ထာ၀ရ ပုံပေ

Part 48 (Zawgyi)

ပံုေပျမိဳ႕လယ္ရွိ နတ္ဘုရားေက်ာင္းၾကီးေရွ႕မွ ေဖြးေဖြးျဖဴေနေသာ စက်င္ေက်ာက္ၾကမ္းျပင္ၾကီးသည္ ခဲေရာင္ေက်ာက္တံုးငယ္မ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည္။ သဲမိုး၊ ေရမိုးမဟုတ္။ ေက်ာက္ခဲမိုးျဖစ္သည္။ အဆက္မျပတ္ အရွိန္ျပင္းစြာ မရပ္မနား က်ဆင္းေနျခင္းျဖစ္သည္။ မိုးရြာသံထက္ ဆယ္ဆျပင္းသည့္ ေလဟာနယ္ကို ေက်ာက္တံုးငယ္မ်ား ျဖတ္သန္းလာေသာ အသံသည္ တစ္ျမိဳ႕လံုးကို ဖံုးလႊမ္းထားျပီျဖစ္သည္။

အိမ္ေခါင္မိုးအုတ္ၾကြပ္မ်ား အက္ကြဲကုန္သည္။ အိမ္ရာ၀ရန္တာမွ ပန္းအိုးမ်ား မြမြေၾကကုန္သည္။ တိရစၦာန္မ်ား အထိန္းအကြပ္မရွိ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ထြက္ေျပးကုန္ၾကျပီျဖစ္သည္။ လမ္းမမ်ားေပၚတြင္ ဦးတည္ရာမဲ့ ေျပးလႊားေနေသာ ျမင္းမ်ား၊ ေခြးမ်ားသည္ သက္သာရာရသည္ေတာ့မဟုတ္။ ပူေႏြးေသာ ေက်ာက္ခဲငယ္မ်ားၾကား အလဲလဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္ျဖစ္ကာ ဒဏ္ရာရကုန္သည္။ ဒါေပမဲ့ ၎တို႔အား ကူသူ၊ ကယ္သူ မရွိ။ လူသားအခ်င္းခ်င္းပင္ မျမင္ဟန္ေဆာင္ရင္း မိမိအသက္အတြက္ ထြက္ေျပးေနရခ်ိန္ျဖစ္သည္။

ေက်ာက္ငယ္မ်ား က်သံသည္ လူေတြကို လမ္းေပၚမွာ မေနရဲေအာင္ ေမာင္းထုတ္ေနသည့္ ေတာေျခာက္သံအလား က်ယ္ေလာင္ျမည္ဟိန္းေနသည္။ တစထက္တစ ပိုမိုက်ယ္ေလာင္လာသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ေသမင္းတမန္၏ ၀မ္းေခါင္းသံျဖင့္ ေအာ္ျမည္သံႏွင့္ဆင္ဆင္တူေသာ ေျခာက္ျခားစရာ အသံၾကီးမ်ားႏွင့္အတူ ေက်ာက္တံုးၾကီးမ်ားပါ ပါလာသည္။

"၀ုန္း"

"အုန္း"

အထိတ္တလန္႔ေအာ္သံမ်ား၊ နာက်င္စြာ ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္လိုက္သံမ်ား၊ ေျပးလႊားသံမ်ား၊ အကူအညီေတာင္းသံမ်ားသည္ ရပ္တန္႔ျခင္းမရွိေတာ့။ လူအမ်ားစုမွာ အမိုးအကာမ်ားေအာက္တြင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေလဟာျပင္မွာရွိေနသူမ်ားအတြက္ေတာ့ မလွမပ ေသဆံုးရျပီျဖစ္သည္။ ပံုေပျမိဳ႕သည္ ေသြးစြန္းခဲ့ျပီျဖစ္သည္။

ေလျပင္းသည္လည္း တစထက္တစ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းေအာင္ ျမည္ဟည္းလာသည္။ မီးေတာင္ၾကီးသည္ ၀မ္းဆာေနေသာ သရဲသဘက္ၾကီး၏ ပါးစပ္ေပါက္ကဲ့သို႔ ပတ္၀န္းက်င္မွ ေလမ်ားကို မြတ္သိပ္စြာ စုပ္ယူေနသည္။ ေရျမွဳပ္ေက်ာက္ခဲမ်ားႏွင့္အတူ ထူထပ္သိပ္သည္းေသာ ျပာမွုန္မ်ားသည္ ထိုေလျပင္းၾကားတြင္ အထိန္းအကြပ္မရွိ က်ဆင္းေနၾကသည္။ ထိုျပာမွုန္မ်ားသည္ ႏွင္းမုန္တိုင္းတစ္ခုလိုပင္။ သည္းထန္စြာ က်ဆင္းေနကာ လူမ်ား၊ အိမ္မ်ား၊ အရာရာကို တြယ္ျငိကပ္တြဲကုန္သည္။ ရပ္တန္႔ျခင္းမရွိ။ ပိုက္ဖြင့္ထားေသာ ေရပိုက္ေခါင္းမွ ေရမ်ားစီးက်ေနသလို ေကာင္းကင္ထက္မွ တရေဟာ က်ဆင္းေနသည္။