Seri Kaçırılma

YENİDEN KORKU - SON

Min Seo

Gözlerimi yavaşca açmaya çalışıyordum. Koluma serum takılı olduğunu gördüm hastahanede miydim acaba. Etrafıma bakınca yanımda bir hemşire gördüm. Serumumla ilgileniyordu.

"B-ben k-kurtuldum mu? Gerçekten de k-kurtuldum mu o işkencelerden?"

"Evet, kurtuldunuz. Kendinizi konuşmak için çok yormayın lütfen. Dışarda sizi bekleyenler yanınıza gelecek şimdi."

Hemşirenin kurtuldun demesiyle mutluluktan ağlamaya başladım. Çektiğim tüm acılar sanki bir anda yok olmuştu. Çünkü ç-çünkü ben kurtulmuştum özgürdüm artık. Ama peki diğerleri, onlar nerde?

Kapı açılınca annemi gördüm arkasından da Moyeon geldi. İkisini de görür görmez daha çok ağlamaya başladım. Çünkü onları çok özlemiştim. Annem hızlıca yanıma gelip ağlayarak sarıldı, Moyeon da elimi sıkıca tuttu.

"A-anne, M-moyeon sizi çok özledim."

"B-bizde seni kızım ama bu vücudun? N-neler oldu sana?"

"D-diğer kızlar nerde, onlarda kurtuldular mı?"

"Onlar da kurtuldular, iyiler. Şimdi onları düşünme kendini düşün."

Bu gerçek olamazdı. Ben içimde ki o kurtulma umudunu söndürmüşken kurtulmam bir rüya gibiydi. Kurtulduğum için çok mutluydum. Çektiğim o acılar, işkenceler hiç bitmeyecek gibiydiler. Her günüm kâbus gibi geçiyordu.

1 Ay Sonra

Artık tamamen toparlamıştım. Vücudumda ki izlerin çoğu geçmişti ve ben kendimi çok iyi hissediyordum. Hastahanede ve evde yatmaktan sıkıldığım için Moyeon'la birlikte beraber bir sahile gidecektik. O olanlardan sonra tek başıma dışarı çıkmaya korkar olmuştum. Psikolojik destek alıyordum.

Sahilde beraber yürürken temiz kokunun, deniz dalgalarının kıyıda ki taşlara çarpma sesleri, havada ki kuşların sesleri çok güzeldi. Oradayken özgürlüğü çok özlemiştim. Gün boyu Moyeon'la yapamadığımız herşeyi yapmıştık. İkimiz de çok eğleniyorduk. Bu günlerin değerini şimdi çok iyi anlıyordum.

Hava kararıyordu tamamen kararmadan eve varmalıydık. Ben hâlâ birşey olacakmış gibi korkuyordum oysa ki korkacak birşey yoktu artık. Eve vardığımız da annemin yemek yaptığını gördüm. Onun yemeklerini de özlemiştim. Hastahaneden geldiğimden beri sürekli yemek yapmasını istiyordum.

Yemekler olunca yemeye başladık. Hepimizin yüzü gülüyordu, çok mutluyduk. Bazen o anılarım aklıma geldikce korkuyordum kâbuslar görüyordum ama olsun kurtulmuştum ve herşey sonlanmıştı sonunda. Televizyonu izlerken bir haber gördük. Kaçırılma haberiydi bu iyi de nasıl.

"T-tutuklanmadı mı o-o pislik? Neden h-herşey yeniden başlıyordu? N-NEDEN!?"

Olduğum yerde hıçkırarak ağlamaya başladım. Herşey sonlanmışken neden yine kaçırılma oldu. Hâlâ hapishanedeyken nasıl olur böyle bisey? Yoksa.. ortağı mı vardı?