BİZİM ŞARKIMIZ

18.BÖLÜM

BİZİM ŞARKIMIZ

18.BÖLÜM

Yasemin o kadar dalmıştı ki kafasında ki düşüncelere Kerim'in omzuna dokunmasıyla bir anda sıçradı.

"Yasemin iyi misin?"

Kemal'in peşinde olduğunu,hatta fotoğraflarını çektirecek kadar delirdiğine sahiden inanamıyordu.Ya da neye şaşırıyordu ki?Bu adam manyaktı elbette peşini bırakmayacaktı.Gizlice Meteyle fotoğrafını çekip Kerim'e gönderecek kadar çığrından çıkmıştı.

"Benim içerde işim var da müsaadenle" diyerek Kerim'i göndermek istedi.
Artık ona daha fazla yakın olmak demek Kemal'i daha fazla sinirlendirmek demekti.Genç adam bıkkın bir şekilde buğulu mavilere bakarken sahiden onun çok zor olduğunu düşündü.Hayatında daha önce hiçbir kadının peşinden bu şekilde koşmamıştı.

"Senin bana geldiğin günü sabırla bekleyeceğim.Ne olursa olsun bekleyeceğim"diyerek merdivenlere yöneldi Kerim.Yasemin kapıyı kapatıp sırtını kapıya yaslayıp derin bir nefes aldığında içinde ki bu tuhaf duyguları bastırmaya çalıştı.Kapı bir anda hızla vurulmaya başlayınca arkasına dönüp kapıyı açtı.

"Abla...Abla!"diyerek hıçkırıklarla Yasemin'in boynuna atladı Defne.

"Defne, Defne ne oldu ablacığım?Ne bu halin?"

Defne güçlükle geri çekilip yaşarını silerken Yasemin kapıyı kapatıp kardeşinin koluna girdi ve salona doğru yönlendirdi.

"Abla annem kaza geçirmiş.Sinem aradı o söyledi,acilen İzmir'e gitmemiz gerekiyor"
İnsan acı bir haber aldığı zaman içinden bir şeyler kopar gider,büyük bir üzüntü yaşar ya, Yasemin ise büyük bir boşluk hissetmişti o anda.Sadece kocaman bir boşluk.

"Ben İzmir'e gitmeyeceğim ama sen istiyorsan gidebilirsin tabi"diyerek koltuğa çöktü.Defne hayretler içinde ablasına bakıyordu çünkü bir anda buz bir kadına dönüşmüştü Yasemin.Sanki bu olan umrunda bile değil gibiydi.

"Abla o bizim annemiz!Sen delirdin mi?Kaza geçirmiş diyorum sana!"

Geçmişte yaşadığı iğrenç şeylerden en çok annesini sorumlu tutuyordu Yasemin. Kemal ile eş değer nefret ediyordu ondan.Bunu Defneye anlatmamıştı tam olarak,yaşadığı şeyleri anlatmıştı biraz ama annesinin bildiğini bilmesini istememişti.Ne olursa olsun Defne'nin canını bu kadar yakmaya hakkının olmadığını düşünmüştü.

"Defne ben İzmir'e gidince bile boğulacakmış gibi hissettim.Sevmiyorum o şehri anlamıyor musun?"

Asıl nedeni annesinin umrunda olmamasıydı ancak Defneye bunu açık açık söyleyemezdi.

"Abla seni anlıyorum!Ama annemiz söz konusu.Lütfen gel benimle,iyi olduğunu görüp geri döneriz lütfen"

Defne öyle derinden ve yalvaran gözlerle bakıyordu ki ona hayır demek gerçekten imkansızdı. "Tamam birkaç parça eşya al bende biletleri ayarlayayım"

Defne başıyla onaylayarak odasına girdi.Her ne kadar annesine kızgın olsada ona bir şey olmasını istemezdi.Ancak ablasının bu derece umursamaz olmasına anlam verememişti.Neden böyleydi?Neden?

ERTESİ GÜN

Yerinden sıçrayıp doğrulduğunda önce nerede olduğunu idrak edemedi Yiğit.Tabi gece Defneyi görme umuduyla abisinin evine gelmişti ancak onları görememişti. Bir şekilde bir bahane bulup görmek istiyordu onu.Ancak bunu nasıl yapacağını bilmiyordu.

"Uyanmışsın.Günaydın"diyerek elinde kahveyle geldi Kerim.

"Günaydın.Benim Defneyi görmem lazım"