ထာ၀ရ ပုံပေ

Part 20 (Zawgyi)

သင္းပ်ံ႕ေသာ ႏွင္းဆီပန္းရနံ႔ကို ရလိုက္သည္။ ဥယ်ာဥ္ၾကီးထဲသို႔ ေျခမခ်ခ်ိန္ကတည္းက လုလိယက္စ္ ႏွစ္ျခိဳက္ရလြန္းသည့္ ဒီပန္းရနံ႔ေလးသည္ ဦးစြာၾကိဳဆိုေနသည္။ ခပ္ျဖည္းျဖည္း ေရွ႕ဆက္ေလ်ွာက္လာခဲ့သည္။ ခိုငွက္ျဖဴေလးႏွစ္ေကာင္သည္ အပြင့္မ်ားေ၀ဆာစြာ ပြင့္ဖူးေနေသာ မက္မြန္ပင္ၾကီးထက္မွ သစ္ကိုင္းတစ္ခုေပၚတြင္ ယွဥ္တြဲနားခိုေနၾကသည္။ ခုိျဖဴငယ္ေလးတစ္ေကာင္က အေတာင္ပံၾကားသို႔ ႏွုတ္သီးညိုေလးထည့္ကာ ထုတ္ကာ ဘာေတြလုပ္ေနသည္မသိ။ တစ္ေကာင္တည္း အလုပ္ရွဳပ္ေနသည္။

ေႏြဦးရာသီအခ်ိန္တြင္ မက္မြန္ပင္ၾကီးသည္ ပန္းမ်ားသာ ဖူးပြင့္ေသာ သစ္ပင္တစ္ပင္ဟုပင္ ထင္မွတ္မွားႏိုင္သည္။ တစ္ပင္လံုး ခ်ယ္ရီေရာင္မက္မြန္ပြင့္ေလးမ်ားကိုသာ ျမင္ရသည္။ ၎တို႔ၾကားမွ လူးလားပ်ံသန္းေနေသာ ပ်ားပိတုန္းတို႔သည္လည္း ေရြးစရာမ်ားေနေသာ ပန္းပြင့္ငယ္မ်ားၾကား ဗ်ာျမားေနသလိုပင္။

ပန္းဥယ်ာဥ္ၾကီးအလယ္ရွိ ေရကန္ငယ္ေလးေဘးနားတြင္ရွိေသာ ဗီးနစ္နတ္သမီးရုပ္တုေရွ႕ေရာက္မွ လုလိယက္စ္ ေျခလွမ္းရပ္ျဖစ္သည္။ အဖိုးတန္ စက်င္ေက်ာက္သားမ်ားျဖင့္ ထုလုပ္ထားေသာ ဗီးနစ္နတ္သမီး ရုပ္တု၏ ေရႊေရာင္ေဆးျခယ္ထားေသာ ဆံပင္မ်ားသည္ ေလအေ၀ွ႔တြင္ လြင့္ပါေတာ့မည္လား ထင္ရေအာင္ လက္ရာေျမာက္သည္။ နီေထြးေနေသာ ႏွဳတ္ခမ္းအစံုသည္လည္း ဖြင့္ဟေတာ့မလို မျပံဳးတျပံဳး။

"အရွင္လုလိယက္စ္..."

တရင္းတႏွီးေခၚသံသည္ နားထဲသို႔ ခ်ိဳျမိန္စြာ တိုး၀င္လာသည္။ လွည့္မၾကည့္ခင္ကတည္းက ျပံဳးေနမိသည္မွာ သူ႔ရဲ႕အားနည္းခ်က္လား။

ဒါမွမဟုတ္ သူမရဲ႕ အားသာခ်က္မ်ားလား။

"အန္နီရာ.."

မ်က္လံုးျပာမ်ားျဖင့္ သူ႔ကိုစိုက္ၾကည့္ေနေသာ အန္နီရာသည္ ဗီးနစ္နတ္ဘုရားမရုပ္တုေလး အသက္၀င္သလားဟု ထင္ရသည္။ ၀င္းမို႔ေျပျပစ္ေသာ ကိုယ္ခႏၶာရွိဳက္ဖိုၾကီးငယ္သည္ အ၀ါေရာင္လြင္ေနေသာ အဖိုးတန္၀တ္ရံုလႊာေအာက္တြင္ ထင္ရွားသိသာစြာ ေပၚလြင္ေနသည္။ ေရႊေရာင္ေရာေသာ နီညိုေရာင္ ဆံပင္လိပ္မ်ားကို လွပစြာထံုးဖြဲ႔ထားသည္။ နားထင္နားႏွစ္ဖက္ေလာက္မွ အေခြအလိပ္ပံုစံု ျငိမ့္ျငိမ့္ေလးက်ေနေသာ ဆံပင္ႏြယ္မ်ားသည္ သဘာ၀အတိုင္းျဖစ္သည္ကို လုလိယက္စ္သိသည္။ တစ္ခါျမင္ရံုႏွင့္ အၾကည့္မလႊဲႏိုင္ေအာင္ ပန္းေရာင္ေသြးေနေသာ ပါးမို႔မို႔ေလးႏွစ္ခုၾကားမွ အျပံဳးမ်ားက ခ်ိဳေအးသည္။ အဖိုးတန္ ေက်ာက္မ်က္ရတနာမ်ား စီထားေသာ ေျခညွပ္ဖိနပ္ကို စီးထားသည့္ ေျခဖ၀ါးမို႔မို႔ေလးျဖင့္ လုလိယက္စ္ရွိရာ ေလ်ွာက္လွမ္းလာသည္။