They call me "Hell"

Prologue

Mijn naam is Helena, maar noem me maar "Hell". Ik word liever "Lena" genoemd, maar ik denk dat iedereen "Hell" beter bij mij vind passen.

Mijn vader zit al 2 jaar onterecht achter de tralies. En hij heeft nog vele jaren te gaan. Sindsdien woon ik bij mijn oma in huis samen met mijn zusje Jacy.

Ik bezoek mijn vader nog elke dag. Totdat het niet meer kan...

'Ik kom voor mijn vader' zeg ik. De bewaker schud zijn hoofd. 'Je kan je vader niet meer bezoeken'. Mijn handen knijpen nog harder in het gaas. 'Waarom niet?' vraag ik terwijl mijn woedde word ingehouden.

'Je vader is nog een stage omhoog gegaan'. Ik kijk op. 'In welke stage zit hij nu?' De bewaker slikt even en veegt de zweet van zijn voorhoofd af door de hitte.

'Stage drie. Nog twee stages en hij is vergaan'. 'Ik kan rekenen, oké?' onderbreek ik hem.

Ja, in deze gevangenis gebruiken ze de "stagesysteem". Hoe hoger de stage, hoe strenger je eigenlijk behandeld word. Kleinere cel, minder eten, geen celgenoot etc.

Maar de hoogste stage is stage vijf. In deze stage lijd je gewoon aan de pijn. De bewaker zei net dat als mijn vader in stage vijf komt, hij dan zal vergaan. Daar bedoeld hij niet mee dat mijn vader vermoord zal worden.

Nee. Als je in stage vijf bent wil je juist liever dood. Ze laten je zo veel lijden totdat je sterft aan, bloeding, honger, dorst. Ik kan mijn vader zich niet zo ver laten krijgen.

Dus ik begin weer te smeken.

'Please, laat me mijn vader zien! Alstublieft!' Mijn stem slaat over door de vele tranen die in mijn ogen kwamen.

Maar de gezicht van de bewaker blijft strak, zonder enig emotie. Als die gaas niet in de weg staat, heb ik hem allang kunnen slaan.

Ik zucht van irritatie en stamp terug naar de auto. Ik sta stil voor de motorkap en geef de auto een flinke schop. Mijn handen leg ik plat op de motorkap. Ik laat mijn krullend haar langs mijn gezicht hangen.

Ik staar naar de tranen die op de motorkap ineen vallen. Dan bijt ik op mijn lip en tik nerveus op de auto. 'Pap, doe me dit niet aan. Alsjeblieft!' fluister ik.

Ik haal diep adem en draai me met een ruk om. Met een strenge blik loop ik rechtstreeks naar de bewaker. 'Luister! Ik ben helemaal vanuit Howland naar deze afgelegen woestijn gekomen, om mijn geliefde vader te bezoeken! Dus show some respect, en geef me mijn vader!' schreeuw ik.

En zodra de bewaker weer begon te weigeren, begon ik echt te keer te gaan. Ik trap en sla tegen het gaas. Ik begin te schreeuwen en aan het gaas te trekken. Er komen wat meer bewakers naar me toe gerend.

Ze grijpen me bij mijn schouders en halen mij iets verder weg van het gaas. Maar er staat één bewaker naast mij die gewoon naar me kijkt. 'Omdat je vader in stage drie zit, mag ik hem niet naar buiten laten. Maar ik kan jou wel naar binnen laten, goed?'

Ik knik en word losgelaten. De bewaker geeft me een teken hem te volgen. 'Maar baas..' protesteerd de bewaker achter het gaas nog. Maar er werd me gezegd gewoon door te lopen.

We waren binnen. Met we, bedoel ik dus de bewaker en ik. Mijn ogen draaien alle kanten op en staren naar de gevangenen in de cel. Ze zien er zo verzorgt uit! Maar naarmate je een stage omhoog gaat, zie je dat het steeds minder word.

Ik tik de bewaker aan terwijl we verder de gang in lopen. 'Waar zijn alle vrouwen?' Hij grijnst. 'Die zijn er niet, er is een andere gevangenis voor vrouwen een aantal kilometers verderop'.

We stappen in de lift. Ik druk op de vierde knop voor stage drie. De deuren sluiten voor mijn ogen. 'De meeste gevangenen hebben vrouwen al jaren niet gezien. En nu ben jij er'.

De deuren schuiven open. We lopen door naar de bezoekerskamer. En daar zie ik mijn vader al aan de tafel zitten. Hij kijkt op en er verschijnen kleine rimpels langs zijn ogen. Hij staat op, wacht tot ik naar hem toe loop.

Maar de bewaker houd mijn schouder nog vast. 'Je hebt drie minuten'. Dan laat hij mijn schouder los en sluit de deur achter zich dicht.
Ik ren in mijn vaders armen en houd hem stevig vast. 'Geen lichamelijk contact' hooro ik een stem zeggen. Mijn vader laat onmiddelijk los. Ik ga tegenover hem zitten en kijk naar de twinkeling in zijn ogen. 'Hoe gaat het met je?' vraagt hij.

Ik trek één mondhoek omhoog en begin zo veel mogelijk te vertellen in drie minuten. 'Pap, ik voel me eenzaam thuis! Eerst zorgde oma altijd voor mij en Jacy, maar nu is het anders om. Oma gaat achteruit, ze word dement, en ziek, oud..'

Mijn vader zucht. 'Lieverd, als ik haar in een verzorgingstehuis plaats, moet je naar een pleeggezin'. Ik schud mijn hoofd. 'Pleeggezinnen zijn voor weeskinderen, en ik, ben geen wees pap!' mijn wijsvinger tikt op mijn borst. 'Je kan niet op jezelf wonen, je bent pas 15!' klaagt hij.

Ik zucht en ga met mijn armen over elkaar achterover leunen. 'Ik mis je. Het is niet eerlijk!' mompel ik. Hij knikt. 'Ik jou ook, en nee dat is het niet. Maar zodra iemand bewijs ziet dat ik je moeder niet vermoord heb, ben ik vrij'. Ik knik weer.

'Pap, nog één vraagje: Wat had je gedaan waardoor je nog een stage omhoog ging?'

Hij buigt naar voren en begint te fluisteren. 'Lieverd dit is heel belangrijk'. Hij gedraagt zich ineens erg mysterieus. 'Ik wil dat je met Sucré Fernando gaat praten oké?' Verward blijf ik mijn vader aanstaren, wachten op meer uitleg. Maar dat kwam niet. De deur word opengeslagen.

'Tijd is om'.