Bizim kilerin planladığı gibi evin temizliğini annemin doğum gününe yetiştirememişlerdi. Yarısını temizlemişlerdi ve bu nedenden dolayı yine de annemin doğum gününü kutlayacaktık. Ben o günden sonra hiç daha gitmemiştim yeni evimize.
Bazen soruyorum kendime, bizim kiler bukadar heycanlı olmasalardı tehlikeyi görebilirler miydi? ...
O gün annem, ablalarım ve ben kahvaltı yaptıktan sonra yeni evimize gittik. Ben ne kadar ısrar ettiysem de, daha sonra babam ile gelirim dediysemde, beni zorla götürdüler. Onlar mutfakta hazırlık yaparken bende yanlarında oturuyotdum.
Annem; oğlum gidip dolaş sana nasıl olmuş diye.
Sonra bakarım.
Ablam Sanem kızarak: o kadar emek verdik ve, İnsan bi merak eder de bakar.
Ben bir şey demeden Funda ablam
bağırma çocuğa!
Sonra bana dönerek: gel kuzum seni gezdireyim.
Ablam ile odaları gezerken kendi kendime sorup duruyordum. Bir evde bukadar oturmaodası neden olur diye.
Ablam: şimdi sen diyorsun dur nerde kalacağız dimi?
Benim cevabımı beklemeden.
Bu odaların birinde kalırız. Mutlu bir şekikde ve ben bu odada kalmak istiyorum.
Odanın içine gitdik. Her odadalardaki gibi koltuklar vardı. Burda tek fark olarak büyük baştan başa, bir duvar kitaplık vardı içi kitap dolu.
Abla?
Efendim tatlım?
Eski ev sahiplrri neden eşyalarını burakıp gitmişler?
Ablam gülerek: eee, zenginlik böyle birleşey. Onlar yeni evlerine daha güzel şeylet almışlardır.
Ablam konuşurken bende kitaplığa bakıyordum. Bir kitap eksikti tabi o an nedenini anlamanıştım.
Sanem: gülerek: ya yarım saatir sizi arıyorum. Annem çağırıyor. Masayı hazırlamalıyız.
Funda gülerek: bence hepimize bir mikrofon alalım.
Sonra annemin yanına gitdik.
