I Was Here (IWH) #BW2019 #Starterliste2019 #JJSC20

Κεφ. 66

6:30...

Κάθε μέρα τέτοια ώρα με αφήνουν, εμένα και άλλους ασθενείς, στην αυλή για μερικές ώρες. Μπορούμε να κάνουμε οτι θέλουμε, να περπατήσουμε, να ασχοληθούμε με τα φυτά, να μιλήσουμε μεταξύ μας.

Βγήκα στην αυλή και βρήκα ενα άδειο ξύλινο τραπεζάκι ενωμένο με ενα παγκάκι, και έκατσα. Μαζί μου κουβαλούσα ενα μπλόκ ζωγραφικής και μερικά μολύβια. Τα άφησα πάνω στο τραπέζι και άνοιξα το μπλόκ μου.

Αναρωτήθηκα τι να ζωγραφίσω. Σκέφτηκα για λίγο. Ηθελα να φτιάξω μια νεράιδα. Με μεγάλα φτερά και όμορφα ρούχα. Αρχισα να σχεδιάζω με τον λαμπερό ήλιο να φωτίζει τις σελίδες μου.

Οταν ένιωσα μια σκιά να εμποδίζει τον ήλιο. Σήκωσα το βλέμμα μου και είδα τον Ορφέα να με κοιτάει.

Ορφέας : Γιατί δεν μου είπες οτι είσαι ασθενής εδω; Με ρώτησε πειραγμενος.

Σήκωσα τα μάτια μου και τον κοίταξα. Τα κόκκινα δικά μου αντίκρυσαν τα γαλαζοπράσινα δικά του.

Αρτυ : Δεν με ρώτησες... Είπα απλά και κοίταξα την ζωγραφιά μου.

Με κοίταξε λίγο και έκατσε απέναντι μου. Τον κοίταξα μπερδεμένη.

Αρτυ : Οτι τι; Ρώτησα

Ορφέας : Τι ζωγραφίζεις εκεί; Με ρώτησε γεμάτος περιέργεια.

Αρτυ : Μια κοπέλα. Είπα απλά.

Ορφέας : Μάλιστα..

Για λίγο επικράτησε ησυχία.

Ορφέας : Γιατί μπήκες μέσα; Με ρώτησε τελικά.

Το περίμενα. Ενα γέλιο μου ξέφυγε και έκλεισα απότομα το μπλόκ μου.

Αρτυ : Καλύτερα μείνε μακριά μου. Είπα απότομα και σηκώθηκα. Εφυγα βιαστικά και έτρεξα μέχρι το δωμάτιο μου.

Τα δάκρυα μου έκαναν την εμφάνιση τους και όταν έκλεισε η πόρτα πίσω μου ξέσπασα σε λυγμούς.

Δεν ξέρω γιατί εκλαψα. Ισως φταίει το οτι του έμοιαζε, ίσως φταίει το οτι η καρδιά μου σταμάτησε για ενα λεπτό, ίσως το ενδιαφέρον που μου έδειξε...

Την επόμενη μέρα άνοιξα τα μάτια μου με εναν τρομερό πονοκέφαλο και μια δυνατή ταχυκαρδία. Σηκώθηκα και περίμενα να έρθει ο γιατρός να μου κάνει τις καθημερινές εξετάσεις.

Ανοιξε απότομα η πόρτα και ο καινούργιος ψυχίατρος μπήκε φουριόζος μέσα.

Ορφέας : Φάνη σε παρακαλώ ετοίμασε το πιεσόμετρο για την ασθενή.