ထာ၀ရ ပုံပေ

Part 52 (Zawgyi)

ဒီလိုပူပန္မွုမ်ိဳး၊ ဒီလိုစိုးရိမ္မွုမ်ိဳးကို ဖဲလ္လစ္ ခံစားဖူးသည္။ တစ္ကိုယ္လံုး မီးက်ည္ရဲရဲႏွင့္ မီးကင္ခံရသလို ထူပူမွုမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ဒီလိုခံစားခ်က္မ်ိဳးကို တစ္ေယာက္တည္းေသာသူအတြက္သာ သူ ခံစားဖူးသည္။ ေတာတန္းထဲတြင္ အမဲလိုက္ထြက္ခ်ိန္က ျဖစ္ေပၚခဲ့ေသာ ေျမငလ်င္ေၾကာင့္ ျပိဳလဲခဲ့ခ်ိန္မွာ ျဖစ္သည္။ ဒဏ္ရာမွ ေသြးစက္စက္ကို ၾကည့္ရင္း သူ႔အစား မိမိသာ ျဖစ္လိုက္လ်ွင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲဟု ေတြးမိခဲ့ဖူးသည္။ ထိုအခ်ိန္က မိမိရင္ခြင္ထဲမွာ မ်က္လံုးမ်ားမွိတ္ကာ ေခါင္းငိုက္စိုက္က်ေနသည့္ ထိုသူကို ေထြးေပြ႔ထားရံုမွလြဲ၍ ဘာဆိုဘာမွ မတတ္ႏိုင္ခဲ့။

ယခုအခါတြင္ေရာ..

နီးနီးေလးလို႔ ထင္ရေပမယ့္ ထိုေနရာသို႔ေရာက္ေအာင္ ဖဲလ္လစ္ ရုန္းကန္သြားရသည္။ လမ္းမထက္မွ ျမင့္မားလွေသာ ေခ်ာ္ေက်ာက္ငယ္မ်ားသည္ ေျခလွမ္းတိုင္းကို ေရွ႕ဆက္လို႔မရေအာင္ ဖမ္းဆြဲထားသလို။ အၾကိမ္ၾကိမ္ျပိဳလဲျပီးမွ ျပာမွုန္မ်ားႏွင့္ ဖုံးလႊမ္းေနေသာ လဲက်ေနသူထံ သူေရာက္လာခဲ့သည္။ ကိုယ္ခႏၶာတျခမ္းကို ျပာမွုန္ေတြဖံုးကာ မို႔ေမာက္ေနျပီျဖစ္သည္။ အရွင္လတ္လတ္ ေျမျမွဳပ္သျဂိဳဟ္ေနသလိုပင္။ ေက်ာကုန္းႏွင့္ ခပ္ေစာင္းေစာင္းျဖစ္ေနေသာ မ်က္ႏွာကိုသာ မပီမျပင္ ခပ္သဲ့သဲ့ ေတြ႔လိုက္ရသည္။

က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ေခၚခ်င္ေပမယ့္ ပါးစပ္ပင္ ဖြင့္မရ။ သိပ္သည္းစြာ က်ဆင္းေနေသာ ျပာမွုန္မ်ားၾကားတြင္ မီးေရာင္လက္လက္ထေနေသာ ေလာင္ကၽြမ္းမွုမ်ား၏ အၾကြင္းအက်န္ အစမ်ား ၀ဲပါေနသည္။ မ်က္စိေရွ႕မွာ။ ကိုယ္ေပၚမွာ။ ေနရာတိုင္းမွာ လြတ္ကင္းမွုမရွိ။ ျပိဳက်ေနေသာ အုတ္ပံုၾကီးကို ျမင္လိုက္ရခ်ိန္မွာေတာ့ လက္ထဲမွ မီးတိုင္သည္ လြတ္က်သြားခဲ့သည္။

အရွင္..

အသက္ရွိေသးရဲ႕လား။

ဒီအေတြးသည္ သူ႔ေခါင္းထဲမွ ဦးေႏွာက္မ်ားကို တစစီျဖစ္ေအာင္ ေလာင္ကၽြမ္းေစသည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကို အတင္းဆြဲရင္း အုတ္ပံုေအာက္မွ တစ္ပိုင္းတစ္ပ်က္ေပၚေနေသာ ကိုယ္ခႏၶာကို ဆြဲထုတ္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားျဖစ္သည္။ ေခၽြးေတြစီးက်လာသည္။ ရင္ညႊန္႔ေနရာတြင္ စူးေအာင့္လာသည္။ မ်က္ႏွာထက္မွေအးစက္ေနေပမယ့္ ၀တ္ရံုေအာက္ရွိ ေက်ာရိုးတစ္ေလ်ွာက္တြင္ ေခၽြးစီးေၾကာင္းမ်ား စီးက်ေနသည္။ လဲက်ေနေသာ လုလိယက္စ္၏ လက္ႏွစ္ဖက္ကို အတင္းဆုပ္ကိုင္ကာ အားယူဆြဲေနေပမယ့္ လက္ဖ၀ါးမွ ေခၽြးေစးမ်ားေၾကာင့္ ေခ်ာေနသည္။