ထာ၀ရ ပုံပေ

Part 39 (Zawgyi)

ေျမေအာက္ခန္းသည္ ညွီစို႔စို႔အနံ႔တစ္မ်ိဳးႏွင့္ ပုပ္ေဟာင္ေနသည္။ ၾကမ္းခင္းထားျခင္း မရွိေသာေၾကာင့္ ေျမၾကီးအစိုဓါတ္သည္ တစ္ခန္းလံုးကို ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနေစသည္။ နံရံမ်ားတြင္ မွုိစြဲကာ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ အကြက္လိုက္ျဖစ္ေနသည္။ နံရံကို မွီေထာင္ထားေသာ စပ်စ္ရည္ထည့္ထားသည့္ ေျမအိုးမ်ားသည္ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခုမွီကာ ခပ္ေစာင္းေစာင္း ျဖစ္ေနသည္။ အထပ္လိုက္စီတင္ႏိုင္ရန္ စီစဥ္ျပဳလုပ္ထားသည့္ ေျမအိုးမ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပိရမစ္ပံုစံ ျမင့္ေနေသာ္လည္း ယိမ္းယိုင္ျခင္းမရွိ။ ေကာက္ရိုးခင္းထားေသာ ေသတၱာမ်ားထဲတြင္ေတာ့ သစ္သီးမ်ား ရွိသည္။

လက္ေနာက္ျပန္ၾကိဳးတုပ္ထားေသာေၾကာင့္ ဖဲလ္လစ္သည္ အနည္းငယ္မွ လွဳပ္ရွား၍မရ။ ပါးစပ္ကို အ၀တ္ဆို႔ ပိတ္ထားေသာေၾကာင့္လည္း အသက္ရွဴလို႔မ၀ႏိုင္ျဖစ္ေနသည္။

ၾကာရွည္မွာ ေတာင့္မခံႏိုင္။ ေခါင္းကိုငုံ႔ခ်လိုက္ရသည္။ ႏွာေခါင္းမွ စီးက်ေနေသာ ေသြးမ်ား ၾကမ္းျပင္ေပၚ တေတာက္ေတာက္က်လာသည္။

တစ္ခ်ိန္က ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား သူ...

အဆံုးထိ ဆက္မေတြးရဲေအာင္ ရင္မွာ နာက်င္ေနသည္။ အားရီးယူးစ္၏ေနာက္လိုက္မ်ား ထားခဲ့ခ်ိန္မွစ၍ ဒီပံုစံအတိုင္း တုပ္တုပ္မ်ွမလွုပ္ဘဲ ျငိမ္သက္ေနခဲ့ေပမယ့္ သူ႔ အေတြးမ်ားကေတာ့ ပစၥဳပၸန္ႏွင့္ အတိတ္ၾကားမွာ လူးလားကူးခတ္လ်က္။

လူမွန္းသိတတ္စအရြယ္ကတည္းက သူ နားလည္ခဲ့သည့္အရာမွာ အမိန္႔နာခံဖို႔ျဖစ္သည္။ သူ႔အသက္ကို သူမပိုင္။ သူ႔ကိုယ္သူ သူ မပိုင္။ အရွင္သခင္၏ ေသေစ။ ရွင္ေစဟူသည့္ အမိန္႔စကားသံကိုသာ ကိုးကြယ္ရာတစ္ခုလို သတ္မွတ္ခဲ့သည္။ ဒီ့အတြက္လည္း လူသားတစ္ေယာက္၏ ခံစားခ်က္မွန္သမ်ွကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ့သည္။ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၊ ၀မ္းနည္းျခင္း၊ ၀မ္းေျမာက္ျခင္း အရာအားလံုးသည္ သူ လက္လွမ္းမမီႏိုင္သည့္ အဖိုးတန္အဆင္တန္ဆာမ်ားလို ခပ္ေ၀းေ၀းမွ လွမ္းေငးရံုသာဟု သေဘာထားႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့သည္။

ဒါေပမဲ့ အျမဲတမ္းေတာ့ သူ မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့။ သူ႔ဘ၀တြင္ အေပ်ာ္ရႊင္ဆံုးေန႔တစ္ေန႔ ရွိခဲ့ဖူးသည္။ ထိုေန႔ကို သူ အေသးစိတ္မွတ္မိေနေပမယ့္ ထိုစဥ္က ခံစားခဲ့ရသည့္ အေပ်ာ္မ်ားကိုေတာ့ သူ မမွတ္မိေတာ့။