I Was Here (IWH) #BW2019 #Starterliste2019 #JJSC20

Κεφ.56

Ανοιξα το κουτί με τα φάρμακα μου και τα κοίταξα. Επιασα το κουτί και έκανα να γυρίσω. Αντίκρισα πίσω απο την πλάτη μου εκείνη. Ηρθαμε πρόσωπο με πρόσωπο. Δεν έβλεπα τίποτα άλλο πέρα απο τα κόκκινα της μάτια. Πέρασα απο μέσα της και έφτασα ξανά στην τραπεζαρία. Αφησα το κουτί πάνω στο τραπέζι και και έπιασα το κουτί με τα αντικαταθλιπτικά μου. Το έσπρωξα προς τον Calum. Με κοίταξε και μετά τα ακούμπησε λες και ήταν πολύτιμο χρυσάφι.

Αρτυ : Αντικαταθλιπτικά. Επιασα ενα άλλο και το έσπρωξα προς τον Luke. Ηρεμιστικά. Του είπα και τον κοίταξα. Τότε έπιασα ενα άλλο κουτί και το έδωσα στον Michael. Δεν άφησα λεπτό τα μάτια μου από πάνω του.

Michael : Τι είναι αυτά? Μου είπε και η φωνή του πάλευε να μην σπάσει.

Αρτυ : Τα αντιψυχωσικά μου. Αυτά είναι για την σχιζοφρένεια. Του είπα και με κοίταξε έντρομος στα μάτια. Μην ανησυχείς. Τον καθησύχασα. Είμαι επικίνδυνη μόνο για τον εαυτό μου. Λοιπόν. Τώρα ας συνεχίσουμε έτσι? Είπα και χαμογέλασα. Εγνεψαν ναι και μου δώσαν πίσω τα χάπια. Μια μέρα οι γονείς μου, μου ανακοίνωσαν ότι περιμένουν παιδί. Χάρηκα τόσο πολύ όταν το άκουσα που κυριολεκτικά έκλαιγα. Για λίγα χρόνια μετά την γέννηση της Αννας ολα πήγαιναν καλά. Δεν υπήρχαν καβγάδες, ούτε φασαρίες. Ωστόσο ενα καλοκαίρι χρειάστηκε να κάνουμε κάποιες εξετάσεις και διαγνώστηκα με κληρονομική σχιζοφρένεια. Οι γονείς μου δεν παραξενευτικαν αντίθετα είπαν στόν γιατρό ότι πάντα ήμουν περίεργο παιδί. Ενα καλοκαίρι μετά από μία κρίση με βάλαν σε μια ψυχιατρική κλινική όπου έπαθα κατάθλιψη. Δεν μπορώ να σας περιγράψω πώς ήταν. Δεν μπορώ να σας περιγράψω την μοναξιά, το μουρμουρητό στο κεφάλι μου και τούς ατελείωτους λευκούς διαδρόμους που με κυνηγούσαν παντού. Οταν βγήκα απο την κκλινική σα να μην είχε περάσει μια μέρα στο σπίτι. Οι τσακωμοί αυξήθηκαν και πλήθαιναν. Καυγάδες ατελείωτοι, ξύλο, κλάμα και φωνές. Μια νύχτα οι γονείς μου μάλωναν άσχημα, η Αννα έκλαιγε και εγω απλά βρισκόμουν στην μέση. Ο πατέρας μου με κατηγόρησε οτι εγω έφταιγα για ολα αυτά. Εγω επειδή ήμουν τρελή, εκείνη τήν στιγμή θύμωσα τόσο πολύ με αποτέλεσμα να εχω ενα άγριο ξέσπασμα. Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι μετά το ξέσπασμα είναι και τους δύο γονείς μου νεκρούς και εγω να είμαι ο δολοφόνος τους. Πήρα την Αννα και πήγα στην γιαγιά μου, οταν της είπα τι έγινε οχι μόνο δεν με βοήθησε αλλα με έδιωξε κακήν κακώς απο το σπίτι της. Ετσι αναγκάστηκα να βρω μια λύση μόνη μου. Στάθηκα τυχερή όμως, γνώρισα εναν καλο δικηγόρο που ήταν πρόθυμος να με βοηθήσει.