Böyle birşey beklememiştim. Evet bende biliyorum bu er yada geç olacak bir şeydi. Bende farkındaydım ablamın durumu günden güne kötüye gittiğinin. Böyle bir ayrılığa henüz hazır değildim .
Nasıl abi? Yani anlamıyorum neden şimdi ? 20 yıldır olmuyorduda şimdi ne değişti?
Kafam okadar karışmıştıki.
İşte Erenciğim bu öyle düşündüğün gibi kolay değil. Lazım olan katkıları ancak toparlaya bildik ve inan bana bu hiçte kolay olmadı. Sen istersen, Bahçegül hazırlığa başlayacak !
Biraz düşünmem lazım olurmu?
Tamam ama fazla vakitin yok. Bu gece iyi düşün ve karar ver.
Nasıl bi uygulama?
Bunu kararını verdiğinde konuşucağız.
Daha sonra Metehan abiyi evine bıraktım. Araba dan yukarı pencereye baktım kimse yoktu . Asenanın odası hangisi olduğunu bilmiyordum ama emindim ki camda biri vardı. Perde oynadı sanki.
Yolda bi süre düşündüm eve mi gitsem yoksa bir yere gidip kafamımı dağıtsam diye. Sonra eve gitmeye karar verdim. Ev sessizdi ,bu iyidi çünkü kimseyle konuşucak gücüm yoktu. Doğrudan ablamın odasına gittim sandalyeyi ablamın yatağına çektim. Ellerini tutup sessizce ağlamaya başladım. Kafam çok karışık. Bir tarafta ablam. Ve Yaşadığı hayat .Günden güne eriyordu. Böyle bu vaziyet daha kaç yıl yaşaya bilirdiki? Üç yıl-beş yıl? Diğer yandan kurtulma ihtimal var. Ölüm öylede böylede gelecek. Ama kurtularbilir. Bencil tarafım böyle kalsın diyor nefes alması yeter diyorum ama mantığım ise kurtula bilir diyor. Bugüne kadar Bahçegül'ün ilaçları meşhurdur. Tadi iğrenç olsada etkisi müthiş. Ona bu konuda güveniyorum. Aslında kararımı verdim. Ablam öyle yada böyle gidici. Bana çok zor gelir eğer ölürse ama kurtulma ihtimalide var ve ben Allah tan iyileşmesini istiyorum. Cebimden telefonumu çıkarıp Metehan abime mesaj attım:
Kararımı verdim,deneyelim.
Çok zaman geçmedem mesaj geldi.
En doğrusu bu,emin ol. Yarın sekiz de almaya geleceğim seni.
Aynur ablaya birşey anlatayımmı?
Hayır!
Bu demektirki daha yazma. Bu gece ablamın yanında kalmaya karar verdim. Başımı yatağına yaslayıp ağladım .
Ertesi sabah odanın kapısı açılınca sıçradım.
Anur abla şaşırıp sonra gülmeye başladı : günaydın kuzum sen burda mıydın?
Günaydın deyip ayağa kalkıp esnedim ellerimi havaya kaldırarak . Geç geldim ablamın yanında uyuya kalmışım.
Aynur abla sırıtarak: nasıl geçti ?
Bu kadın beni güldürmeyi başarabiliyordu.
Tamam birazdan konuşuruz ben Sanemi yedireyim bizede kahvaltı hazırlayacağım.
Acele etme ben zaten sekizde çıkacağım.
Merak etme tatlım saat daha yedi olmadı.
Tamam ozaman ben duşa girip hazırlanayım. Tam odadan çıkacaktım Aynur abla gülerek: kız nasıldı ? Güzelmiydi?
Kapıyı açıp arkamı dönmeden : evet, hemde çok, dedim tam kapıyı kapatırken Aynur ablanın biliyordum değişini duydum.
Kahvaltımızı yapıp dişarı çıktım. Çok soru sormadıklarına mutluydum. Metehan abi herzamanki gibi tam vaktinde geldi. Arabaya binip iş yerine gittik . Orklar bizim işyerimize yakın bir yerde köy yapmışlardı kendilerine. Ben çok nadir gelmiştim buraya. Metehan abi izin vermiyordu Orkların rahatsız edilmesine.
