I Was Here (IWH) #BW2019 #Starterliste2019 #JJSC20

Κεφ.11

Οοοοοοο φακ. Ομγ με είδε..
Αχα αχα αχα... Ομγ ντρέπομαι όσο δεν παίρνει τώρα.
Κάθισα εκει και απλά τον κοιτούσα που με κοιτούσε. Η μουσική συνέχιζε να παίζει και εγω απλά κουνούσα ρυθμικά το κεφάλι μου και κοιτούσα γύρω μου. Ηταν τόσο φειλ και τόσο άβολο που μου ερχόταν να γελάσω. Περπάτησε μέχρι τον πάγκο και πήρε μια μπλούζα που προφανώς ήταν δικιά του και μπήκε μέσα στα δοκιμαστήρια. Περίμενα εκεί κολλημένη στην θέση μου. Μόλις βγήκε απο τα δοκιμαστήρια πήρε απο τον πάγκο ενα κουβαδάκι που περιείχε ενα σφουγγάρι και ενα απορρυπαντικο και στάθηκε απέναντι μου και απλά στεκόταν εκεί και με κοιτούσε.

Michael : Λοιπόν απο που θα αρχίσω?..

Αρτυ : Συγγνώμη?
Είπα χωρίς να καταλαβαίνω τι κάνει.
Απορημένη με την απόμακρη στάση του.

Michael: Λεω απο που να αρχίσω το καθάρισμα?. Είπε και κοίταξε αδιάφορα γύρω του.

Κατάλαβα. Θύμωσε για τότε στο νοσοκομείο. Προφανώς και δεν θα ξανα ασχοληθεί μαζί μου. Και καλα θα κάνει. Αλλωστε γιατί να κάνει παρέα με μια ψυχοπαθή σαν εμένα ενω θα μπορούσε να ειναι με ολα τα δημοφιλή παιδιά. Και στην τελική γιατί κάποιος γενικά να ασχοληθεί μαζί μου? Είμαι μια αποτυχία. Το αίμα στις φλέβες μου ειναι φτιαγμένο απο λάθη.. Σιχαίνομαι τον εαυτό μου. Σιχαίνομαι το οτι οταν κάποιος προσπαθεί να με πλησιάσει κάνω μαλακίες και τον διώχνω μακριά μου. Σιχαίνομαι που δεν μπορώ να νιώσω ερωτικά συναισθήματα για κάποιον. Που δεν μπορώ να δώσω πίσω αυτό που μου δίνουν.. Σιχαίνομαι που πρέπει να μεγαλώσω και να γεράσω μαζί της. Ποτέ θα φύγει? Ποτέ θα σταματήσει όλο αυτό? Οταν πεθάνω? Ισως.. Κατάλαβα οτι είχε κάνει κάτι και ήταν τιμωρημένος, αλλά δεν Ρώτησα. Δεν είπα τίποτα.

Αρτυ : Εκεί. Είπα και έδειξα τις κερκίδες.

Γύρισε το κεφάλι του πρός το μέρος τους και έγνεψε.

Michael: Ωραία.

Επιασα τα ακουστικά μου τα οποία κρέμονταν στον λαιμό μου και τα έβαλα στα αυτιά μου. Τα σύνδεσα με το κινητό μου και έβαλα ενα απο τα αγαπημένα μου τραγούδια. Το Inner Demons της Julia Brennan. Και ξεκίνησα το καθάρισμα. Ηθελα να τελειώνω οσο πιο γρήγορα μπορούσα. Αισθανόμουν άβολα. Ηθελα να κλάψω. Αλλά το αστείο είναι οτι δεν μπορώ. Ξέρω οτι τότε στο νοσοκομείο Έκλαψα μπροστά στον κύριο Δημήτρη αλλά ήταν μια απο τις σπάνιες φορές που το κάνω. Εχω εναν διαφορετικό τρόπο να αντιμετωπίζω τα πράγματα που με πονάνε. Οταν κάτι με πονάει δεν κλαίω.. Δεν φωνάζω.. Δεν ξεσπάω.. Το αντίθετο. Απλά κάθομαι στο δωμάτιο μου και δεν κάνω τίποτα. Απλά κάθομαι και κοιτάω το κενό. Χαχ αστείο ε? Ποσο αδύναμη είμαι που δεν μπορώ να κλάψω ε? Τι να κάνω έτσι είμαι.