Çocukların yüzüne nasıl bakacağım?
En az beş dakikadır evimizin önündeyim. Komser arayınca Ece den haber var sanmıştım. Meğersse eşim kayıpmış! Çocuklar sabahtan beri beni arama nedenleri buymuş ve ben telefonlara çıkmadım çıktığımdada konuşturmadım. Çocuklar nasılda korkmuş olmalıydılar?
Ah Hülya, nereye gittin? Bana kızıp cuklardan çıkarmakta nedir?
Derin nefes alıp içeri girdim. Çocukların uyumadığından emindim sorun sadece hangi odadaydılar. İlk mutfağa girdim orda yoktular. Sonra ailelece oturduğumuz odaya baktım ve ordaydılar. Ateş ve Buğra da yanlarındaydı. Eren Fundanın kucağına yatmış uyuyordu.
İçeri girdim beni ilk Sanem fark etti.
Bir haşimle kalkıp: babaa!
Koşarak yanıma gelip sarılıp ağlayama başladı Sanrm kolay kolay hiç birşey den korkmaz. Onu böyle görnek yüreğimi sızlattı.
Tamam kızım, korkma! Her şey yoluna girecek.
Diğerleri de yanıma geldi.
Funda sinirli bir şekilde: baba, nerdeydin? Ne oldu haberin varmı?
Şimdi hem ağlıyor hem bağırıyordu.
Baba, annem yok! Hemde sabahtan beri. Kırk kere aradım bir kere merak edip sormadın!
Kesinlikle haklıydı bu nedenle birşey diyemiyordum. funda, kızım... elimi uzatıp Fundayı kendime çektim.
Özür dilerim sizin yanınızda olamadığım için. İki kızıma sarılıp teselli etmeye başladım. Kızlarım bir süre sakinleştikten sonra koltuğa geçtik. Ereni yanıma alıp sarıldım sonra çocuklara anlatmaya başladım neden çıkmadım diye. Tabiki Hülyanın gecenin bir vaktı giyinip çıktığını diyemedim
Hadi çocuklar, size birşey ler hazırlayayım da atıştırıp yatın.
Funda: ben aç değilim, yatmaya gidiyorum.
Sanem: abla, yanında yata bilir miyim?
Hadi sizde kalkın yatın. Eren, oğlum sen benim yanım da kalabilirsin. Korkma tamam mı?
