Ertesi gün herzamandan daha geç uyandım. Dün Ecenin kayıp olması beni çok üzdü. Üzerimi giyinip odam dan çıktım.
Ablalarım mutfaktaydı. Aralarında sessizce konuşuyorlardı
Günaydın, dedim ve masa da herzamanki yerimi aldım.
Sanem: günaydın tatlım .
Tam ben annemi soracaktım ki içeri babam girdi.
Günaydın çocuklar, bugün beni akşam yemeğine beklemeyin benim bugün çok işim var.
Funda: baba, anne nerde?
Ben berden bikeğim. Uyandığımda yatakta yoktu.
Sanem: bende baktığımda yoktu.
Neyse çocuklar ben çıkıyorum.
Funda: kahvaktı yapmadanmı çıkacaksın?
Anneniz sağolsun iştah bırakmıyorki.
Babam anneme söylenerek çıktı tı ablalarım da oturdu ve sessizce kahvaltı yaptık . Kahvaktıyı bitirdikten sonra Funda ablam
Eğer bitdiyseniz kahvaltıyla annemi arayalım.
Ben gönülü olarak alt katı seçtim. Annem gizli odaları bilmediğinden emindim. Bu nedenle alt kaltta kaldım. Uzun süre yine ablalarımla buluştuk.
Funda: Eren, ne oldu?
Yok bulamadım!
Funda: hmm... neyapacağız? Telefonu da evde
Sanem: neyapacağız şimdi?
Funda: Ateşi mi arasam?
Ben sinirli bir şekilde: Ateş neyapa bilir? Polisi aramalıyız.
Sanem: polisler gelmezki yetişkin insan bence bekleyelim .
Saatlerce oturup bekledik. Benim istememe rağmen Ateş ve Buğra geldi.
Sanem: bir r daha mı arasak babamı?
Funda: tamam arıyorum.
Alo baba?
Sanem ablam ile aynı anda fırladık oturduğumuz yerden. Funda ablam bize hareket çekti susalım diye.
Funda: baba, annem... ama...baba
Abla ne oldu?
Funda ablamın gözleri dolmuştu : dinlemedi ki. Başlatma bana annen den dedi kızdı kapatdı.
Ben kızarak: dedim size polisi arayalım diye. Ben kendim ararım..
