden bu yana herşey karmaşık bir hâl almıştı buna aklıda dahildi.

"Hafif bir dengesizlik var sende biliyorsun değil mi?"

Sıcacık bir gülümsemeyle karşılık vermişti bu soruya.Yanağında oluşan gamzeye dokunma istediğini bastırmak zorunda kalmıştı Yiğit.

"Sizde çok normal sayılmazsınız bence"

Ortamda bir anlık sessizlik olunca ikiside birbirine öyle içten bakmıştı ki Defne terkediğini hissederek gözlerini kaçırmıştı.

"Söylediğim şeylerde gerçeklik payı yoktu.Daha doğrusu sizi doğru düzgün tanımadan geçmişinizi,ne yaşadığınızı bilmeden hiç tanımadan bu şekilde konuşmam saçmaydı.Ben sadece size çok kızgındım o adama inanıp beni kovduğunuz için çok sinirliydim."

Tane tane içten bir şekilde konuşurken;Yiğit sanki masal dinlermiş gibi dinliyordu onu.Konuşurken hafif kaşlarını kaldırması,mimikleri ve el kol hareketleri öyle çok yakışıyordu ki büyüleyiciydi Yiğit'e göre.