Orklar çok küçük boylulardı, gerçi iki bucuk metrekik orklarda vardı lakin bizimle yaşayanlar kısa boyluydu. Gerçi Cücelerden çok boyluydular. Evleri kendilerine göre yapmışlardı. Metehan abi önden ben arkasından gidiyordum. Orklar dışarda gezerken yüzlerini kapatıyorlardı. Çünkü diş ve ağızları büyüktü, ve üstüne üstelik yeşil tenleri durumu iyice ürkütücü yapıyordu bazıları orkları reptelianlar ile karşıtırıyordu, ama bu doğru değil onlar daha farkl ve çoğunlukla insana karşı çokta kötü bir ırktı. Ateş yakmışlar ve tencerede birşeyler pişiyordular . Çok ağır bi kokuydu, koku burnumun direğini sızlattımıştı resmen.
Metehan abi en büyük eve gidiyordu. Kapıya tıktladıktan sonra içeri girdik Bahçegül bizi selamladı. Bahçegül bu köyün Şamanıydı hemde en yaşlısı idi. Bu köyün anasıydı. Orkların kendilerine göre bir dili vardı. Ben pek anlamıyordum ve hareketlerinden anlamayınca elime zopayı vuruyordu.
Metehan abile konuşmaya başladılar . Bende etrafa bakınıyordum . Duvarda küçük aynalar vardı yanlarında ise küçük küçük kutular vardı. Kutunun içinde ne olduğunu görmek için iyice yaklaştım. Gözüm aynaların birine kaydı ve korkudan bağırdım. Aynalarda ntuhaf gözler çıkıyor gibiydi. Bahçegül kızmaya başladı.
Metehan kızarak: Eren neyapıyorsun? Konstrasyonunu bozuyorsun.
Özür dilerim aynada tuhaf şeyler görünce aklım çıktı.
Metehan: ablandan saç ve tırnak getirdinmi?
Evet,evet burda getirdim. Küçük poşeti cepimden çıkarıp uzattım. Onlar birşeyler aralarında konuşurken ben etrafa devam bakınıyordum. Aynalara bakmamaya gayret gösteriyordum. Etrafta tuhaf tuhaf şeyler vardı.
Birsüre sonra Metehan abi bana gelip: Eren , gidip ablanı getir biraz dan başlamalıyız
Hmm...tamamda neyapılacak?
Metehan: Eren ablanı getir anlatacağız.
Daha fazla birşey demeden çıktım. Yolda Asumanı aradım yardım için. Kısa süre sonra Asumanda geldi birlikte benim arabaya bindik. Asuman gelene kadar Aynur ablamı arıyıp hazırlanasını istedim. Eniştem ve Aynur ablama kahvaltıda anlattımki, bir doktor buldu arkadaş özel bir hastanede çalışıyor o muayene edip tedavi edecek dedim. Tabii çok sevindiler.
Daha sonra ablamı arabaya bindirip işyerine geri gittik. Aynur abla ne kadar ısrar ettiysede gelmesine izin vermedim.
İş yerine vardığımızda Bahçegül bizi bekliyordu. Hazırladıkları odaya gittik. Odada Bahçegül ben Metehan abi Asuman ve Fatma vardı. Ablamı yatağa yatırdık ben baş tarafındaydım. Diğerleri ayak uçlarında.
Metehan : beni iyi dinleyin birazdan çok sessiz ve sakin olmalısınız. Eren en çokta sen. Arkadaşlar isterseniz çıkada bilirsiniz. Erenim bak istersen dışarda bekleye bilirsin, burda olmana getek yok.
Hayır, hayır ben durmak istiyorum.
Metehan abi diğerlerine bakarak: arkadaşlar?
Asuman: biz Erenin yanında kalmak istiyoruz.
Metehan: tamam o zaman herkes sakin ve sessiz olsun. Ne olursa olsun sakinliğimizi korumalıyız!
Ben sakin bir şekikde: ablama ne okacak diye sordum ?
Metehan: Bahçegül ilaç hazırladı bu ilacı içireceyiz. Sonra küçük arkadaşımız burnundan girecek.
Küçücük bir peri havada uçup Metehan abinin burnuna kondu.
Metehan: bukadar bilgi yeter.
Ben heyecanlanmıştım: ablan ile son kez yanlız konuşa bilirmiyim?
Metehan: hayır!
Bu cevap beni çok sinirlendirmişti.
Metehan: haydi Bismillah
