He's My Devilish BOSS [boyxboy] [COMPLETED]

HMDB 37: You Can Call Me Monster

Luhan's POV

Nagising ako dahil sa sinag ng araw. I opened my eyes and the first thing that I saw was the sunlight coming from the opened window. The curtains seem like flowing endlessly because of the wind. What a nice morning.

Then I suddenly remembered what happened last night. I can't help but smile from the thought that we actually did it. I closed my eyes and tried to remember our best moments from last night. Di ko talaga mapigilang mapa-smile at mapakagat-labi dahil sa mga naaalala ko. I know it wasn't my best performance kasi nga hindi talaga ako marunong. Na naging dahilan kung bakit yung nangyare kagabi turned out to be sooooo awkward and funny at the same time. But for me, it was the best moments that we have ever shared together so far... and I'm looking forward for more moments like that.

I opened my eyes and looked for Sehun. Wala na sya dito sa room. Baka bumaba na sya kaya bababa na rin siguro ako. Who knows baka nag-prepare sya ng breakfast? Baka hotdog? Oh no.

Tatayo na sana ako pero bigla akong napabalik sa pagkakahiga ng makaramdam ako ng sakit sa puwet ko. Sh*t oo nga pala, I have been ripped last night.

"Huuuuuu," I breathed out.

Parang tinutoo talaga ata ni Sehun yung di ako makakalakad ng maayos for one week... wag naman sana.

I tried to get up again. Thankfully nakatayo naman ako ng maayos, masakit nga lang. Pero kaya naman yung sakit kaya okay lang.

Nagsimula na kong maglakad pababa, pero sobrang bagal ko lang kasi ang sakit. Para tuloy akong pilay maglakad. Hindi ko rin matago ang facial expressions ko na masakit nga sa baba.

The stairs was a whole new level of challenge to me. The first step was bearable. Pero yung mga sumunod na jusko hihimatayin ata ako sa sakit. Sehun you're such a monster!

Nung last step ko na sa hagdan grabe yung relief na naramdaman ko. Finally! Nakababa rin sa wakas!

Hindi ko napansin na nasa harap ko nap ala sila mama at si Mark. Mukhang kakarating lang nila and may mga dala silang basket. Nakatingin lang sila sakin na parang nag-aalala na parang nagtataka rin.

"Luhan, okay ka lang ba anak?" Tanong ni mama sakin. "Ano bang nangya--"

"Tita Linda! Anjan na po pala kayo." Biglang bulalas ni Sehun.

Tumingin muna sya sakin ng parang kinakabahan bago sya lumapit kila mama at kinuha yung mga dala nilang basket. Napatingin naman ako kay Mark at bakas na bakas pa rin sa kanya ang pagtataka. Hinihimas himas nya pa ang baba nya na parang ang lalim ng iniisip. He's like scanning my whole body rin na parang nagiimbestiga nga. Then biglang nag-landing yung tingin nya sa pwet ko at nanlaki ang mga mata nya at agad na tinakpan ang bibig nya na parang nagpipigil ng tawa nya. Eh? Ano naman kayang naisip nitong mokong na to? Did he guess it right tho?

Pinabitbit naman ni Sehun dun sa isang katulong dito sa bahay yung mga basket na dala nila mama at pinadala sa kusina.

"Nagdala kami ni Mark ng agahan natin." Sabi ni mama. "Meron ding ibang mga ulam dun. I-ref nyo na lang at initin na lang kapag gusto nya na kainin."

"Thank you po tita," Sagot naman ni Sehun. "Tara kainin na po natin yung dinala nyo."

Nag-smile lang si mama at nagsimula ng maglakad papunta sa dining room. Sumabay na rin ako sa kanila ng biglang mapansin ni mama na hindi maayos ang paglalakad ko.

"Oh anak ano bang nangyare sayo?" Tanong ni mama, tsaka naman sya napatigil sa paglalakad. "Bakit parang pilay ka ata?"

Agad namang lumapit sakin si Sehun na parang inaalalayan ako. Gago talaga to kanina pa ko dito hirap maglakad ngayon lang nakapag-isip na alalayan ako. Hoy ikaw gumawa sakin nito!