He's My Devilish BOSS [boyxboy] [COMPLETED]

HMDB 7: My Past

Author: Medyo sensitive po ang chapter na to. If ayaw nyo ng ganun, you may skip this chapter. But then, this is an important part of Luhan's life. So... choice nyo po kung babasahin nyo pa o hindi.

________________________________________________________

Lulu's POV

"Tito," tawag ko sa kanya ng mahinahon. "Ito na po yung pinapabili nyong sisig."

Iniabot ko na ito sa tito ko habang nakatingin naman sa akin yung mga kainuman nya. Lima silang magkakaibigan dito sa bahay. Wala kasi si tita kaya malaya silang nakakapag-inuman ngayong gabi. Maga-alas tres na sa umaga pero hindi pa rin ako pwedeng matulog dahil dapat andito lang ako kung sakaling may iutos sila sa akin. Akmang aalis na ko pero bigla nya kong hinawakan sa braso ng medyo mahigpit, kaya napangiwi ako sa sakit.

"Asan yung sukli?!" Sigaw nya sakin na para bang galit na galit. Dagdag pa dito ang mapupula nyang mata.

"Wala pong sukli tito," sagot ko naman sa kanya habang nakatingin ako sa braso ko na mahigpit nya pa ring hawak. "Sakto lang po yung binigay nyong pera pambili."

"Aba sinungaling ka pa ah!" Sigaw nya ulit sakin. "Ibigay mo na yung sukli!"

"Ron," biglang awat nung isa nyang kaibigan sa tito ko. "sakto lang talaga yung binigay mong pera. Walang sukli. Tsaka patulugin mo na yang pamangkin mo. Kawawa naman o, umaga na. Bata pa rin yan."

"Oh sya sya, matulog ka na dun."

Pagkasabi na pagkasabi nya nun tumakbo na ako kaagad papasok sa kwarto ko. Dun na ako nagsimulang umiyak. Dinaramdam ko pa rin yung sakit sa braso ko dahil sa higpit ng pagkakahawak sakin ni tito kanina. Simula nung dumating ako dito puro na lang pasa ang katawan ko. Mainitin kasi ang ulo ni tito. Konting mali ko lang na gawin sisigaw kaagad, mananakit kaagad. Hindi pa sya gaaano katanda. Siguro mga nasa 31 years old pa lang sya. Wala pa silang anak ni tita, kaya natutuwa naman si tita na ang dito ako sa kanila.

My father is a Chinese businessman dito sa Pilipinas. But then, nalugi ang business nya. Nabaon pa kami sa utang, kaya inampon na muna ako nila tita, kapatid ni papa. Nagbubuntis din kasi si mama kaya kakapusin talaga kami kung dun pa ko sa kanila. Sobrang miss ko na sila... gustong gusto ko nang umuwi sa amin. Maya-maya, hindi ko namalayan, nakatulog na pala ako.

Nagising ako ng makaramdam ako ng kakaibang klase ng sakit na ngayon ko lang naramdaman, and it's coming from my behind. I couldn't explain the extreme pain that I am feeling right now. It feels like I'm being ripped apart.

I scanned the surroundings. Nasa kwarto ko pa rin ako, but I am not alone. Nandito na sa loob ng kwarto ko si tito at ang mga kainuman nya. I didn't know what to do, hindi rin ako nakagalaw. Nag-panic ako ng maramdaman kong gumalaw yung kung ano man ang nasa loob ko, and my tito is doing the act. Then I realized what is happening.

I couldn't help myself but to shout because of the excruciating pain I am feeling right now. He's moving too fast and I cannot tolerate the pain. I kept on shouting for help, but nobody came. I told him to stop, but he doesn't seem to hear me.

"Tito!" I shouted at him. "Please tama na po! Di ko na po kaya!"

He didn't listen. Nobody listened to me, not even his friends, who are patiently waiting for their turn.

Unti-unti na kong nanghina. I can feel the extreme pain, but I'm not shouting anymore. Na-realize ko na kung anong mangyayare sakin. I closed my eyes... and I prayed na sana mamatay na lang ako. Nandiri ako sa sarili ko, hiyang-hiya ako sa sarili ko. Alam ko that he's cruel to me, but I didn't think that it would come this far.

Papa... save me...

