ထာ၀ရ ပုံပေ

Part 26 (Zawgyi)

ဖေယာင္းတိုင္မီး၏ အလင္းေရာင္သည္ အခန္းထဲမွာ ျဖာက်ေနသည္။ ေလတိုက္လိုက္တိုင္း ယိမ္းႏြဲ႔လွုပ္ရွားသြားသည့္ ဖေယာင္းတိုင္မီးေၾကာင့္ ခန္းနားထည္၀ါေသာ နံရံေရေဆးပန္းခ်ီမ်ားထက္မွာ အရိပ္မ်ားသည္ ဟိုဟိုဒီဒီ လွုပ္ခတ္ေနသည္။ အခန္းထဲရွိ ေက်ာက္စားပြဲေပၚတြင္ စပ်စ္ရည္ကရား၊ လက္ရာေျမာက္ေသာ ဖန္သားခြက္ႏွင့္အတူ အသီးပန္းကန္တစ္ခု။

လုလိယက္စ္သည္ စာရြက္လိပ္တစ္လိပ္ကို ေရွ႕မွာ ျဖန္႔ခ်ထားကာ ထိုင္ေနသည္။ အခန္းထဲ၀င္လာသည့္ ဖဲလ္လစ္ကို ေမာ့မၾကည့္ေသးသလို အေပါက္၀မွာရပ္ေနသည့္ ဖဲလ္လစ္သည္လည္း ေက်ာက္ရုပ္တစ္ရုပ္လို ရပ္ေနဆဲျဖစ္သည္။

အတန္ၾကာမွ လုလိယက္စ္သည္ စာရြက္လိပ္ကို ဖယ္ကာ စပ်စ္ရည္တစ္ခြက္ကို ငွဲ႔ရင္း တစ္က်ိဳက္တည္းႏွင့္ ေမာ့ေသာက္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဖဲလ္လစ္ရွိရာ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ျပီးမွ အၾကည့္ျပန္လႊဲကာ ေနာက္ထပ္ စပ်စ္ရည္တစ္ခြက္ကို ထပ္ငွဲ႔လိုက္သည္။ တိတ္ဆိတ္မွုက အခန္းတြင္းမွာ ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္။

"ထိုင္ေလ ဖဲလ္လစ္။"

စကားသံသည္ တိတ္ဆိတ္ေနေသာအခန္းတြင္းမွာ တိုးတိုးသာ။ ဖဲလ္လစ္ ေရွ႕သို႔ တစ္လွမ္းခ်င္းတိုးလာျပီး လုလိယက္စ္နားမွာ ရပ္သည္။ ထိုင္ေတာ့မထိုင္။ ငုံ႔ထားေသာ ေခါင္းကိုလည္း မေမာ့ေသး။ လုလိယက္စ္ စပ်စ္ရည္ခြက္ကို ကမ္းေပးေပမယ့္ ဖဲလ္လစ္ မယူ။ မသိမသာ ေခါင္းကို ခါရမ္းလိုက္ရံုသာ။ သူ႔လက္ထဲမွ စပ်စ္ရည္ကုန္သည္အထိ လုလိယက္စ္ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ေမာ့ေသာက္လိုက္သည္။

တကယ္ေတာ့ လုလိယက္စ္သည္ အေတြ႔အၾကံဳမရွိသူမဟုတ္။ မိန္းမပ်ိဳ၊ေယာက္်ားပ်ိဳ အေတာ္မ်ားမ်ားႏွင့္ အတူေနခဲ့ဖူးသည္။ အေပ်ာ္မယ္မ်ား၊ ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္မ်ားႏွင့္လည္း အခ်ိဳန္ျဖဳန္းခဲ့ဖူးသည္။ ယခုလိုတစ္ခါမွမျဖစ္ဖူး။ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းမသိသလို၊ ဘာစကားေျပာရမွန္း မသိသလို ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သား လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္လို အေယာင္ေယာင္အမွားမွားျဖစ္ေနသည့္ မိမိကိုယ္ကို မိမိနားမလည္။ လုလိယက္စ္ဘက္မွ အခက္ၾကံဳေနသလို ဖဲလ္လစ္သည္လည္း စတင္လွုပ္ရွားမည့္ပံု အနည္းငယ္မွမရွိ။