He's My Devilish BOSS [boyxboy] [COMPLETED]

HMDB 32: Macaroons

Sehun's POV

"Get in the car!" The guy wearing all black shouted. "Bilis!"

It took me a moment bago ko ma-realize na si Kyungsoo ang lalaking sumigaw. Then I was relieved. Napapikit ako ng sandal at agad na rin na sinundan si Luhan papasok sa kotse. Ambilis ng mga nangyayare, and I can't quite catch up.

"Kyungsoo san na tayo papunta ngayon?" Tanong ni Luhan kay Kyungsoo.

"I never told you about my plan before this..." He said. "We're headed to the airport... you're going back to the Philippines."

"Pero hindi ko dala ang passport ko." I said.

"Ako din wala akong passport, pano tayo makakaalis?" Luhan asked.

Binuksan ni Kyungsoo yung parang maliit na cabinet malapit sa stereo ng kotse at mayron dun dalawang passport.

"You're all set."

"Wait, bakit dalawa lang?" Luhan asked. "Hindi ka ba sasama samin?"

"Syempre hindi." Sagot naman ni Kyungsoo. "Masyadong delikado kung pati ako sasama sainyo. Someone has to hold them back here in Germany. Kung mahuhuli nila tayong tatlo masasayang lang lahat ng effort natin."

I suddenly felt sad, and amused at the same time. This guy... this Kyungsoo guy... I'm starting to think you're actually really cool.

"They will hunt you down--"

Kyungsoo cut Luhan off.

"Alam ko. Just trust me for now."

Luhan started to cry quietly. Tinatakpan nya ang bibig nya para pigilan ang sarili nya na gumawa ng tunog. He looked really hurt and sad that Kyungsoo has to do this for us.

"Pano na yung pamilya mo sa Pilipinas? Kyungsoo kailangan ka nila."

"About that... pwede bang ibigay nyo to sa kanila? Just in case I don't make it our here."

"Wag ka ngang magsalita nyan! Ikaw ang magbibigay nyan sa kanila! You'll make it."

"Just please take it. Please..."

Luhan ust kept on crying, kaya ako na lang ang kumuha nung inaabot ni Kyungsoo. It's a small brown envelope the size of a pocket book, and it's a little thick.

"Pakisabi din sa kanila na lahat ng ginawa ko para sa kanila, at hindi ako nagsisisi sa mga sinakripisyo ko para sa kanila."

"Sure thing." Simple kong sagot sa kanya.

I honestly don't know what to say to him. He's being a hero now. Pero kapalit naman nun ay ang posibilidad na mamatay sya dahil sa pagsagip nya samin ni Luhan. Hindi man kita kilala Kyungsoo, but I'm thanking you with all of my life. Thank you...

Maya-maya biglang tinigil ni Kyungsoo ang sasakyan.

"Nandito na tayo." He simply said.

Hindi ko namalayan nasa airport na pala kami. Napatigil na rin sa pag-iyak si Luhan nung mapansin nyang nasa airport na kami. Bigla syang tumayo ng bahagya para mayakap si Kyungsoo na nasa driver's seat habang kaming dalawa ay nasa likod.

"You don't have to do this..." Sabi ni Luhan ng mahina.

"No... I have to. All this time wala akong ginawa para tulungan ka, kahit alam kung sobrang mali nung ginagawa namin. I just stared at you... but I actually felt really guilty. Ngayon hayaan mo na ko na may magawa naman sayong tama, kahit ngayon lang. Please let me do this."

"Promise me na magpapakita ka samin sa Pilipinas."

"I can't promise, pero gagawin ko lahat ng kaya ko para makauwi sa Pilipinas."