They took turns on me, hanggang sa wala na kong maramdaman na sakit. My body felt really weak. I couldn't even talk anymore. Is this my end?

I heard them laughing, making fun of my body. I wanted to die...

Hindi sila tumigil sa ginagawa nila sa katawan ko hanggang sa lumiwanag na sa kwarto. Umagang umaga na. And then, they just left me there on the floor naked, almost half dead.

Why did this happen to me? Bakit walang nagligtas sakin?

Bigla akong nagising mula sa malalim na pagkakatulog ko. It was a dream. Sana nga panaginip lang yun, pero hindi. It happened to me in the past, when I was 14 years old, and I think... it will forever hunt me in my dreams. That is probably the darkest part of my life, and I am so ashamed of it. I may seem very jolly, pero sabi nga nila, the happiest person has the saddest story that he doesn't wanna tell...

Then bigla akong nakaramdam ng kamay sa may balikat ko. Nandun pala si Mark. He was sitting beside my bed. He reached my face and wiped my tears. Naiyak pala ako sa panaginip ko.

"What are you doing here?" Mahina kong tanong sa kanya. "You're supposed to be in bed."

"Kuya naman eh," sagot nya sakin na parang may konting inis sa mukha nya. "Wag ka naman mag-English sakin. Sige ka, di ko yan masasagot."

Natawa tuloy ako sa sinabi nya.

"Sira," then I continued. "Ano nga?"

"Wala, na-realize ko na sobrang mali nung ginawa ko kanina." Sagot nya sakin while his face his down. "Pinag-isipan ko ng mabuti yung mga sinabi mo, tsaka pinag-isipan ko rin ng matagal kung magso-sorry ba ko sayo. So yun na nga, pumunta ko dito para mag-sorry sayo. Tapos nakita kita na parang binabangungot, kaya ginising kita. Sorry kuya, sa mga sakit ng ulo na binibigay ko sayo."

Napa-smile ako sa sinabi nya. I didn't expect him to say those words after nung eksena naming kanina na pang MMK. I cupped his face and raised it para magkita ang mga mata namin.

"Thank you at na-realize mo yan." Sabi ko sa kanya ng mahinahon, with a smile on my face. "Dapat tayong dalawa nagtutulungan. Umaasa satin si mama, okay? Magtulungan tayo nila Papa."

"Kuya magtrabaho na din kaya ako. Para naman may silbi ako sa pamilya na to."

"No." I told him with a serious tone. "Mag-aaral ka. Ginagawa ko to para rin makapag-aral ka. Mag-aral ka lang ng mabuti... that's good enough for me. Sobrang laking tulong na nun, okay?"

Tumango lang sya sa sinabi ko. Ngayon I can say na bata pa talaga sya. He's 17 years old already, pero baby pa talaga tong bunso namin.

"Sige na matulog ka na."

"Kuya," Tawag nya ulit sakin. "Pwede ba ko tumabi sayo? Ngayon lang promise."

Biglang lumaki ang ngiti ko dahil sa sinabi nya. Uwuuu tong bunso talaga namin. Ang cute cute nitong baby namin.

"Oo naman!" Sigaw ko sa kanya at hinila na sya papunta sa kama ko. I hugged him so tight. Ngayon na lang kami nagkatabi sa pagtulog, sa totoo lang, kahit araw-araw kaming magkasama, na-miss ko ang kapatid ko. Kayo lang nila mama at papa ang dahilan kung bakit lumalaban pa ko sa buhay... pero... parang may gustong dumagdag.

Then biglang pumasok sa isip ko yung mukha ng boss ko kanina. Yung nakangiti sya at ang gwapo nya, kahit na may mga pasa sya sa mukha. Boss hindi mo lang alam pero you're slowly earning a place in my heart dahil sa ginawa mo kanina.

See you tomorrow... kahit day-off ko bukas...

To be continued...

_________________________________________________________________________

Author: Hi guys! Sorry kung unexpected tong chapter na to. Pinag-isipan kong mabuti kung idadagdag ko pa tong back story na to sa character ni Luhan, kasi baka masyado namang dark. Pero yeah, I ended up adding this. Malaki din kasing part to sa character nya, and sa mga susunod na mangyayare sa story. I hope okay lang sa inyo. Leave kayo ng comments kung ano sa tingin nyo na in-add ko tong back story ng character ni Luhan! Thank you guys...