BİZİM ŞARKIMIZ

19.BÖLÜM

BİZİM ŞARKIMIZ

19.BÖLÜM

Arabada sakince ilerlerlerken nereye gittiğini dahi bilmiyordu Yasemin. Restorandan çıktığında Ahmet bekliyordu ve ısrarla arabaya binmesini istemişti. Mecburen binmişti ama şu anda pişman olmuştu.Kerim'in zorla yaptığını biliyordu,adam öfkeliyken bile vazgeçmiyordu.

"Durur musun ben ineceğim"diyerek sırtını dikleştirdi genç kadın.

"Olmaz yenge.Kerim abi çok sinirliydi seni alıp otele götürmemi söyledi.Valla beni öldürür."

Tam tahmin ettiği gibiydi Kerim bey yine aynı şekilde devam ediyordu.Sinirliyken bile koruma iç güdüsüyle davranıyordu bu adam.

"Bana yenge demekten vazgeç!"

"Tamam demem siz sakin olun" Öfkeyle tekrardan yaslandığında gözlerini kapatıp düşünmeye çalıştı.Defneyi oradan kurtarmak için bir şeyler düşünmek zorundaydı ya da düşünmesine çokta gerek yoktu.Kemal Arguner'in asıl derdi kendisiydi ve bir şekilde onunda bir plan yapacağına emindi.

ERTESİ GÜN

Yiğit bir ileri bir geri dönüp dururken Kerim onu sakinleştirmek için ayağa kalktı.Abi olmak zordu,daha doğrusu Yiğit gibi kanı deli akan birinin abisi olmak zordu.

"Geceden bu yana bekliyoruz.Neyi bekliyoruz anlamıyorum ki?Gidip Defneyi alalım o pisliğin elinden!"

"Gece gece ev basıp olay mı çıkaracaktık kardeşim?Sen zaten gidip yapmışsın bunu,bir kere daha gitseydik ne sen dayanabilirdin ne de ben,çeker öldürürdük o herifi"

Kerim bunun için can atıyordu.O herifi öldürmek büyük bir zevk olurdu ancak aklı başında bir adamdı ve o adamı başka şekilde bitirecekti.

"Bu adamın bu kızlarla derdi ne?Puşt herifin teki"

Kapı açılınca ikiside o yöne doğru baktı.Ahmet hızlı bir şekilde yanlarına gelirken hızla konuşmaya başladı.

"Defne hanım ve annesi dışarıya çıktılar efendim.Kapının önünde ki tüm adamlarda onlarla beraber gitti.Ne yapalım?Harekete geçelim mi?"

Kerim ve Yiğit göz göze geldiğinde Yiğit kafasında bir şeyler kurmaya çalıştı.Defneyi dışarıdan kaçırmak çok daha kolaydı.

"Ben gidiyorum Defneyi alıp geleceğim"

"Kemal Arguner'in evinin önünde olacağım bende.Onu bir tek ben zapdederim"dedi Kerim kararlıkla.Belki biraz yumruklaya bilirdi,içi belki birazda olsa soğurdu.

"Tamam abi haberleşiriz"

Yiğit odadan çıkarken Kerim Ahmet'e doğru döndü ve sert gözlerle ona baktı.
"Gözün Yasemin'in üzerinde değil mi?"

"Bütün gece rapor ettiğim gibi odasından çıkmadı.Sizin tam üst katınızda merak etmeyin."

Merak etmemek elinde değildi ki.Onu bir an görmese özlüyordu burnunda tütüyordu.Şu anda bile o kadar zor tutuyordu ki kendisini.Onu görmek, sıcacık gülüşünün içine işlemesini özlemişti. Kendisi böyle dayanamazken Yasemin'in en ufak bir adım atmaması öyle canını yakıyordu ki.Bazen çok yakındı bazen çok uzak...Ona ulaşamamak ölümden beterdi.

"Çıkalım mı Kerim bey?"

"Sen burada kalıyorsun.Ben birkaç adamı alıp giderim."

Kerim odadan çıkarken Ahmet de peşinden çıkıp yukarıya çıktı ve Yasemin hanımın kapısını çaldı ancak kimse çıkmamıştı.